Interview: The Joy Formidable
13 maart 2011, 22:08 | Jeroen
Rotown 6 maart 2011
Interview met Rhydian Dafydd & Ritzy Bryan van The Joy Formidable.
Wat is er allemaal gebeurd tussen de laatste keer dat jullie hier waren en vandaag, behalve het opnemen van het nieuwe album?
Ritzy: We zijn eigenlijk vooral bezig geweest met de opnamen en het afronden van het album naast het vele toeren. We hebben enorm veel uitnodigingen gekregen om op te treden naar aanleiding van het uitbrengen van de EP (A Balloon Called Moaning). Het uitbrengen van de EP was eigenlijk een heel toevallig iets, het was geeneens een degelijke release, we hadden besloten deze nummers te delen en de ontvangst was enorm enthousiast. We kregen veel aanvragen voor optredens als support bij andere bands en ook onze eigen optredens. Het is een interessante reis tot nu toe, we hebben een jaar getoerd met de EP en het album ‘The Big Roar’ opgenomen en nu staat er weer jaar vol optredens in de planning.
Rhydian: We hebben het erg druk gehad, we hebben heel veel optredens naar aanleiding van ‘A Balloon Called Moaning’ gedaan en dat was tot een maand terug het enige werk dat we konden aanbieden. De EP heeft een ‘doe het zelf’ aanpak en het is fijn om nu een ‘full length’ album af te hebben en die overal gelijktijdig uit te kunnen brengen.
Ritzy: En nu (met ‘The Big Roar’) hoeven we niet alles zelf te doen. De EP hebben we zelf verpakt in een A3 poster, omdat we er iets speciaals van wilde maken. Alle 10.000 van deze ‘fuckers’ hebben we zelf gevouwen.
De drie bandleden en?
Ritzy: Wij drie, onze manager, vrienden en mijn moeder (lacht en zwaait naar de camera “thanks mom”). We hebben haar mee uit eten genomen en bedankt, ze had blaren en kleine wondjes van het vele vouwen. De aanpak is ons goed bevallen, omdat het iets heel persoonlijks had, we hadden complete controle met deze ‘doe het zelf’ aanpak, maar ik ga het vouwen niet missen!
En de artwork?
Ritzy: Daar kunnen we voornamelijk Rhydian voor bedanken, alle artwork tot nu toe hebben we zelf gedaan.
Rhydian: We hebben wat hulp gekregen bij sommige dingen, maar de ideeën en de beelden hebben we zelf verzonnen en gemaakt. Ook bij de video’s vonden we het belangrijk om met iemand samen te werken die goed begreep wat wij willen doen, dat was erg belangrijk, daar zijn we erg op gesteld.
Ritzy: Als je iets wilt uitdragen dan is er geen betere manier te bedenken dan er zelf helemaal bij betrokken te zijn, als je daar de tijd en de middelen voor hebt. Het is fijn dat de artwork een directe connectie heeft met de teksten van de nummers, de symboliek. Je creëert zo je eigen wereld rond de muziek, wat toch wel de kern blijft van wat je uitbrengt.
Nu je de teksten noemt, in het laatste nummer vanavond werd één zin vaak herhaald “This is the past here and I choose to leave it here”, wat heb je zelf achtergelaten?
Ritzy: (Lacht) Citeer je onze teksten?
Dat probeerde ik in ieder geval, het is refrein uit ‘I Don’t Want To See You Like This’.
Ritzy: Het gaat over het verleden.
Is het over iets algemeens of een specifieke gebeurtenis?
Rhydian: Het hele album is vrij persoonlijk.
Ritzy: We hebben zeker een vrij persoonlijk album geschreven. Het heeft veel betekenis voor ons, maar het is ook vrij open en vol met observaties, maar tegelijkertijd een deel fantasie, waar wel een persoonlijk iets aan ten grondslag heeft gelegen. Het verhaalt eigenlijk een jaar uit ons leven, zonder in al te veel details te gaan, kan ik zeggen dat het een vrij turbulent jaar is geweest. Zo kan ik iedere zin van ieder nummer wel verklaren, alles heeft betekenis voor mij.
Een deel wil je ook openlaten voor persoonlijke interpretatie?
Ritzy: Zeker, het nummer dat je noemt, ik ben zelf geen fan van nostalgie. Ik heb geen geïdealiseerd beeld van het verleden, dat vind ik maar een vreemd sentiment. Dat is wat ik als thema heb uitgewerkt voor dat nummer.
Jullie vertelde me eerder dat er een druk jaar wacht, is er nog plaats voor Nederlandse festivals deze zomer?
Ritzy: “We fucking hope so, we need some invites!” we hebben er veel zin in!
Rhydian: We gaan de komende twee maanden naar de VS, er staan al wat festivals in de planning en hopelijk komen we dan ook nog in Nederland. We vinden het gewoon erg leuk om op te treden en zien het als een voorrecht om zoveel te kunnen reizen en nieuwe mensen en culturen te ontmoeten.
Ritzy: Wat is het beste festival?
In Nederland? Van de grote festivals is Lowlands wel het leukste, ik denk dat het ook wel wat voor jullie is.
Ritzy: (kijkt naar tourmanager) “Lowlands, get on it!”
Over twee maanden is er ook nog een kleiner festival in Den Haag dat ‘Walk The Line’ heet, waar veel nieuw talent optreedt en volgens mij zag ik dat jullie dat weekend ook in Nederland zijn als voorprogramma van ‘Manic Street Preachers’.
Ritzy: Dat klinkt goed, we willen graag uitgenodigd worden “We are ready and willing.”
Wat zijn jullie persoonlijke invloeden op muziekgebied? Als ik geluid van ‘The Joy Formidable’ hoor, hoor ik veel verschillende stijlen zonder ze gemakkelijk te kunnen benoemen.
Ritzy: Die vraag kan ik makkelijker beantwoorden dan bijvoorbeeld de vraag wat mijn eerste album was dat ik ooit gekocht heb. Ik ben opgegroeid in een huis waar twee kamers ingericht waren als muziekarchief. Daarom kan ik ook niet makkelijk zeggen wat het eerste was wat ik zelf gekocht heb, bijna alles was al in huis. Ik had in mijn jeugd de beschikking tot een enorme muziekcollectie en ben één voor één al die platen gaan luisteren, van Bob Dylan tot Jimi Hendrix er was van alles in huis, mijn ouders zijn enorme muziekliefhebbers.
En nu erg trots op wat jullie doen?
Ritzy: Enorm! Ik heb daar veel steun van gekregen.
