Alles moet last minute
2 februari 2014, 10:24 | Jeroen
Zaterdagavond 23:59 uur; de deadline van deze column. Tijd van schrijven: 22:46.
De trouwe lezer is ondertussen op de hoogte dat mijn lieve hoofdje geen last heeft van chronische verveling. In tegendeel zelfs, waar ik vroeger elke cent om moest draaien, doe ik nu hetzelfde met iedere seconde. Ik schiet in tijd tekort en vooruit plannen lukt me niet meer. Er is nog maar 1 optie, last minute werk.
Vandaag was een hectische dag. Zo’n dag waarin alles snel moet, maar niets en niemand echt mee wil werken. Ik houd niet van dit soort dagen. Veel doen is mijn ding, maar dan wel met een biertje in mijn ene hand en af en toe een rustgevend blowtje in de andere. Zodra ergens druk achter zit en dingen snél moeten zinkt de moed me in de schoenen. Vandaag heb ik echter geen keus, ik moet door.
Het begint vandaag allemaal vroeg, ik verlaat mijn vertrouwde stulpje nog voor de klok 9 slaat. Mijn haar niet gekamd, schoenen niet gepoetst, maar ach, het is zaterdag. Op weg naar Amsterdam voor een overleg. Een gesprek over de ditjes en datjes van de strijd tegen strandvervuiling en zee-verontreinigingen. Hoe belangrijk ook, het moet een beetje snel. Niet lang daarna word ik namelijk weer in Den Haag verwacht, een verhuizing waar mijn hulp zeer op prijs wordt gesteld. Aangezien ik de vorige twee verhuizingen van dezelfde vriend heb gemist, is dit de ultieme kans mijn schulden in te lossen en vanaf vandaag weer als vrij man rond te lopen.
Helaas werkt de vorige huurder niet mee, mogen alle spullen van 4 hoog nog naar beneden én na twee keer rijden is er helaas geen plek meer voor de deur. Mijnheer de oude bewoner is in de tussentijd woedend weggereden en of de sleutel van de voordeur nog ooit terug komt is op dit moment een raadsel. Na 6 uur ontelbare traptreden op en af te zijn gerend staat eindelijk alles boven, tijd voor pizza. Maar niet te lang genieten; om 9 uur heb ik er nog een huisbezoekje in kunnen proppen. Die kan ik gelukkig nog geen twee uur later met een solide reden de deur uit trappen; ik moet schrijven.
En daar zit ik dan, drie kwartier later en nog geen 400 woorden op papier. Mijn wijze levensles of stevige kritiek op de maatschappij moet nog komen, maar het wil niet echt lukken. Het ergste is nog dat jij mijn met passie geschreven woorden hoogstwaarschijnlijk binnen twee minuten hebt verslonden. Want ook columns lezen moet snel, sneller, snelst. Alles moet zo snel, ik kan het niet meer aan. Ik ben er een beetje klaar mee, mijn bed roept en mijn koffers zijn gepakt. Maandag ontsnap ik aan de haast, ik duik een weekje de sneeuw in. Een biertje drinken, een blowtje roken, even geen gejaag. Gelukkig heb ik ook mijn tickets vandaag pas geboekt; last minute.
ps. ik raad het gebruik van wiet en elke andere vorm van drugs en of alcohol, af. Het zal je laten beseffen dat het allemaal beter, fijner én rustiger kan, dat wens ik natuurlijk niemand toe.
