Interview: Rachel Sermanni

11 april 2013, 18:30 | Jeroen

Het gesprek start direct met de huiskamersessie voor Hedenblij die voor dezelfde avond staat gepland en dat ik de groeten moest doen van Wim en Bas, die eerder met Rachel de ZUBB Session hebben gefilmd van het nummer The Fog. Over die dag in Amsterdam begint ze spontaan te vertellen. Een groot deel van de vragen tijdens dit interview hoef ik geeneens af te maken, Rachel was in een uitermate goede bui, spraakzaam en vertelde openlijk over haar jeugd, inspiraties, angsten en dromen.

Je hebt al een hoop sessies gedaan. Heb je een persoonlijke favoriet?
Ja al een hoop en over de hele wereld. Er is een groep Mahogany Sessions, die lijken het beste voor mij te werken. De ZUBB Sessions waren ook een highlight, ik vind het fijn als je niet te veel takes hoeft te doen. De nummers kunnen nooit hetzelfde gedaan worden.

Hoe werkt deze manier van exposure voor jou?
Ik denk dat het voor de wereld van vandaag goed werkt. Iedereen gebruikt YouTube, het is visueel en het is spontaan, meestal dan. Het geeft mensen een beeld, een snapshot van anderen. Ik weet dat ik er in ieder geval erg van hou. Je krijgt een idee van hoe mensen echt zijn. Je krijgt een waarheidsgetrouw beeld, zonder opsmuk, effecten, of dat soort dingen die je normaal in video’s ziet. Het is akoestisch en live. Je ziet ze in vaak in een mooie omgeving. Het is effectief op verschillende manieren, maar vooral omdat je de essentie van een artiest ziet.

Wat is de favoriete sessie van jezelf?
Met de laatste Mohogany Session ben ik wel erg tevreden, ze doen ook telkens wat anders. Ik schreef eerst wat poëzie, daarna filmden ze me een tekening makend over dat gedicht, wat grappig was, omdat het zo spontaan gebeurde. Tenslotte droeg ik het gedicht voor. Ik vond dat concept heel leuk en goed werken door de combinatie van kunstvormen die voorbij kwamen. Ze hebben goed begrip voor het vastleggen van de essentie, de kern, waar ik erg van houd.

Wat is je relatie met jezelf online presenteren? Zo lijkt het er op dat je bijvoorbeeld je Facebook aardig bijhoudt.
Dat ben ik ook voornamelijk, als ik het niet ben wordt dat aangeduid met RSHQ, dat zijn mensen om me heen. Ik wil daar wel eerlijk in zijn. Als er iets moois of creatiefs te delen valt, vind ik dat wel heel erg leuk om te doen. Ik word steeds beter in het productief zijn op internet. In plaats van een beetje rondneuzen door van alles. Terwijl ik op tournee ben schrijf ik elke dag in een dagboek. Dat is goed voor mijn schrijven, het geeft me materiaal voor mijn blog en mijn muziek. Zelfs een focus voor de dag. Ik blijf alert om dingen op te merken om mee heen, bewust van mijn omgeving. Het internet is geweldig zolang je het voor de juiste zaken gebruikt, niet alleen voor uitstellen en stalking.

Heb je stalkers!?
Ik BEN de stalker! Dat zijn we allemaal eigenlijk. We nemen een kijkje in andermans leven en dat is ok tot op een bepaald punt. Dat is nou eenmaal de wereld waarin we leven. Ik vind het belangrijk dat wat je online zet positief en echt is, in tegenstelling tot het virtueel te houden. Ik vind het heel leuk om bijvoorbeeld online een prijsvraag uit te schrijven en uiteindelijk fysiek de tekening op de post te doen.

