Recensie: Scènes uit een Huwelijk door TGA
31 oktober 2013, 08:30 | Jeroen
Bij de ingang krijg ik naast het programmaboekje een geel kaartje. Geen idee wat ik ermee moet. Boven gekomen in de Rabozaal moet ik de gele pionnen volgen. Ik en de andere bezoekers met een geel kaartje gaan op het podium zitten rond het speelgedeelte. Het decor is door Jan Versweyveld slim in drieën gedeeld.
In het midden van de drie decors is een gezamenlijke ruimte. Hier komen de verschillende acteurs samen gedurende de scènes. Op elk gedeelte spelen een paar de hoofdrol spelers Johan en Marianne.
Johan en Marianne zijn getrouwd. Gelukkig zijn ze niet, verre van. Elke stap lijkt een gevecht. Schreeuwend, tierend en uiteindelijk huilend gaan ze door het leven. De onvermijdelijke scheiding lijkt niet uit te kunnen blijven. Door de opzet van het decor vang je gedurende het stuk glimpen op van de andere scènes. Dit maakt het gelukkig niet verwarrend, maar op momenten zelfs komisch. De acteurs spelen ermee in plaats van het te negeren of zich eraan te storen. Ze wachten niet tot de anderen uit zijn gesproken, maar werken door elkaar heen.
Terug gekomen na de pauze zitten we even op de tribune. Als we weer terug gaan naar het podium, nu met zijn allen in een decor, valt me op hoe moeilijk het moet zijn om te spelen met het publiek zo dichtbij. Je ziet alles. De acteurs moeten heel goed in hun rol zitten om zich niet te laten afleiden door de priemende, nieuwsgierige ogen van zo dichtbij. Het decor is nu boven ons. Dit maakt het alsof het huwelijk elk moment kan losschieten en in de diepe storten.
De scheiding waar we allemaal op zaten te wachten brengt een explosie van geweld. De scène is heftig en de acteurs spelen het zo intens dat het voelt alsof je maag zich omkeert. Je wil hier geen getuige van zijn, zeker niet zo dichtbij. Je kan je als kijker niet verstoppen in het donker onderuit in je stoel, je moet het allemaal doorstaan. Vermoorden ze elkaar of komen ze toch samen? Het huwelijk is geen sprookje, maar harde realiteit. Mijn kont was ook zo hard als steen na de bijna vier uur durende zit. Maar ik heb genoten!
Nog te zien tot en met 9 november.
