Albumrecensie: Valerius - Marilyn White
11 juni 2013, 09:04 | Jeroen
Ik moest voor dit album even op mijn afstandbediening zoeken, maar vond uiteindelijk de repeat knop. Marilyn White is het 31 mei verschenen tweede album van de Nederlandse band Valerius. Het telt 35 minuten aanstekelijke, vrolijke en dansbare muziek.
Valerius bestaat uit de broers Kay en Jesse Nambiar. De band verwierf in 2010 in Nederland bescheiden bekendheid met het nummer She Doesn’t Know. In zowel in Europa als Indonesië (waar dit nummer op de eerste plek in de hitparade belandde) werden talloze concerten gegeven.
Na een hectische periode zonderde de broers zich af om te werken aan hun tweede album. Daarbij kregen ze hulp van producer/mixer Huub Reynders. Het resultaat is een uitermate zomerse plaat geworden, die sterk doet denken aan de Franse band Phoenix en het uit Noorwegen afkomstige The Whitest Boy Alive.
Het album opent met het sferische This Heart Won’t Beat Forever, wat doet denken aan The xx. Een ruimtelijke melodie, lichte drums en samples bereiden de luisteraar voor op de meer up-tempo nieuwe single So Good. Dit nummer over Marilyn White, waar het album naar is vernoemd, bevat alle ingrediënten om een hit te worden: een catchy refrein, zomerse vibes, lekkere beats, uitgestrekte synthesizers en goed getimede breaks.
Voor het daaropvolgende nummer ga ik wat vergelijkingen noemen die erg vleiend zijn, maar zeker niet onterecht. Ready To Go zou zomaar het resultaat geweest kunnen zijn van een samenwerking tussen Pharrel Williams en Daft Punk en had op het recent verschenen album Random Access Memories als hidden track kunnen staan. Funky, bondig (klokt een schamele 3:39) en voorzien van clicks en een diepe groove is dit zonder twijfel één van de hoogtepunten van het album. Verderop het album wordt zelfs nog een kinderkoortje opgetrommeld voor True Hearts wat het nummer voorziet van een extra zoet kalverliefde randje.
Het album sluit af met Can’t Keep Running Away waar het aantal beats per minute nog even flink wordt opgeschroefd. Als het nummer is afgelopen heb je eigenlijk alleen maar zin in meer. Vandaar de behoefte om op zoek te gaan naar de eerdergenoemde repeat knop.
De enige kritische noot die ik op kan merken is dat het soms wat zoetjes is en ik na een paar luisterbeurten (!) behoefte heb aan iets meer gitaren of minder gepoetste synths, dus volg ik het op met bijvoorbeeld Synthetica van Metric (ook een erg prettig album trouwens).
Valerius is 14 juni live te zien in Mezz, Breda en 21 juni in Luxor Live, Arnhem.