We hadden het al even over je tekeningen. Dit had ik op kunnen zoeken, maar is de kunst op het album Under Mountains van jezelf?
Ja en nee. De tekeningen door het boekje heen zijn van mij. De voorkant is gemaakt door Sophie Milner. Ik vind haar exceptioneel goed. Ik heb echt een parallel gevonden tussen haar gedachten en de mijne. Het startte als een probeersel, ze heeft mijn eerdere EP’s ook gedaan en toen het album bijna af was, wilde ik iets vaster, iets tastbaarders. Dat was bij de voorgaande werken minder, dat kon van alles zijn. We zijn ervoor gaan zitten en hebben het gehad over symboliek, de dromen die aan de basis lagen van een aantal nummers en de country side. Allemaal elementen die ik graag wilde dat zij die vertaalde in beeld. Ik ben zo blij met het eindresultaat. Telkens als ik er naar kijk maakt het me blij. Ze was heel zelfverzekerd vanaf het begin, terwijl ik er even aan moest wennen. Ik vond toen ik een klein plaatje zag dat er misschien wel te veel in gebeurd en te zien was, maar toen ik een beter, groter plaatje zag, zag ik steeds meer en hoe het klopte. Ik zie allemaal dingen die ik associeer met mezelf. Dat is erg bijzonder aangezien het door iemand anders is gemaakt.

Overweeg je voor een volgende release om eigen werk te gebruiken?
Voor de single Ae Fond Kiss, welke trouwens geschreven is door een oude Schotse poeet Robert Burns, heb ik zelf de artwork gemaakt. Sinds de video die ik daarvoor gemaakt heb ik gesproken met een beatboxer, die ook graffiti kunstenaar is en hij maakt prachtige tekeningen. Dat lijkt me ook erg tof om iets mee te doen. Ik ga muren bespuiten! Het zou goed zijn voor me om meer te tekenen, ik heb het een tijd niet gedaan. De pianiste waarmee ik opneem en tour, maakt ook tekeningen, interpretaties van mensen, een soort van karikaturen. Zij krijgt nu opdrachten om bijvoorbeeld albumhoezen te ontwerpen. Ik vind het prachtig om te zien dat als je creativiteit uit, het zich manifesteert en bij mensen aanslaat. Eerder heb ik meegeholpen aan een project met de naam Whatever Gets You Through The Night. Het was een meisje met een visie, ze was een actrice, een zangeres, en screenplay writer. Ze bedacht dat ze een hoop muzikanten bij elkaar zou vragen en muziek zou schrijven voor de nachtelijke uren tussen middernacht en 4u ‘s ochtends. Daarna vroeg ze screenwriters er een geheel van te smeden en vroeg iemand choreografie te doen. Oh! En ook een Film! En zo produceerde ze dit ongelooflijk mooie werk. Het was zo leuk om naar te luisteren en te kijken. En het leverde ook nog een boek op! Echt te gek, check it out, het heet Whatever Gets You Through The Night. Ik vind het prachtig hoe mensen met passie, bekend en onbekend, bij elkaar komen en zoiets moois kunnen maken.

Kies een baan die je graag zou willen doen als je geen muzikant of hamburgerverkoopster (luister Burger Van Song maar eens) zou kunnen zijn.
Ik zou een baan willen in alternatieve geneeskunde. Ik zou niet weten precies in welke branche, maar ik heb hersenzenuw-psychotherapie onderzocht. Het is een praktische therapie, je mag het geen massage noemen, maar het focust zich op de ruggengraat en schedel. Het heeft te doen met de zenuwen die bijna allen rechtstreeks uit de hersenen ontspringen. Het heeft te doen met de platen van je schedel. Er is een vloeistof tussen de platen, welke onafhankelijk van het hart zijn, die een eigen hartslag heeft. De therapie is er op gericht dat deze verstopt, bekneld raakt bij de geboorte. Het is toepasbaar bij kinderen, maar ook bij volwassenen, als je er vroeg mee start kan je lastige pijntjes of kwalen voorkomen. Ik heb het mijn ouders kado gedaan voor kerst. Ook acupunctuur zou ik heel leuk vinden, Chinese geneeskunst zou ik meer over willen weten. Alles waarbij aanraking een belangrijk onderdeel vormt eigenlijk. Ik heb een oppervlakkige kennis van reflexology. Als ik tour met mijn band zijn zij mijn proefkonijnen!

