Albumrecensie: Glen Hansard - Rhythm and Repose
2 juli 2012, 14:53 | Jeroen
Rhythym and Repose is het solo debuut van Glen Hansard, de zanger en gitarist van de Ierse rockgroep The Frames. Met The Frames maakte Hansard zes studio albums waarvan het laatste album, The Cost, alweer uit 2006 dateert. In datzelfde jaar bracht Hansard het album The Swell Season uit, een samenwerking met de Tsjechische Markéta Irglová. Deze samenwerking beviel goed en een tweede album was het resultaat. Dit keer werd The Swell Season als naam voor de band gebruikt. Hansard en Irglová speelden ook nog samen in de film Once waarvoor zij ook de muziek schreven en speelden. Dit leverde hen een welverdiende Academy Award, oftewel Oscar op.
Hansard werd weleens vergeleken met zijn landgenoot Damien Rice. Niet geheel verwonderlijk, want naast het feit dat er niet veel verschil zit tussen de muziek van Hansard en Rice, leken ze beiden ook een vaste vrouwelijke muzikale partner te hebben gevonden in de vorm van Irglová en in Rice’s geval Lisa Hannigan. Die samenwerking tussen Rice en Hannigan is inmiddels ten einde. Van Rice hebben we sindsdien weinig gehoord maar Hansard heeft nu dus wel een solo album gemaakt.
En wat voor één! Het album opent uitstekend met het door een simpele riff gedragen You Will Become waarin een soort onderhuidse spanning zit. Die spanning wordt langzaam opgebouwd door het aanzetten van strijkers, het invallen van een piano en een achtergrondkoor. Tot een echte ontlading komt het echter niet. In het achtergrondkoor horen we onder andere Irgolvá, daar is ze stiekem toch weer. Ze duikt hierna nog één keer op in What Are We Gonna Do dat gebaseerd is op het nummer Sweet Suburban Sky van Paddy Casey. What Are We Gonna Do is nog zo’n mooi nummer waarin Hansard zich zorgen maakt over de toekomst. Zijn toekomst. Wat nou als de passie die in het begin van een relatie vaak zo heftig aanwezig is, er straks niet meer is?
In The Storm, It’s Coming voorziet Hansard ook onheil. Je hoort dit onheil terug in het geslaagde arrangement met dissonante strijkers. Dat er ook nog hoop schuilt in de toekomst blijkt uit Song Of Good Hope en het absolute prijsnummer Bird Of Sorrow. Wat een schitterend nummer! Hansards stem, ditmaal begeleid door piano, klinkt hier in eerste instantie breekbaarder dan ooit maar later schreeuwt hij het uit. I’m hanging on! Dat gaat echt door merg en been, werkelijk prachtig!!
Het tweede nummer op de plaat, Maybe Not Tonight, heeft een heel andere, wat romantische sfeer. Door de slide gitaar krijgt het nummer een ‘country feel’ mee. Tel daar de soulvolle stem van Hansard bij op en je hebt een vergelijking met Ray LaMontagne te pakken. Diezelfde romantische sfeer komt terug in Love Don’t Leave Me Waiting alleen klinkt Hansard hier wat opgewekter. De blazers maken het nummer mooi af.
Zo staat dit album eigenlijk vol met parels. Talking With The Wolves is er nog zo één met zijn heerlijke drums, mooie samenzang (dit keer met Hannah Cohen) en een elektrische gitaar die ervoor zorgt dat het nummer net even een scherp randje krijgt.
Hansard klopt met dit debuut nadrukkelijk aan bij de top van het singer/songwriters gilde. Laat dat nieuwe album van The Frames nou nog maar even zitten.
Glen Hansard geeft 10 december een optreden in Paradiso.
