Mij een zorg, die zorg
16 februari 2014, 11:11 | Jeroen
Vaak is het me al verteld, ons landje heeft één van de betere zorgstelsels. Dat niet iedereen het daar mee eens is, prima. Dat niet alles tot in de perfectie uitgekiend is kan ik ook niemand kwalijk nemen. Elk briljant stelsel heeft nu eenmaal zwarte gaten, problemen die opgelost kunnen worden. Maar ons politieke systeem wordt zenuwachtig als het ergens aan de top staat en doet er dan blijkbaar alles aan zo snel mogelijk te zakken.
Twee jaar geleden sjokte ik zwaarmoedig bij de dokter naar binnen, ik had een duwtje in de goede richting nodig. Al snel belandde ik in het kantoortje twee deuren verder, de locale SPH’er zou mij wel even analyseren. Nog geen twintig minuten later liep ik bestempeld de deur uit: een piekeraar, zwaar depressief maar bovenal… knettergek.
Vier maanden lang heb ik het volgehouden. Week na week drie kwartier in de tram om – na een half uur haar gezever te hebben doorstaan – diezelfde drie kwartier met een nog zwaarder gevoel weer terug te reizen. Wellicht was ik inderdaad knettergek toen ik bij haar begon, toen ik daar wegging was ik het zeker. Mijn verhaal kwijt kon ik er niet, en als ik de kans kreeg iets te zeggen werd het direct afgeschoven op overtollig piekeren. De enige oplossing: haar speciale groepslessen volgen. Nee, dankje.
Wel of niet gek, achterlijk ben ik sowieso niet. Nu ik eindelijk de stap had durven zetten hulp te zoeken besefte ik me dat het ook echt nodig was. Dit werkte niet en ik moest ergens anders heen, intensievere hulpverlening was een must. Gelukkig is het dan een kwestie van een verwijzing aanvragen bij de huisarts en goede begeleiding is zo gevonden.
Althans, dat is nu nog zo. De Tweede Kamer vind het echter overbodig dat jongeren goede hulp krijgen. Een nieuwe wet, de Jeugdwet, moet er voor zorgen dat psychische zorg voor kinderen door gemeenten wordt geregeld. Naast het feit dat de zorg dan uit de Zorgverzekeringswet verdwijnt, betekent het dat onze lieve gemeente ambtenaren mogen gaan beoordelen of jongeren geestelijke hulp nodig hebben. Dat moet tijd én geld gaan besparen op ‘overbodige’ hulpverlening van zogenaamde gekkies.
Natuurlijk hebben de ambtenaartjes geen van allen een tig-jarige specialisatie gevolgd, het zijn complete leken in de psychiatrie. Om binnenkort boven de experts uit te stijgen krijgen ze een stoomcursus jeugdpsychiatrie. Een opleiding van wel zes hele dagen.
Na het lezen van deze berichten heb ik al meer dan 6 dagen nodig om mijn hartslag weer normaal te krijgen. Eenmaal weer rustig weet ik niet of ik nu moet huilen of lachen, wat een grap.
Al jaren verbaas ik me over bezuinigingen op de gezondheidszorg. Gelukkig heb ik er zelf niet vaak direct mee te maken, dus het meeste gaat een beetje langs me heen. Maar zoals verteld; ik ben knettergek. En gekken hebben nu eenmaal hulp nodig, intensieve en complexe hulp. Ik wil niet in een wereld leven waar mensen als ik niet meer geholpen kunnen worden. Moet je je voorstellen, het hele land vol met gestoorde Dylan’s. Dat is me pas een zorg.
