Tomeetooow, tomahtoooow
8 juni 2014, 10:00 | Jeroen
Winkelen via internet, ik vind het een uitkomst. Het is lekker rustig, niemand loopt in de weg, je hoeft niet te wachten voor de paskamer of in het geval van boeken: het boek dat je wilt hebben is altijd aanwezig.
Het enige nadeel is dat ik nooit thuis ben als het pakketje wordt bezorgd. Dat resulteert er dan, afhankelijk van de pakjesverzenddienst, in dat:
- het dichtstbijzijnde afhaalpunt in Schiedam is en ik daar chagrijnig van word omdat dat nogal ver fietsen is vanuit Den Haag
- het dichtstbijzijnde afhaalpunt een spellenwinkel is (zie column) en ik daar ook niet bijster vrolijk van word
- het dichtstbijzijnde afhaalpunt de buurtsuper twee straten verderop is en ik heel zelfbewust word
Op zich ben ik heel blij als mijn pakketje wordt afgeleverd bij de buurtsuper, want ze zijn elke dag tot 23.00 uur open en dat is ideaal. Alleen werkt er een jongeman die flirt. En flirten in een alledaagse setting…dat is een beetje mijn Kryptonite. Ik bedoel het is heus een compliment en ik ga er niet dood van, maar als er iets is waar ik me ongemakkelijk door voel dan is dat het wel. Iemand die mij opmerkt en dat laat weten, daar schrik ik van. Als een hertje gevangen in koplampen, bedreigd in mijn habitat. Flirten lukt alleen als het per ongeluk gaat en anders bezorgt het me een rood hoofd. Dat is wél lekker warm, maar niet charmant.
Afgelopen week verwachtte ik een pakketje dat blijkbaar niet door mijn brievenbus paste en was afgeleverd bij de buurtsuper. Omstreeks half 10 in de avond toog ik die richting op, stiekem hopend dat het meisje zou werken of de oudere meneer. Maar dat was natuurlijk niet zo.
“Ik kom een pakje ophalen” zei ik zo nonchalant mogelijk en de jongen zocht tussen de kartonnen dozen. “Hoezo praat je zo zacht” riep ‘ie, geschrokken wilde ik nog sorry zeggen, maar hij vervolgde met “en mooi” inclusief scheve glimlach. Weg apropos, hallo tomatenhoofd. Ik vond het maar een lastige vraag, hoe moet je daar nou weer op reageren? “Dat komt omdat ik ‘s ochtends gepureerde zangparkieten met een beetje honing eet”, dat wordt vast niet echt op prijs gesteld. Je wilt evenmin gemeen of nors overkomen, dus ik besloot met mijn knalrode hoofd te gaan voor de schaapachtige glimlach vergezeld van de hoop dat het snel klaar zou zijn. Ik gaf mijn rijbewijs. In het echt was ik mooier dan op de foto, wat misschien niet eens een hele vreemde opmerking is want die foto is best een beetje jammer. Het duurde nog een aantal ongemakkelijke vragen voordat ik opgelucht met het pakje buiten stond.
Bestaat er ook zoiets als een “hoe ga ik adequaat om met flirten in het dagelijks leven, om daarna mijn weg te vervolgen zonder rood en verlegen te worden?”-cursus. Zo ja, dan gaarne aanleveren vóór aanstaande dinsdag, want dan moet ik weer.
