Recensie: The Bling Ring
5 augustus 2013, 20:11 | Jeroen
De sleutels lagen gewoon onder de mat. Het vergde weinig kunde van de groep tieners die later door de media The Bling Ring werd gedoopt om in te breken in de huizen van vele sterren. Bij het eerste huis dat ze proberen – dat van Paris Hilton – vinden ze de sleutels onder de mat, bij anderen zijn de schuifdeuren naar het terras niet op slot of ramen open. Binnen vinden ze dure kleding, sieraden en geld. Alles wat ze nodig hebben om het leven van de sterren waardoor ze geobsedeerd zijn te imiteren.
Passie voor mode en sterren
Marc is een onzekere homoseksuele jongen die maar al te gelukkig is dat Rebecca hem als enige op zijn nieuwe school niet negeert. Ze delen een passie voor mode en sterren als Paris Hilton en Lindsay Lohan. Verder lijken ze zich met weinig andere dingen bezig te houden. Het is Rebecca die hun passie een stapje verder wil nemen door in te breken in de huizen van hun idolen. Het vinden van de adressen is een fluitje van een cent op het internet en ze weten toch al wanneer de sterren niet thuis zijn via de roddelwebsites waarop ieder minuscule detail uit hun levens wordt gedeeld.
Ze doen niet geheimzinnig over hun nachtelijke activiteiten. Steeds meer mensen worden voor de rooftochten uitgenodigd, ze zetten foto’s van zichzelf met de buit op facebook en struinen clubs af in de kleding die ooit door hun idolen naar evenementen zijn gedragen. Als mensen hun op een feestje vragen naar de activiteiten volgt allesbehalve een ontkenning. Natuurlijk worden ze gepakt, en natuurlijk zijn ze daar niet op voorbereid. Alleen Rebecca lijkt enige plannen gemaakt te hebben voor het geval dat. Ze is naar haar vader in Las Vegas uitgeweken, en heeft bijna alle gestolen spullen achtergelaten.
Dankbaar onderwerp voor Coppola
De activiteiten van The Bling Ring zijn een dankbaar onderwerp voor een film en deze versie van Sofia Coppola is dan ook al de tweede verfilming, na een TV-film. Dat terwijl de groep in 2008 en 2009 actief was en de juridische nasleep tot enkele maanden geleden doorliep. Wie het werk van Coppola kent, zal niet verbaasd zijn over haar interesse in het verhaal. Zelf is ze afkomstig uit wat wel Hollywood-adel genoemd mag worden en beroemdheid is een belangrijk onderwerp in haar films. Waar ze dit onderwerp tot nu toe vaak vanuit het oogpunt van de beroemde persoon belichtte, neemt ze dit keer de aanbidders en aspirant-beroemdheden onder de loep.
Een belangrijke conclusie van Coppola over beroemdheid is de bijbehorende oppervlakkigheid. Betekenisvolle relaties lijken onmogelijk wanneer niet de persoon zelf, maar diens imago bepalend is voor de verhoudingen. In deze film trekt Coppola haar conclusie verder door. Ook de mensen die zo gefascineerd zijn door beroemdheden worden als erg oppervlakkig neergezet. Hoe intensief de relatie tussen Rebecca en Marc ook mag zijn – ze brengen veel tijd samen door en doen in die tijd natuurlijk ook heel bijzondere dingen – hun relatie lijkt er niet meer diepgang door te krijgen.
Ongekend levendig, weinig diepgang
The Bling Ring is ongekend levendig voor een film van Coppola. Die levendigheid komt voor een groot deel voor uit de inhoud, want veel inbraken en feestjes. Maar Coppola laat het ook niet na om vorm en inhoud op elkaar af te stemmen. Ze maakt volop gebruik van flitsende montage en opzwepende muziek als het knallende Crown on the Ground van Sleigh Bells. In de loop van de film gaat het verhaal steeds minder boeien. Dat komt doordat onder het flitsende oppervlak weinig diepgang schuilgaat. Bij tieners die zich vooral met hun uiterlijk en dat van anderen bezig houden, valt natuurlijk weinig diepgang te halen.
Rond het verschijnen van The Bling Ring ging erg veel aandacht uit naar Emma Watson. Hoewel haar rol beperkt blijft – het is niet meer dan een vrij grote bijrol – laat ze wel zien dat die aandacht niet helemaal onterecht was. Ze zet op overtuigende wijze Nicki, het fakeste lid van de hele groep, neer. Deze rol heeft weinig anders om het lijf dan de bluf van een zich overschreeuwende puber. Het wachten blijft op een meer afgerond (hoofd)personage in een andere film, voor we Watsons kwaliteiten echt kunnen inschatten.
