Albumrecensie: David Bowie - The Next Day

22 maart 2013, 09:48 | Jeroen

Het mag nu al de meest bijzondere comeback van het jaar heten. Ineens was daar een nieuwe single op z’n 66e verjaardag na tien jaar in de redelijke anonimiteit te hebben geleefd.

David Bowie is een man met een gigantische invloedrijke carriere. Van klassiekers (Ziggy Stardust, Hunky Dory, Low, Heroes, Scarry Monsters, Station to Station) tot vreselijke platen (Tonight, Never Let Me Down, Outside, Tin Machine) en daartussen nog heel veel goede platen (Lodger, Let’s Dance, Aladdin Sane, Diamond dogs, en de meest recente Hours, Heathen en Reality) en een man met verschillende alter ego’s (The Thin White Duke, Ziggy Stardust).

Tussen de Reality Tour (2003/2004) en nu heeft de man op muzikaal vlak niet veel gedaan. Hij had tijdens de tour ernstige gezondheidsproblemen wat ervoor zorgde dat de tour voortijdig moest worden afgezegd. Daarvan bijgekomen werd Bowie nog een aantal keer gesignaleerd; bij David Gilmour in de Royal Albert Hall (prachtig weergegeven op diens live dvd) en een keer met Arcade Fire.

Vele dachten aan vervroegd met pensioen maar niets is minder waar. Bowie was de afgelopen twee jaar bezig met een plaat op te nemen en dat dit totaal niet is uitgelekt mag in deze tijd van social media toch een klein wonder heten. De muzikanten kwamen in sessies van 1 tot 2 weken opdagen, waarna Bowie weer verder sleutelde aan de plaat samen met producer Tony Visconti. Het resultaat mag er zijn.

The Next Day

Eerste single Where Are We Now? is een mooi rustig opbouwend nummer, maar geeft de plaat totaal niet weer. Wie hoopte op een rustig introverte plaat komt bedrogen uit. The Next Day klinkt vitaal, het rockt en Bowie zijn stem is nog altijd dezelfde karakteristieke stem die we kennen. Het titelnummer begint met een felle Bowie: “Here I Am – Not quit dying”. Het is een rocker in de geest van Beauty And The Beast van het album Heroes. Op How Does The Grass Grow en (You Will) Set The World On Fire rockt Bowie als in de jaren zeventig, waar vooral de invloed van single Be My Wife van het album Low te horen is.

Het zijn stuk voor stuk geweldige nummers die aangeven dat het Bowie nog steeds menens is. Ook single The Stars (Are Out Tonight) laat een blijvende indruk achter. Het klinkt erg van deze tijd zowel de muziek als de tekst. Love Is Lost en I’d Rather Be High zijn goede nummers en met name laatstgenoemde springt ertussenuit door de opvallende tekst over een soldaat gelegerd ergens in de woestijn. You Feel so Lonely You Could Die zet de traditie voort van prachtige ballads die Bowie heeft. Het is een hoogtepunt op de plaat en laat zien dat Bowie ook dit niet is verleerd. Dancing Out In Space is door het heerlijke gitaarloopje en verschil in tempo een prima nummer. Afsluiter Heat valt terug op de ambient sound van de tweede helft van Low.

Helaas is niet alles op de plaat van dit niveau. Valentine’s Day is muzikaal een prima nummer maar je hoopt dat het qua tekst toch wel iets beter kan. Hetzelfde euvel heeft Boss Of Me met de weinig inspirerende tekst: ..that a small town girl like you – would be the boss of me. Het nummer wordt gered door het lekkere saxofoon deuntje dat door het refrein heen loopt. If You Can See Me is aardig, maar lijkt meer op een demo ten tijde van Outside, en dat was al geen beste plaat.

Een goede comeback plaat dus van Bowie. Geen klassieker zoals hij ze uitbracht in de jaren zeventig, maar meer een voortzetting van zijn laatste drie platen. Een lijn die overigens wel omhoog gaat, want The Next Day is wel de beste van deze vier.