Live gezien: The Tellers + Moonpilot
4 maart 2011, 13:06 | Jeroen
Gisteravond was de Supermarkt in Den Haag wederom een podium voor nieuw talent. Op het podium stond de Waalse band ‘The Tellers’ en ervoor ‘Moonpilot’. Hiermee profileert deze uitgaansgelegenheid zich steeds meer als poppodium dan after hours bar.
Vorige week waren het ‘Splendid’ en ‘The Phantom Four’ die met een golven van geluid voor een bijzondere, zomerse vibe zorgden, deze week was het de beurt aan een meer Brits georiënteerd geluid.
De winnaar van de ‘Haagse Pop Prijs‘ in de categorie beste cd van 2010 ‘Moonpilot‘ opende voor een zo goed als lege Supermarkt, maar wisten al vrij snel meer publiek te trekken. Het geluid dat de band voortbrengt klinkt als een combinatie van ‘Starsailor’ (en niet alleen in naam) en een tragere versie van ‘We Are Scientists’. De zang klinkt met vlagen als die van ‘The Kooks’, met uithalen als ‘Jamie Cullum’. Niet te moeilijk, prettig aan te horen, maar het is net niet genoeg om het uitgaanspubliek deze avond volledig te boeien. De band put inspiratie uit Britse bands als ‘Athlete’ vertelde de bassist me later op de avond, wat zich kenmerkt als extreem prettige luistermuziek. Iets waarmee je lastig de hele zaal meekrijgt, zeker als voorprogramma. Aan inzet ontbreekt het echter niet, zo wordt er een Karolien / Caroline uit het publiek naar voren gehaald om het nummer ‘Caroline’ aan op te dragen en speelt de band het hele optreden vol overtuiging van eigen potentieel.
De hoofdact gaat enthousiast verder waar het voorprogramma is gestopt. Het publiek heeft ondertussen zijn weg gevonden naar de club op de Grote Markt, de reputatie lijkt te resoneren bij veel liefhebbers, of op zijn minst voldoende interesse te wekken om te komen kijken. ‘The Tellers‘ laten een geluid horen dat vooral doet denken aan een mix van de jonge honden van ‘The View’ met de ritmes van ‘The Kooks’. Vooral de eerste vergelijking blijft het hele optreden in stand, als je niet naar het podium kijkt zou je haast denken dat de Britse band op het podium staat, alleen is het Engels van de zanger amper te verstaan.
Het kost de band flink wat tijd voordat het publiek ook werkelijk aandacht besteed aan het geluid dat het vijftal voortbrengt, maar als ze eenmaal de aandacht hebben laten ze het ook niet meer los. Daarbij helpt het dat er een hyperactieve geluidsman continu, bijna komisch, van achter het knoppen- en schuivenpaneel de zaal inloopt, op de bar gaat staan en de muziek zo hard zet dat een gesprek voeren niet meer mogelijk is en alle aandacht richting podium gaat.
Tijdens het optreden vertellen ze dat ze die dag ene enorm vriendelijke Barry van een Nederlandse band hebben ontmoet, maar de naam was niet echt blijven hangen. Was het Harry Bay? Wellicht niet de meest subtiele grap om te maken voor een Haags publiek? Het klonk wat respectloos, maar het wordt de jonge Walen vergeven.
Bij de tijd dat het laatste nummer gespeeld is, al een aantal nummers na de bescheiden hit ‘More‘ is het publiek warm gelopen voor het geluid van de band en volgt een luid applaus. Als de band besluit terug te komen voor een encore was dit ook echt het moment om te overtuigen en dat gebeurde ruimschoots. Na een eerste eigen nummer werd een vreselijk smaakloze, maar erg aanstekelijke versie van ‘Last Christmas’ ingezet. De zaal was ondertussen om en zelfs de vrij kansloze, maar grappige ‘Wham’ cover werd goed ontvangen en luid meegezongen.
Bij aanvang leek niemand echt oor te hebben voor de muziek, maar met de laatste helft van de show weet de Waalse band toch echt alle aandacht naar zich toe te te trekken en het publiek voor zich te winnen.
Zo weet de Supermarkt op de donderdagavond toch iets bijzonder te bieden en houden wij de agenda goed in de gaten voor wat nog gaat komen.
