Ontbrekende hoffelijkheid
27 april 2014, 17:04 | Jeroen
“Nou succes he” zwaaide de winkelmeneer me toe, terwijl ik met een gigantische doos naast hem stond. Ik bleef twijfelend staan en keek van de doos naar de deur, “zal ik anders even de deur voor je open doen?” zei de man. Ik knikte dankbaar van ja. Het pakket sleepte ik over de grond richting uitgang en daar stond ik dan op de opengebroken stoep van de zoutmanstraat. Ik hoorde de deur achter me dicht slaan.
Het was misschien ook niet de best doordachte actie: een massagetafel bestellen en deze aflaten leveren bij het dichstbijzijnde ophaalpunt, omdat je niet thuis bent op de bezorgdag. Het punt lag op een fietsafstand van 10 minuten van mijn huis en ik had me bedacht dat ik het pakket op mijn fiets zou tillen, vast zou binden met een touwtje en dan langzaam naar huis terug zou lopen, appeltje eitje. Dat ging deze independent woman gewoon even regelen.
Er zaten alleen wat kinkjes in de kabel:
1. het pakket was groot, erg groot en er was nergens grip te krijgen op de doos. Daarnaast was het karton zo broos dat de kleine versleepactie van toonbank naar deur al verscheidenen gaten in de verpakking had geslagen.
2. Ik had gehoopt dat de winkelmeneer mij misschien had willen helpen de doos op mijn fiets te tillen, maar ik stond er alleen voor. Het ophaalpunt bevond zich in een spellenwinkel, en dan wel zo een waar enigzins vrouwschuwe jongens met elkaar fantasy kaartspellen spelen. In het spel waren ze wellicht een koene ridder, maar in het echte zaten ze liever op een stoel dan dat ze een schone jonkvrouw zouden helpen met haar queeste.
3. Ik had geen sterk touw meer in huis en besloot me te behelpen met een rolletje decoratief touw waar je normaliter cadeautje mee opleukt. Het was dat of schilderstape.
4. Ik ben de trotse bezitter van kippenkracht. Een keer opdrukken en ik heb een schouderblessure.
Na een verwoedde poging het pakket op mijn fiets te krijgen, een behulpzame man en een falende constructie, ging mijn telefoon. Het was Linda, Linda woonde op de hoek en had (naar nu bleek) slechte timing; ze was de pineut.
“Ayetoo buur” riep ik toen ze aan kwam lopen en als twee volleerde prutsers gingen we aan de slag. Het resultaat mocht er wezen: een bagagedrager met kartonnendoos en een eindeloos web van dunne touwtjes. Dit alles onder het toeziend oog van de mannelijke populatie van het café waar we naast stonden. Met een alcoholische versnapering in de hand keken ze toe.
En dat vond ik best jammer. Linda en ik hebben de taak succesvol volbracht en in mijn woonkamer staat nu een massagetafel. Alleen kon ik de gedachte niet van me afschudden dat ook de moderne vrouw soms gered wil worden. Hoe onafhankelijk ook, een helpende mannenhand wordt op prijs gesteld. En niet alleen bij het verslepen van een zwaar pakket, ook het open houden van de deur, het bij elkaar helpen rapen van gevallen boodschappen worden gewaardeerd. Breng een beetje meer hoffelijkheid in je leven en voel je elke dag een koene ridder.