Je hebt hier wel echt over nagedacht?
Een deel van me heeft hier afgelopen jaar echt over nagedacht. Ik was heel erg moe van veel optreden en reizen, maar sinds ik weer aan het schrijven ben geeft dat me veel energie. Ik zou er graag meer over willen leren en gelukkig is er een hoop over te lezen, maar het vereist wel veel tijd en oefening, welke ik nu niet heb. Ik leer ook veel over Chinese kookkunsten, hoe bepaalde ingrediënten goed zijn voor bepaalde lichaamsdelen. Dit zie je ook wel eens terug in mijn blog. Er was een vrouw ik Oostenrijk die me een gratis en fantastische massage gaf. Ze plaatste wierook op mijn buik en stak het aan. Er was een vuur op mijn buik! Ze haalde het er weer heel snel vanaf, maar ik voelde de hitte in mijn buik zakken, een geweldig en bijzonder gevoel en gratis!

Wat ik bijzonder vindt is dat de Chinese geneeskunde zich steeds maar weer verder ontwikkeld heeft en zich richt op de natuur, de geest en het lichaam. Wij hadden ook dergelijke geneeskunde in Europa, alleen de mensen die het beoefende zijn op brandstapels beland. We hadden onze eigen traditionele geneeskunde kunnen hebben, maar die mogelijkheid hebben we vermoord.

In je muziek komen een hoop verhalen voorbij, vaak geïnspireerd door dromen. Hoe is dat zo gekomen?
Breathe Easy, Waltz, Black Current, zijn allemaal letterlijk erg beïnvloed door beelden uit dromen. Breathe Easy gaat over onderwater zijn met een persoon en Waltz over het dansen met deze persoon in een besloten club. Ik denk dat dromen fantastisch zijn en om er eerlijk over spreken. Dat laatste is nog niet zo makkelijk, stel je voor dat iemand je vraagt wat je gister gedroomd hebt, dan vertel je niet heel snel het volledige verhaal. Dit omdat, ondanks dat het surrealistisch is, het wel een symbolische waarheid bevat, wellicht een donkere waarheid waar je je voor schaamt of niet mee kan handelen. Het mooie van dromen en dat is gelijk de parallel met het schrijven van muziek, je moet eerlijk zijn over wat je ziet. Je openbaren tot de waarheid. Ik ben een erg visueel ingestelde dromer. Ik zou wel heel graag eens willen zien hoe andere mensen dromen! Ik vind het geweldig als mensen dromen met me willen delen. Als ik wakker wordt is het eerste wat ik doe mijn dromen opschrijven, als ik ze kan herinneren. Tijdens het opschrijven ga je ook meer details herinneren, hier kan je op oefenen (trainen). Dromen zijn erg onthullend. Ik heb er wel eea over gelezen, maar alleen basis dingen, ik hou me niet enorm vast aan een methode of visie, dingen zijn vrij voor interpretatie. Alles in je droom vertegenwoordigd iets. Soms is het makkelijk uit te leggen, maar soms niet en na jaren kom je er ineens achter wat iets betekende. Daarom is het ook zo handig ze op te schrijven. Een leuke anekdote is dat ik iets meer dan een jaar geleden een rugzak heb laten liggen bij iemand en die pas een paar dagen geleden heb terug gehad. Er zat een droom journaal van me in en het was verbazingwekkend om dit terug te lezen. Ik kon me in een keer weer verplaatsen in de beleving van die periode.

Ik krijg bij veel van je nummers het gevoel dat ze iets met sprookjes te maken hebben. Is dat iets bewust, zijn er bepaalde schrijvers die je erg inspireren?
Deels is het onbewust. Als kind las ik veel sprookjes. Later op de kunstacademie studeerde ik af op de archetypen in sprookjes. Ik heb alles gelezen van de gebroeders Grimm en Hans Christiaan Anderson en ik las veel poëzie die te maken heeft met magie en als kind was ik gek van elfjes, eigenlijk nog steeds wel! Maar altijd met een voorliefde voor de wat donkerdere verhalen, oude traditionele Schotse volksverhalen, maar ook de verhalen van bovengenoemde schrijvers bevatte in de originele versies altijd een waarschuwing, een duister iets. Als kind schreef ik ook sprookjes op dezelfde manier. Dus ja er zit zeker een sprookjes iets in mijn muziek, aangezien ik ze mijn hele leven onbewust heb bestudeerd.

