Albumrecensie: Bloc Party - Four
19 september 2012, 09:23 | Jeroen
Bloc Party is weer helemaal terug. Na een aantal jaar stilte rondom de band gaan ze met dit album weer terug naar hun roots. Na het succes van hun debuutalbum Silent Alarm kregen de gitaren een steeds minder prominente rol en werd er meer en meer geëxperimenteerd met elektronische geluiden. Op Four weten ze de drums en gitaren weer goed te vinden en het resultaat mag er wezen.
So He Begins To Lie opent het album krachtig en begint met een onmiskenbare Bloc Party gitaar riff in combinatie met crashende drums, deze leiden het nummer en bevestigen dat Bloc Party terug is. 3×3 geeft inzicht in de zwaardere momenten die later op Four te horen zijn.
Octopus de eerste single van het album geeft de luisteraar een moment van rust, na het vol-gas geluid van de twee eerste nummers. De uitgestelde gitaar van het nummer Four klinkt als Kele’s naar electro klinkende solo werk. Octopus is misschien wel de meest representatieve track van het album, met zijn simplistische Vers / Chorus / Vers / Chorus / Solo / Chorus structuur en directe teksten. Ondanks het feit dat het album vol staat met agressie, zijn er een aantal pure pop / rock momenten.
Day Four en Real Talk zijn nummers met een lager tempo. Waar Real Talk bijna teder gedreven wordt door een zuivere gitaar riff, zijn beide nummers doorspekt met een gitaar die kruipt in de voorhoede van beide nummers. VALIS gaat verder als soft rock. De stuiterende baslijn en vrolijke gitaren tonen weer dat simpel ook effectief kan zijn.
Net als bij de momenten die op het randje pop zijn, zijn er ook een aantal nummers op Four die neigen naar een meer hardcore rock grondgebied. Kettling, Team A en Colosseum bevatten allemaal zware gitaar riffs die je normaal zou verwachten te horen bij rockband in plaats van Kele en co. Daarna volgt The Healing, een nummer met een rustige sfeer. We’re Not Good People is een ware afsluiter van het album, lekker ruig en hard. Deze harde melodieën lijken enigszins misplaatst op Four maar geven de band wel weer de body die ze de afgelopen jaren gemist hebben.
