De hangende vrouw
16 maart 2014, 10:42 | Jeroen
8 maart was het Internationale Vrouwendag en dat zette mij aan het denken. In de afgelopen 150 jaar is er nogal wat veranderd voor de vrouw. We hebben dezelfde rechten als een man en mogen over ons eigen leven beslissen. We zijn geen kleine kinderen die onder de beschermende vleugel van hun echtgenoot leven. Niet langer zijn we gedoemd tot het aanrecht en de opvoeding van de kinderen, we kunnen alles zijn wat we maar willen. Toch is er één ding dat ons maar niet lijkt te lukken: normaal plassen op een openbaar toilet.
De badkamer en het toilet thuis zijn geboend tot ze glimmen, geen spatje water ligt er op de bril. Elk remspoor wordt in een handomdraai weggetoverd met de wc-borstel. Zodra de wc-pot echter niet in iemands huis staat, gaan alle remmen los. Het is een wijdverspreid feit (bekend gemaakt door verschillende generaties wc-juffrouwen), dat de damestoiletten beduidend smeriger zijn dan die van de heren.
Ik werk in een universiteitsgebouw en elke werkdag is het weer een verrassing wanneer je de deur van de veel gebruikte toiletten opent. De meest voorkomende euvels zijn papiertjes die nog op de bril liggen, niet doorgetrokken presentjes, druppels van een ondefinieerbare substantie op de bril of een bonte verzameling wc-papier onder de toiletpot.
Andermans wc-papiertjes kun je als argeloze toiletganger nog opruimen en ook presentjes kun je zonder al te veel inspanning doortrekken, maar wat te doen met de ondefinieerbare druppels?
Nu moet je eerst het volgende weten: er zijn drie soorten openbare toiletgebruiksters,
1. De blote brilzitter: vrouwen zonder smetvrees, die meteen op de bril gaan zitten of wanneer ze druppels constateren de bril afnemen met een wc-papiertje en vervolgens het bril-bilcontact aangaan
2. De papiertjeslegger: vrouwen met smetvrees die de bril eerst bedekken met papiertjes alvorens neer te dalen
3. De hangende vrouw: egoïstische vrouwen met smetvrees die boven de bril hangen
De hangende vrouw heeft een ‘wie dan leeft, die dan zorgt’ mentaliteit. Ze wil kostte wat kost niet met haar billen de bril aanraken, Joost mag immers weten wat en wie er allemaal mee in aanraking zijn geweest. Haar vermogen tot richten is echter zwak en ze voorziet de gehele bril van een vrolijk gedruppeld sausje. Vervolgens trekt ze door en laat ze het kleinste kamertje voor wat hij is.
Het is deze vrouw die onze onkunde in stand houdt. Zolang er hangende vrouwen zijn, zullen er bevuilde brillen zijn en zal de papiertjeslegger, die toch al lichtelijk labiel is vanwege haar smetvrezerige inborst, ook sneller over gaan tot hangen. Hoewel de blote brilzitter echt niet vies is van een beetje besmeurde bril, trekt ook zij ergens de grens. Zo ontstaat er een cyclus van onmiskenbaar brilmisbruik die maar moeilijk te doorbreken is.
Tenzij je de bril met je tong aflikt, loop je echter weinig kans iets op te lopen. Als blote brilzitter pleit ik daarom voor het opzetten van een campagne om de vrouw weer óp de wc-bril te krijgen in plaats van er boven. Hopelijk hebben we dan volgend jaar op 8 maart die laatste horde ook genomen.
Want onthoud: only you can break the cycle!
