Gezellig huilen, verdomme!
11 augustus 2014, 10:00 | Jeroen
Ik ben een man van emotie en daar kom ik openlijk voor uit. Ik voel veel en praat er ook redelijk makkelijk over. Zodra het op de dood aankomt echter, ben ik stil en niet bereid te praten. Niet uit onwil, maar uit pure onmacht. Mijn hoofd draait dan overuren en schiet geregeld in storing. Dan kan ik uren voor me uit staren, geen woord zeggen en niets in me op nemen.
Ik ben echter niet de enige met dit probleem. Bij de gehele bevolking lijkt een waarschuwingslampje te gaan knipperen als het onderwerp ter sprake komt. Maar waarom eigenlijk?
Het voornaamste probleem met een onderwerp als deze is dat het moeilijk luchtig te houden is. Grappen maken zit er meestal niet in en een feestje bouwen al helemaal niet. Bij het vallen van het woord “dood” alleen al verschiet iedereen z’n gezicht en stijgt de spanning abrupt.
De afgelopen maanden zijn alles behalve een feestje geweest. Kort na elkaar hebben twee van mijn ooms het leven gelaten en zijn hun eigen feestje gaan vieren, waar dat ook moge zijn. Ondanks mijn geloof van pure rust na de dood lig ik er regelmatig van wakker. De woede die deze tijd naar boven is gekomen ben ik lang kwijt geweest. Boosheid, pure boosheid, en het niet begrijpen waarom en hoe. Naast de woede is er uiteraard veel verdriet. Verdriet om het verlies, verdriet om de pijn, verdriet om mijn vader zo verdomd kapot te zien gaan.
Naast dit enorme nieuwe gat heeft de afgelopen maand ook een hoop oud verdriet losgepeuterd. Verdriet waar ik al jaren over zwijg en liever niet aan denk. Toch komt het elke dag naar boven en ik stop het elke keer weer weg. Nu wil dat niet meer lukken en sta ik elke ochtend met een traan op m’n wang op.
Deze dagelijkse traan heeft me wel aan het denken gezet; waarom hebben we zo’n moeite met de dood en het praten en lezen erover?
Ten eerste kunnen we maar niet accepteren dat de dood er is en dat, sooner or later, we er allemaal aan moeten geloven. Het niet weten wat er komt maakt ons bang en machteloos.
Daarnaast moet tegenwoordig alles zo snel en zo gehaast dat we geen tijd meer hebben om onze gevoelens toe te laten en te accepteren voor wat ze zijn. Bij het opkomen van een traan wordt deze weggeveegd en werken we snel verder. We zijn bijna emotieloze zombies geworden.
Maar het kan anders en het moet anders. De mens is de mens door de gevoelens die we kunnen en durven delen. Het maakt de mensheid hechter en mooier. Laten we daar trots op zijn en het niet langer verbergen.
Ik ben mede dankzij het schrijven van deze column alvast begonnen en heb de machteloosheid geaccepteerd. Ik erken dat ze er is, zet haar, zoals een vriend dat zo mooi zegt, op m’n schouder en neem haar mee. Het verdriet en de woede laat ik toe en ik durf ze te delen. Niet altijd en niet de hele tijd.
Af en toe. En dat is goed genoeg.
