Recensie: Drive Like Maria in Rotown
7 december 2012, 19:31 | Jeroen
Het zal me niet verbazen als de palenfundering die het Rotterdamse Rotown al decennia lang fier overeind houdt, gisterenavond per abuis een stukje verzakt is. Drive Like Maria was in the house en speelde de bezoekers het snot voor de ogen. Ik zou zweren dat ik het pand met een opstapje verliet, terwijl de entree bij binnenkomst nog gelijkvloers was, maar dat kan ook te wijten zijn aan het algeheel euforische gevoel, dat zich gedurende de avond van mij meester had gemaakt.
Mijn ‘carrière’ als amateur muziekjournalist lijkt vervlochten te zijn met de carrière van het deels Hollandse, deels Vlaamse kwartet Drive Like Maria, bestaande uit zanger/gitarist Bjorn Awouterse, gitariste Nitzan Hoffmann, bassist Robin van Saaze en oud Krezip drummer Bram van den Berg. Jaren geleden was hun debuut ‘Elmwood’ een van de eerste recensies die ik voor een muziekmagazine schreef. Ook opvolger ‘Drive Like Maria’ belandde via het lot op mijn deurmatje en gisterenavond stond ik, in mijn uppie met een grijns van oor tot oor, te genieten van een spetterend optreden in Rotown. Natuurlijk, er waren andere bezoekers, Rotown was goed gevuld, maar die kende ik niet en zij deden er eerlijk gezegd ook niet toe. Ik had een date met Drive Like Maria en de rest kon me gestolen worden. Daarom heel onconventioneel een recensie in de eerste persoon. Ik kan niet anders.
Vanaf de eerste tel blijkt dat de band maar voor een ding naar Rotown is gekomen en dat is muziek maken. Zoveel mogelijk en zo hard mogelijk. Zonder een woord te zeggen wordt een set begonnen, die naarmate de avond vordert, een weloverwogen mix blijkt van nummers van ‘Elmwood’ en van het tweede album ‘Drive Like Maria’. De band schroomt het betere jamwerk niet en veel nummers worden volgens goede rocktraditie als extended version uitgevoerd. De band speelt 13 nummers in zo’n 100 minuten en de bezoekers krijgen waar voor hun geld. Althans, het deel van het publiek dat speciaal voor de band gekomen is (voor het grootste gedeelte herkenbaar aan vetkuif dan wel geblokt overhemd (guilty as charged)en vooral mannelijk, zo lijkt het). Het deel dat op de bonnefooi Rotown is binnen gekomen kijkt in het begin nog wat verrast, maar wordt uiteindelijk door het professionele enthousiasme van het viertal muzikanten genoeg gekieteld om ook fanatiek mee te doen.
Foto’s Ad Baauw
Een bijzonder moment op de avond is de uitvoering van ‘Howl’. Tijdens elke clubshow heeft de band een gastzangeres uitgenodigd om de partijen die Lara Chedraoui op het album zingt, voor haar rekening te nemen. Al deze uitvoeringen worden opgenomen en kunnen voor vijf euro gedownload worden. Dit geld gaat naar de Keep A Breast Foundation. Vanavond is dit Linda van Leeuwen, bekend van de Nederlandse rockrevelatie van het jaar: Bombay Show Pig. Ineens staan er dus twee prachtige Nederlandse rocklady’s op het podium. De uitvoering van ‘Howl’ is indrukwekkend en stiekem hoop ik dat Van Leeuwen nog een nummer blijft hangen om de vrouwelijk vocalen van ‘Die A Little More’ te vertolken. Helaas verlaat de zangeres na dit nummer alweer het podium en wordt mijn favoriete nummer van ‘Elmwood’, origineel met Janis Ian, niet meer gespeeld. Wat mij betreft het enige smetje op de avond.
Liefde maakt blind, ik weet het. Het cliché is waar. Gelukkig wordt men niet doof van alle feromonen. Natuurlijk hoor ook ik de paar kleine schoonheidsfoutjes, die vooral in het begin van de setlist zitten. De samenzang verloopt niet altijd even harmonieus, er wordt voor het gevoel van het publiek soms net iets te lang gestemd en het begin van ‘Hypnotized’ lijkt niet helemaal lekker te lopen. Soit Ik zie het maar als een schoonheidsvlekje op een verder perfecte rockshow. Zonder dat ‘pukkeltje’ was Cindy Crawford ook nooit zo beroemd geworden, toch? Zelfs ‘Hypnotized’ eindigt uiteindelijk in een heerlijk uitgesponnen jam, die wat mij betreft nog langer had door mogen gaan. De band moest gewoon even opwarmen, zo blijkt, om de rest van de avond betrouwbaar als een diesel door te stampen.
Het is echter opvallend dat niet het (overigens heerlijke) stamp- en scheurwerk me het meest bij zal blijven, maar juist die paar rustige nummers die de revue passeren. Deze voor de bandleden welkome adempauzes worden door het publiek met ingehouden adem tot zich genomen. Tijdens een prachtige ‘gestripte’ versie van ‘On The Road’ (op plaat met strijkers, nu dus zonder) wordt maar eens te meer duidelijk wat voor prachtige stem zanger Bjorn Awouterse eigenlijk heeft. Je zou het door al het gitaargeweld bijna vergeten. Het publiek zwijgt gelukkig opdat ik kan genieten. Tijdens het even zo mooie ‘Bury My Heart In The Dessert’ valt Rotown voor een tweede keer stil en gaat Awouterse een duet aan met de prachtige gitaarsolo’s van gitariste Nitzan Hoffmann. Kippenvel!
Wanneer het laatste nummer van de toegift een beukende versie van ‘So’ blijkt, het eerste nummer van het debuut ‘Elmwood’, is de cirkel die yours truly en Drive Like Maria al jaren samen lijken te bewandelen weer rond en kunnen we naar huis. Grijnzend dus en uitkijkend voor dat opstapje.
Foto Ad Baauw
