Recensie: Life I Live festival 2013
7 mei 2013, 10:23 | Jeroen
Het was 29 april alweer de derde editie van het Life I Live festival in Den Haag. Het feest aan de vooravond van de Koninginnedag heette voorheen de Nach, maar werd omgedoopt bij een wisseling van de organisatie. Dit jaar bevatte de affiche veel Nederlandse namen, ook in festivalland moet de broekriem aangehaald worden. Dus geen grote internationale namen, maar veel wat minder bekende namen, maar wel veel talent.
Na ontvangst bij het Theater aan het Spui gaan we direct kijken bij het Spuiplein waar De Kraaien net komen overvliegen. Het feestje op het grootste plein en podium deze avond is groen geel, een passende aftrap voor de Hofstad. Deze formatie heeft al flink wat ervaring opgedaan in het opruien van het publiek, iets wat ze ook deze vooravond goed lukt. Er worden 070 biljetten rondgestrooid en kraaienmaskers uitgedeeld. Een vermakelijk eerste optreden, wij lopen na een paar nummers even langs de andere podia om een gevarieerde en positieve indruk op te doen van het evenement en zagen de volgende optredens:
Anne Soldaat (Kerkplein)
Om 20:15 was het de beurt aan Anne Soldaat en zijn begeleidingsband de Aso’s bestaande uit muzikanten uit bands als GEM en Kyteman. Op het Kerkplein is het inmiddels gezellig druk wanneer Anne Soldaat met het optreden begint. De set kenmerkt zich door melodieuze rock met vaak fantastische solo’s. Dit is duidelijk het vlak waarop Anne excelleert. Het publiek gaat nog niet uit zijn dak maar geniet van een prima optreden van een band die duidelijk met veel plezier staat te spelen.
Ed Struijlaart (De Plaats)
De goedlachse Ed Struijlaart lijkt zich prima te vermaken tijdens zijn optreden. Met de blues achtige klanken en de fijne liedjes heeft Ed een groot publiek naar De Plaats gelokt. Toch is het geluid niet al te best en blijft de set een beetje achtergrondmuziek. De gitaren zijn daarentegen wel goed te horen en dat maakt een hoop goed. De felle lampen die De Plaats in het midden van de set ineens verlichten, doet de sfeer ook niet helemaal ten goede. Ondanks deze punten weet Ed er een ontspannen en vrolijke set van te maken. Met een sterke cover van Coldplay Viva La Vida als laatste nummer haalt hij nog even een heel koor tevoorschijn. Het publiek is niet te beroerd om de oooohooohooohoh’s mee te zingen en hiermee heeft Ed Struijlaart een goede afsluiter in handen.
Boy (Kerkplein)
De Zwitsers/Duitse band Boy, bestaande uit twee niet verlegen dames stond redelijk prime time op het podium naast de Grote Kerk. De Zwitserse Valeska en de Hamburgse Sonja scoorde met hun aanstekelijke folk hit Little Numbers in 2011 een bescheiden hitje, welke deze avond werd bewaard voor het einde van de set. Opmerkelijk is dat Sonja het publiek in goed verstaanbaar Nederlands toespreekt. Het publiek hangt aan de lippen van het duo, dat ondersteund wordt door nog een drummer, gitarist en toetsenist. De muziek en zang doen denken aan een jonge (opgewekte, nog wat poppy) Feist gecombineerd met Of Monsters And Men. Tegen het einde van het optreden spelen ze nog even hun favoriete nummer van dit moment Lonely Boy van The Black Keys en dat waardeert het publiek enorm. Een weinig bekende naam die een flinke indruk achterlaat deze avond.
Ruben Hein (Noordeinde)
Op waarschijnlijk de mooiste locatie van het Life I Live festival geeft Ruben Hein een royaal sfeertje aan de koninginnennacht. Met paleis Noordeinde op de achtergrond speelt Ruben Hein zijn relaxte jazzy sounds voor een even zo relaxt publiek. Het publiek vooraan weet precies waar het voor gekomen is en hangt dan ook aan de lippen van Ruben Hein. Achteraan is het vooral bij de bar druk en heeft menig bezoeker van het festival al een aardig glaasje op. Op deze koninginnennacht mag alles, zou Ruben Hein gedacht hebben. Met zijn hits en soms wat experimentele jazz weet hij met het naderend einde van het festival toch een groot publiek tevreden achter te laten.
Kensington (Spuiplein)
Het einde van het Life I Live festival is bewaard voor een top act die op de 3FM Awards maar liefst drie awards binnen sleepte. De mannen van Kensington bewijzen op het late uur dat ze deze awards met alle recht hebben verdiend. Ze doen een beetje aan als Kings Of Leon maar dan mét interactie met het publiek. Met een ietwat duister optreden (zanger Eloi Youssef zet zijn zwarte capuchon niet af) krijgen de heren het publiek goed mee. Vooral Home Again is deze avond een sterke troef net zoals het veel gecoverde Keep Your Head Up van Ben Howard. De band laat zien dat ze gerust kunnen plaats nemen in het rijtje van de grote internationale bands. Dat ze daarmee vrij commercieel klinken, is misschien niet voor iedereen even spannend. Maar het optreden van Kensington toont aan dat een groot publiek deze commerciële sounds meer dan prima vindt.
Fotografie: © Carlo Riswick & Time van den Bosch
Tekst: Patty, Fernando & Emiel
