Recensie: Short Term 12
19 oktober 2013, 19:42 | Jeroen
De film Short Term 12 is een volmaakte balans tussen een feelgood- en dramafilm. We krijgen een mooie en realistische inkijk in het reilen en zeilen van een Amerikaans opvangtehuis voor kansarme jongeren zonder dat het sentiment er al te dicht bovenop ligt.
Wederzijds respect
Om wie het vooral draait is Grace, een van de medewerkers van het huis Short Term 12. Samen met de sympathieke Mason, haar vriend, en twee andere collega’s biedt ze de getroebleerde tieners een veilige plek, niet meer dan dat. Therapeutische ondersteuning hoort zeker niet bij hun taken. Maar het lijkt ze goed af te gaan. Door de natuurlijke nonchalance en het inlevingsvermogen van de onbevooroordeelde Grace en Mason nemen de jonge bewoners ze voorzichtig in vertrouwen. Er is wederzijds respect en de jongeren durven hun diepste gevoelens te tonen aan het stel.
Op haar werk heeft Grace alles op een rijtje, maar privé zit ze ongelofelijk in de knoop. Door haar gedrag komt hun relatie op losse schroeven te staan. Waar Mason niet tot haar kan doordringen, kan nieuwe bewoonster Jayden dat wel. De komst van het automutilerende tienermeisje in het huis rakelt trauma’s uit Graces jeugd op. De begeleidster herkent veel van haarzelf in de tegendraadse puber. De gelijkenis wordt hier en daar te veel aangedikt door het net iets te vaak tonen van de zowel lichamelijk als mentaal overeenkomstige littekens. Maar dat is dan ook het enige kleine puntje van irritatie gedurende de film.
Perfecte balans
Grace en Mason zijn geen wereldverbeteraars en zo worden ze ook niet neergezet. Het zijn twee eerlijke zielen die een moeilijke baan hebben en net als ieder ander niet altijd de juiste beslissing nemen. Maar naast de sympathieke hoofdpersonages zijn het juist de kleinere verhaallijnen die de film zo krachtig maken. Enkele jonge bewoners zijn uitgelicht en hun verhaal wordt met precies genoeg humor en dramatiek verteld. Zij spelen zo overtuigend dat je het gevoel krijgt dat ze echt zijn opgepikt uit een louche achterbuurt of een probleemgezin en op de set zijn neergezet. De combinatie van die zijtakken en het verhaal van Grace geeft de film de juiste balans. Het is Jantje lacht, Jantje huilt in de perfecte dosering. Een echt verrassende film is Short Term 12 echter niet. Maar dat hoeft ook niet. Het is gewoon een goede cast in een bescheiden verhaal.
