Albumrecensie: Jack White - Blunderbuss
9 mei 2012, 09:00 | Jeroen
Jack White heeft zijn eerste solo album uitgebracht. Jack White kennen we van The Raconteurs, The Dead Weather en natuurlijk The White Stripes. Met laatst genoemde band verwierf hij samen met zijn ex-vrouw Meg White wereldfaam onder andere door de met een Grammy beloonde hit Seven Nation Army dat één van de bekendste riffs uit de rockgeschiedens kent. Inmiddels is The White Stripes ter zielen. In drie bands spelen en dan ook nog eens solo gaan werd misschien iets te veel van het goede voor White, die er ook nog eens een platenlabel, Third Man Records, op na houdt.
Het solo debuut van White heet Blunderbuss (vernoemd naar een vuurwapen en een verbastering van het Nederlandse donderbus). Het is een gevarieerde plaat geworden met een keur aan verschillende stijlen ingespeeld door een leger aan (opvallend veel vrouwelijke) muzikanten en White zelf.
Het is een mengsel van rock, blues, roots, garage en country geworden. Ondanks de verschillende stijlen klinkt het als een coherent geheel en is het heel herkenbaar White door zijn onderscheidende stem, gitaargeluid en productie. Natuurlijk heeft White zelf de productie op zich genomen en is het album uitgebracht op zijn eigen label.
Het mag ook geen verrassing heten dat het schrijven van goede en vaak catchy liedjes een vak is dat White tot in de puntjes beheerst. Blunderbuss staat er vol mee en een echte misser kan ik niet vinden. Uitschieters zijn de Little Willie John cover I’m Shakin’, Trash Tongue Talker met zijn country invloeden en het perfecte popliedje Love Interruption.
De 36-jarige White heeft zijn muzikale sporen al lang verdiend en laat andermaal horen tot wat hij in staat is.
