Column: Grenzen
24 juli 2015, 13:50 | Jeroen
Om nou in een column te schrijven wat er allemaal gebeurd is in de afgelopen tijd zou wel een hoge tol kunnen eisen van deze schrijver, maar gelukkig kunnen we dingen samenvatten, een visie hebben en een bredere blik benutten.
Ik woon in de Schilderswijk, precies waar de rellen van vorige maand plaats vonden. Veel mensen van buiten de wijk, maar genoeg pestventjes van in de wijk. Ik zat rustig achter het raam te kijken hoe dit zich allemaal voltrok. Paarden hier, vuurwerk daar, rennende mensen zus, reporters zo.
Na vier nachten amper geslapen te hebben vond ik het wel genoeg. De eerste avond ok, de tweede misschien, maar daarna hadden ze van mij met scherp mogen schieten. Een mening, geen oordeel over de mensen die zich in die situaties begeven. Geleerd van een gewaardeerde vriend.
Maar wat beweegt mensen om zich in zulk soort situaties te begeven, waarom gaan ze, waarom doen ze? Na een aantal jaar in de wijk te hebben gewoond, kan ik met redelijke zekerheid zeggen: omdat ze zwak zijn. Ze missen een stuk goede opvoeding, scholing, ontwikkeling en principe. Ik geloof heilig in het principe: wie wilt, wie krijgt. Ongeacht de omstandigheden. Ik heb gastjes van negen jaar oud zien meerellen tegen de politie, alleen maar omdat het leuk was. Met een glimlach van hier tot Tokio en trots dat ze met de grote jongens mochten meedoen. Niet wetend natuurlijk dat dit pad leidt tot veel ernstigere vergrijpen tegen de wet. Ik moet eerlijk zeggen, ik ben niet altijd fan van de wet, maar ik weet genoeg van systemen om soms aan de aandacht te kunnen ontsnappen.
Het gaat dus om voorbeeldgedrag. Kinderen die de ene dag lief met water naar elkaar aan het gooien zijn en de volgende dag met stenen naar de politie, onze handhavers van de wet. Nogmaals, ik ben het er niet altijd mee eens, maar zonder regels kom je nergens, zelfs vrijheid is begrensd, anders zou je het niet kunnen benoemen.
Grenzen, ze zijn er en ja, we hebben ze nodig. Ik ben niet iemand die de grenzen voor iemand anders gaat tekenen. Je ziet maar, als je valt, dan val je, eigen schuld. Wat ik wel weet, is dat er altijd verschillen zullen zijn tussen mensen en dat hier onze heikele punt rust. Accepteren we die verschillen, of niet? Hebben we iets over voor iemand die we niet kennen, of niet? Mooie vraag, grote vraag, maar heel erg abstract. Tuurlijk, iedereen geeft vijf euro aan een Afrika, daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is dit: zie je het nut nog, anderen te helpen, ongeacht alles? Of moeten ze gestraft worden omdat ze anders zijn dan ik? Tuurlijk, wetten, normen, waarden, prima. Maar het punt waar ik naartoe wil, is dat angst begint te regeren, communicatie stokt en alhoewel de wereld door onze technologische vooruitgang zoveel kleiner is geworden, is het wantrouwen alleen maar toegenomen, worden relaties oppervlakkiger en wil iedereen aandacht, positief of negatief, het maakt niet meer uit. De hoeveelheid informatie die wij tot onze beschikking hebben is boven onze macht. We vergeten elkaar en proberen enkel naar een illusie te reiken. We negeren de hierboven genoemde zaken en steken al onze energie in een poging een beeld van onszelf te creëren, zodat anderen denken dat wij gelukkig zijn.
De zoektocht. De voorbereiding. De diepgang. Het proces en de uitkomst gaan allemaal verloren, als wij niet beseffen dat onszelf, de omgeving, de maatschappij, allemaal verbonden zijn en dat we tijd en energie moeten steken aan de ontwikkeling van onszelf, het bijdragen aan het samenzijn en het bouwen aan een toekomst voor alles wat na ons mocht komen. Te beginnen bij mijzelf, hier in de Schilderswijk.
