Recensie: What Maisie Knew
27 oktober 2013, 15:28 | Jeroen
Maisie ziet eruit als een zondagskind dat in vrolijk geleurde kleding naar haar basisschool op Manhattan gaat. Ze is open, vrolijk en nieuwsgierig, een allemansvriendje dat voor New Yorks leukste mini-hipster door kan gaan. Toch hangt er een donkere wolk boven haar in de vorm van de scheiding van haar ouders. Niets contrasteert meer met dit meisje dan de bittere ruzies die haar ouders vrijwel constant lijken uit te vechten in hun luxe appartement.
Negentiende-eeuwse thema’s
What Maisie Knew is oorspronkelijk een eindnegentiende-eeuws boek van Henry James. De thema’s die James aan de kaak stelde, zijn nu relevanter dan ooit, want waar echtscheiding toen nog een uitzondering was, is het nu meer dan normaal en de laatste jaren blijken steeds meer relaties in zogenoemde vechtscheidingen te eindigen. Ouders zijn daarbij niet in staat hun kinderen af te schermen van deze schadelijke ontwikkeling, sterker nog: vaak worden kinderen ingezet als pionnen in het geruzie.
Maisies ouders, de oude rocker Susanna (Julianne Moore) en kunsthandelaar Beale (Steve Coogan), hebben gedeelde voogdij over Maisie (Onata Aprile) gekregen na een bittere rechtszaak. Het is de bedoeling dat Maisie om en om tien dagen bij hen doorbrengt, maar ze zijn zo egocentrisch dat ze haar regelmatig pas dagen na de afgesproken datum ophalen. Ondertussen trouwt Beale met Margo (Joanna Vanderham), het kindermeisje van Maisie. Heel handig, want dan is in ieder geval de dagelijkse verzorging van Maisie meteen geregeld. Susanna voelt zich overigens ook niet te groot voor dit soort manipulaties en trouwt met Lincoln (Alexander Skarsgård), een barman.
Vallen voor Maisie
Waar Maisies ouders door hun egocentrisme totaal geen oog voor hun fijne, vrolijke dochter hebben, vallen zowel Margo als Lincoln als een blok voor het meisje. Vooral de scènes tussen de uitermate schattige Onata Aprile en de boomlange Alexander Skarsgård – die ze het liefst als wandelend klimrek gebruikt – zijn hartverwarmend. Dat de twee mensen die wel onvoorwaardelijk voor Maisie lijken te kiezen niet haar ouders zijn, is heel treurig en leidt onvermijdelijk ook tot de nodige problemen. Aan wie moet Maisie zich hechten wanneer mensen waarmee ze geen bloedband heeft zo makkelijk haar gezin binnenkomen en degenen waarmee ze die natuurlijk band wel zou moeten hebben geen enkele moeiten lijken te doen om die met daden te versterken?
Het allemansvriendje wordt heen en weer geslingerd tussen al die mensen waar ze van houdt. Zeker als de gelegenheidshuwelijken ook niet bestand blijken tegen het ongebreidelde egocentrisme van haar ouders. Als dieptepunt volgt dan het moment waarop ze in alle verwarring even door iedereen vergeten wordt en in het bed van een volkomen vreemde die zich over haar heeft ontfermd wakker wordt.
Een beetje luchtig
Dan vloeit de enige traan die Maisie in de hele film zal laten, want overdreven sentimenteel wordt What Maisie Knew gelukkig niet. Een duidelijke boodschap hebben de makers ook niet weten te destilleren uit het werk van Henry James, of het moet zijn dat jonge, openhartige mensen betere ouders zijn dan oude, cynische mensen. Daarmee blijft What Maisie Knew een beetje luchtig en lijkt het me geen film die me heel lang zal blijven. Toch ben ik blij dat ik, net als Lincoln en Margo, Maisie heb leren kijken en een tijdje met haar heb kunnen doorbrengen.
