Recensie: Wie heeft mijn vader vermoord
7 november 2020, 23:00 | Jeroen
Wie heeft mijn vader vermoord van het Internationaal Theater Amsterdam live via een stream vanuit de stadsschouwburg Amsterdam aan het Leidseplein. Niet zoals het moet en hoort te zijn, maar een uitkomst met de nieuwe maatregelen.
Met wat hapjes en een wijntje voor de TV, voor live theater. Raar maar waar dus. Wat volgt laat ons de hapjes en wijn vergeten. Dat is wat theater hoort te doen. En het werkt dus ook thuis op de bank. Het lukt acteur Hans Kesting en regisseur Ivo van Hove. Van begin tot eind trekken ze je het toneel op en de wereld van schrijver van het stuk Édouard Louis in. Het boek Qui a tué mon père schetst een donkere wereld vol ongeluk en verdriet.
Een monoloog van Hans Kesting. Hij speelt Édouard èn zijn vader. Beide even overtuigend. Een gebroken man van 50, door het werken in de zware industrie van Noord Frankrijk, en zijn kwetsbare zoon. Zijn homofiele zoon. In een harde ‘mannelijke’ wereld. In elk geval een kortzichtige en bekrompen wereld. We voelen de pijn van beide.
De wereld is hard en oneerlijk voor beide. Waar het bij de vader om de ongelijkheid van de sociale klassen gaat is het voor de zoon de ongelijkheid ten opzichte van zijn geaardheid. De pijn ligt het in de relatie tussen de twee. Thuis hoor je je veilig te voelen. Daar wordt je geaccepteerd voor wie je bent. Als dat wegvalt stort de wereld van een kind in. En dat weet het stuk prachtig te tonen. Of het nu over gemene opmerkingen van de vader over de geaardheid van zijn zoon tegenover zijn ‘vrienden’ gaat of het weigeren te kijken naar een show die de zoon geeft aan zijn vader op het nummer I’m a Barbie Girl van Aqua, er is geen plek voor wie Édouard is.
Er zijn gelukkig een aantal momenten waar we als kijker hoop krijgen. Een mooi cadeau de ‘special edition’ van de film Titanic van zijn vader of een trotse opmerking tegen een agent over zijn zoon: ‘Hij zal een ‘hoge opleiding’ gaan volgen!’. We voelen als kijker de pijn van de vader. Alles is mislukt. Zijn leven en zijn zoon. Hij draagt alles op zijn kapot gewerkte schouders.
De transformatie van vader naar zoon door Kesting is geweldig. Als die van Jekyll & Hyde. Het begrip dat je ondanks alles voor de vader hebt is te danken aan de manier waarop Kesting het weet te brengen. Door de ogen van een zoon. Die het goede in zijn vader wilt zien.
Een prachtig stuk dat je moet zien. Of het nu via de stream is of met 30 in de zaal. Of als het weer mogelijk is in een volle zaal. Het zal je raken. Hoe dan ook is het stuk hopelijk snel weer te zien…
Foto: © Jan Versweyveld
