Recensie: Best Kept Secret Festival III
25 juni 2013, 17:00 | Jeroen
De derde en laatste dag van het festival is een echte Nederlandse dag. Regen en droog weer wisselen elkaar af en soms laat de zon zich zien. Helaas wordt de tijd tussen de buien door steeds korter en de buien heftiger. Toch heeft het geen grote impact op de sfeer en de beleving van het festival.
Temples
Wat een prettige manier om de dag mee te beginnen. Temples zorgt voor een relaxte sfeer in de tent van stage two met haar psychedelische rock. Het publiek lijkt te genieten en de tent staat redelijk vol, gezien het tijdstip op de laatste dag een hele prestatie. Af en toe doet de band aan The Byrds denken of recenter Tame Impala. The sixties zijn in ieder geval nooit ver weg. Een band om in de gaten te houden.
Local Natives
Ik was vol verwachting naar stage ONE gekomen aangezien ik het eerste album Gorilla Manor te gek vind. Het tweede album Hummingbird is een paar maanden uit en heb het eerlijk gezegd nog niet vaak geluisterd. Het weer werk niet echt mee. Wat mij opvalt is dat de band hier niks over zegt. Dan weer zon dan weer regen en de band speelt rustig door of er niks aan de hand is. Echte entertainers zijn het dan ook niet. Ze spelen de nummers en dat doen ze prima. Een echte show is het dus niet en dat is toch wel nodig om een festival publiek een uur bezig te houden. Leuk optreden, misschien te hoge verwachtingen?
Suuns
Oosterse klanken klanken als intro voor deze Canadese band op stage TWO. Housy muziek met gitaren en drum. Geen (!) elektropop. Lange sfeervolle nummers met synthesizer en sampler. Dan weer trancy dan weer zwevend, hypnotiserend. Alles passeerd de revue. Belangrijkste is dat het goed klinkt. Een heel interessante band en ik denk dat we zeker meer van ze gaan horen de komende tijd.
Portishead
Deze echt grote band staat in de tent van stage TWO. Waarom is mij niet geheel duidelijk aangezien het lijkt of iedereen op het festival voor deze band is gekomen. De tent is dan gewoon te klein en er is zo’n mooi Mainstage om de hoek. Op elkaar gepropt in de tent wachten we op het optreden. Voor mij te druk dus ik besluit buiten de tent een rustiger plek op te zoeken. Als ze dan beginnen ben ik blij dat ik erbij ben. Wat een geniale band. De nummers Glorybox en Roads zijn absolute hoogtepunten van de show. Zangeres Beth Gibbons haar stem is na twintig jaar nog net zo prachtig en raakt me diep. Samen met Damien Rice het hoogtepunt van het zo goed geslaagde Best Kept Secret festival, ondanks het onvoorspelbare weer.
Sigur Rós
De afsluiter van het festival is de IJslandse band Sigur Rós. Met sprookjesachtige muziek en engelenzang van zanger Jónsi probeert de band het publiek te betoveren. Dat lukt niet helemaal ondanks dat de bijna klassiek aandoende muziek imponerend blijft om te horen. Donkere wolken pakken zich samen tijdens het optreden en een groot deel van de bezoekers loopt op voorhand richting de uitgang om nog een flinke bui voor te zijn. Dat is jammer want Sigur Rós heeft alles in zich om een festival waardig af te sluiten en doen dit dan ook inclusief een knallende climax in de vorm van Untitled #8 (Popplagið).
Gister is bekend geworden dat er volgend jaar weer een Best Kept Secret festival zal zijn, wij zijn er in ieder geval bij. Kom ook!
