Recensie: Only Lovers Left Alive
5 februari 2014, 12:28 | Jeroen
Jim Jarmusch is op zijn zachts gezegd een eigenzinnige filmmaker. Met films als Dead Man, Ghost Dog, Coffee and Cigarettes en Broken Flowers laat hij zien alles behalve doorsnee te zijn. Gelukkig maar, want die zijn er genoeg. Of je het nu goed vind of niet, voor de filmindustrie zijn dit soort gasten onmisbaar. Hoewel andere baanbrekende filmmakers als Tarantino en Nolan vooruitstrevend zijn geeft Jarmusch zijn kijk eerder als reactie op wat hij om zich heen ziet.
Zo ook met Only Lovers Left Alive lijkt het. De vampierfilmhype lijkt achter ons en dan komt Jarmusch met een vampierfilm. Als reactie op de hype van de laatste jaren maakt hij een stevig statement. Je hebt geen oversized special effects nodig om een goede, interessante en spectaculaire vampierfilm te maken.
Muzikant Adam (Tom Hiddleston) is hevig teleurgesteld in de moderne mens en leidt daarom een teruggetrokken bestaan. De hereniging met zijn grote liefde Eve (Tilda Swinton) doet hem echter weer opleven. Hoewel het vampierenkoppel al een aantal eeuwen samen is, wordt de relatie dit keer zwaar op de proef gesteld door het bezoek van Eve’s rebelse zusje Ava (Mia Wasikowska). Weten ze te overleven terwijl de moderne wereld om hen heen langzaamaan weg lijkt te kwijnen?
Tijdens het kijken bekropen mij twee gedachten. Aan de ene kant zag ik in het klassieke verhaal van de twee geliefden vechtend tegen het onvermijdelijke eind en aan de andere kant zag ik twee junks op zoek naar hun volgende hit. Een soort kruising tussen Romeo+Julliet en Requiem for a Dream. Twee van mijn favoriete films, dus het voelde goed.
De muziek is een belangrijk onderdeel van de film. Niet alleen als ondersteuning, maar ook als onderdeel van het verhaal. Met stoner riffs, minimal orkestratie en beklijvende zang, met dank aan gast optredens van Zola Jesus, Yasmine Hamdan en Madeline Follin van Cults, geeft het de film de duistere sfeer die het nodig heeft. De muziek is een samenwerking tussen de band van Jarmusch SQÜRL (Jim Jarmusch, Carter Logan en Shane Stoneback) en de Nederlandse componist Jozef van Wissem.
De acteurs, de muziek, de betoverende locaties, de manier van filmen, de verwijzingen naar historische figuren, stuk voor stuk om je vingers bij af te likken. Jarmusch weet als geen ander de ingrediënten samen te laten smelten tot een heerlijke sfeer en aparte beleving die je niet snel los laat. Dit zorgt er gelukkig voor dat je niet ziet dat het verhaal niet bijzonder veel diepgang heeft en dat je de hoofdpersonen niet echt leert kennen. Iets dat vaak onmisbaar is voor een goede film. Niet in dit geval. Dit is een goede film en vanaf morgen in de bioscoop.