Waar ben je bang voor?
Ik heb veel angsten, allemaal irrationeel, zoals bij de meeste mensen denk ik. Niet voor dieren of zo, vroeger was ik wel bang voor zeewier, maar ik ben gek op de zee. Ik had dromen dat het me vast en onder water zou houden, maar ik wist dat ik daar overheen moest kunnen komen. Tijdens een vakantie als kind zwommen we rond de rotsen op Isle of Skye en ik herinner me levendig het water, dat zwart was van zeewier. Die dag gingen we ook naar een smokkellaarsgrot, waarschijnlijk mijn favoriete grot, we zijn dieper en verder de grot dan ooit in gegaan. Dat was enorm beangstigend, maar anderzijds hielpen dat soort dingen me enorm, en dit soort vakanties deden we veel, wat me al jong hielp met het overwinnen van irrationele angsten.

Een van de meest beangstigende dingen die ik ooit heb gedaan was overnachten in een bothie, een soort jagershut met open deur, waar iedereen kan schuilen in het bos. Er staan er best wat in Schotland en sommige zijn enorm oud. We gingen daar de volgende dag mijn eerste EP opnemen. Het is een prachtige plek. De eerste dag ben ik daar naartoe gebracht, met opnameapparatuur en daar hebben ik solo opnamen gemaakt met een vriend. Ik sliep daar die nacht alleen en de volgende dag zouden vrienden en bandleden komen, die opnamen zijn op de EP beland. Die nacht was een van de meest memorabele en meest intrigerende nachten van mijn leven. Ik moest die nacht alles wat irrationeel was en met angst te maken had overkomen. De vriend ging weg toen de zon onderging. Het werd snel donker en ik stak alle kaarsen aan, maar die maakten het buiten alleen maar donkerder, ze zogen als het ware het licht weg en ik dacht verontrust this is not working!!. Het was ineens zo enorm stil, ik durfde geeneens meer te praten of geluid te maken. Ik moest mezelf forceren comfortabel te worden of ik zou het begeven van de angst. Ik zette alle kaarsen om me heen en kroop in mijn slaapzak en blies ze allemaal uit. Daarna staarde ik naar het raam om mezelf te confronteren en onder ogen te zien dat er niemand was. Ik was enorm gespannen en bij ieder geluidje in het bos zat ik weer rechtop in bed. Op een moment kwam ik tot inkeer en vroeg ik mezelf af what are you scared of? en forceerde mezelf hardop een liedje te zingen. Daarna ging ik nadenken over wat het meest beangstigende was wat me kon overkomen. Een man met een hakbijl die binnen zou komen lopen? Nee, dat was het niet. Ik probeerde allerlei enge scenario’s voor te stellen, maar niets raakte me of voelde ik echt en uiteindelijk kwam ik bij het meest vreselijke, beangstigende beeld uit dat ik kon bedenken: Ik. Ikzelf die alle voorgaande scenario’s, die ik net had bedacht, uitvoerde. Ik wist precies wat voor soort freaky gezichtsuitdrukking de duistere ik zou hebben. Je kent je eigen gezichtsuitdrukkingen door en door en dat was het meest vreselijke, verlammende beeld wat ik kon bedenken. Direct was de angst weg, ik was bang voor mezelf. Een inzicht dat me altijd bij zal blijven, alleen jijzelf hebt het in je om jezelf zo bang te maken. Laat je angst varen. Ik denk dat iedereen zoiets mee moet maken.

Over gezichtsuitdrukkingen gesproken, je gezicht verteld de verhalen haast net zo krachtig als de tekst. Is dat een bewust iets?
Ik vind het leuk om te doen. Soms is het inderdaad wat theatraal. Hoe meer ik in het optreden zit, hoe meer ik de neiging heb het theatraal te brengen en dan wordt ik me er minder bewust van. Het is misschien niet het coolste of meest aantrekkelijke om te doen, maar het helpt me wel de muziek te voelen en goed te brengen.

Kijk je er tenslotte naar uit om met een band op tournee te gaan?
Ik heb enorm leuke mensen om me heen, waar ik ook spontane avonturen mee beleef, ik kijk er absoluut naar uit!

Zelf Rachel Sermanni live ervaren (met band)? Ga haar zien:

  • Vanavond 11 april in de Paradiso, Amsterdam
  • Vrijdag 12 april in Ekko, Utrecht
  • Zaterdag 13 april in Simplon, Groningen
  • Zondag 14 april in Rotown, Rotterdam



Share |

Gerelateerde artikelen