Albumrecensie: Kings Of Leon - Come Around Sundown
24 november 2010, 10:45 | Jeroen
De gebroeders en neef Followill uit Tennesee hebben hun vijfde album klaar en het heet Come Around Sundown en zal 15 oktober in de winkels liggen. Hun grote doorbraak was het laatste album Only by the Night (2008), waarmee ze de wereld rondtoerden, waarvan de single Sex On Fire niemand ontgaan kan zijn.
Het zou me niets verbazen als dit nieuwe album de successen van het vorige album voorbijstreeft. Dat wil niet zeggen dat een stijgende lijn zoals bij de eerste drie albums voortgezet wordt.
Het eerste album Youth and Young Manhood klinkt erg rauw, de zang van Caleb is ongepolijst, snel en met vlagen schreeuwerig, de muziek puntig met af en toe een aan blues grenzend uitstapje. Erna volgde Aha Shake Heartbreak (2004), waar de muziek en zang een sprong vooruit namen met catchy riffs en sexy teksten. Dit kwam tot een climax bij Because of the Times (2006), de eerste single On Call werd bij optredens direct en masse meegezongen. Zoals eerder geschreven, was de grote doorbraak Only by the Night, iedere single kreeg veel airplay en de heren traden niet langer op in concertzalen, maar vulden stadions wereldwijd.
Come Around Sundown start met The End, herkenbaar geluid, gitaarpartijen zoals je gewend bent, niets nieuws. Radioactive volgt, de eerste single van dit album. Het nummer start met een mooie gitaar combinatie van Caleb en Matthew, maar neemt al vrij snel een wending, waarbij een veilig ‘middle of the road’ geluid wordt bereikt en het refrein wordt ondersteund door een koortje. Weinig spannends en eigenlijk wat teleurstellend. De platen die volgen brengen daar weinig verandering in. Het is allemaal nog wel herkenbaar Kings Of Leon, het doet regelmatig denken aan eerder werk, maar zonder daar iets aan toe te voegen en is vooral licht te verteren. Het laatste juist door het ontbreken van uitschieters in tempo, zoals op eerdere albums wel het geval was.
Het lijkt erop dat het succes van de laatste twee jaar het rauwe randje weggenomen heeft. De intensiteit is weg, de teksten laten weinig aan de fantasie over en de muziek mist intensiteit en spanning. Het album kabbelt niet onaangenaam voort, zonder ergens echt te verrassen.
