Verslag Motel Mozaïque: Vrijdagavond
11 april 2011, 00:22 | Jeroen
We komen rond 19 uur aan op het plein voor de schouwburg, waar de houten kerk van 3voor12 staat met daaromheen wat aankleding, stands en zitplekken. Het is niet overdadig, maar leuk genoeg. We besluiten eerst nog wat te eten voordat we van start gaan.
Het plan is om 20 uur te beginnen met een optreden van Alamo Race Track, maar doordat Pien Feith later start / uitloopt, staan we nog een half uur voor de deur te wachten. Jammer, want met een vol schema voor deze avond kan dat halve uurtje aardig wat verschil uitmaken. Na drie nummers kan Alamo Race Track niet overtuigen en dan toch maar ‘even’ naar de Schouwburg aan de overkant lopen, want daar speelt Agnes Obel. Eerst even in de rij staan om het gebouw binnen te komen, dan nog een half uur in de rij om de zaal in te komen en dan net op tijd binnen komen lopen om het publiek luid te horen klappen, nadat het laatste nummer net is gespeeld..
Aangezien bij de uitgang van de Schouwburg blijkt dat naar buiten gaan betekent dat je opnieuw in de rij mag gaan staan om binnen te komen, besluiten we maar binnen te blijven. Nog een uur tot James Blake en na zijn debuut redelijk veel geluisterd te hebben, offeren we deze kostbare festival tijd maar op aan wachten voor een goed plekje. Gelukkig zijn we niet de enigen en is de sfeer in de rij goed en passeren we een nog een kunstwerk van Birgit Verwer (foto boven).
Alle 1200 beschikbare plekken in de Rotterdamse Schouwburg zijn gevuld en om stipt 22:30 betreedt de 22 jarige Londenaar, onder luid applaus het podium en wordt gevolgd door twee muzikanten. Het optreden begint ingetogen en de zaal reageert met gepaste stilte, telkens gevolgd door luid applaus tussen de nummers. We zijn blij met de keuze plaats te genomen te hebben op het balkon om het gebeuren gade te slaan. Blake weet zijn nummers live bijzonder zuiver ten gehore te brengen, (bijna) foutloos en vol bezieling experimenteert hij er op los met vervorming van zijn zang en gelaagde samples. De keiharde en gruizige bas gromt er na een paar nummers keihard in en de zaal reageert opgelucht. Blake laat alle schroeven in het gebouw lostrillen en zorgt ervoor dat ze na het optreden opnieuw aangedraaid moeten worden. Dit geluid is een overweldigende ervaring, die regelmatig stilvalt om plaats te maken voor zijn gelaagde zang en de minimale begeleiding van toetsen, gitaar en samples.
Blake durft tijdens het optreden nog wat te experimenteren, wat niet altijd helemaal goed uitpakt, maar het optreden wel iets authentieks geeft. Als op het einde de cover van Feist ‘To Limit Your Love’ wordt ingezet haalt de zaal opgelucht adem en wordt het eerdergenoemde trucje, eerst intieme piano en zang, daarna keiharde bas, nog eens extra dik herhaald. Een kippenvelmoment dat collectief wordt ervaren. Met ‘The Wilhems Scream’ wordt het optreden passend afgesloten en concludeer ik dat de hype volledig terecht is.
Aangezien de eerdere ervaring met de rijen bij de Schouwburg me niet erg goed zijn bevallen besluit ik niet te blijven om Lykke Li te zien (in de hoop dat ze deze zomer nog te zien is op een ander festival) en me richting Off_Corso te begeven.
Daar kom ik nog net op tijd binnen om te horen dat Dan Deacon de zaal voor zich heeft weten te winnen, voordat Battles het podium betreden.
Niet veel later betreden Battles uit New York het podium. Zodra de samples beginnen te lopen klinkt het veelbelovend, maar mede dankzij het absurd harde geluid zijn de nummers moeilijk te waarderen. Daarbij bevatten ze geen pieken of dalen en is het een continue stroom van onsamenhangende samples en geluiden. De drummer verdient nog wel een eervolle vermelding, maar Battles weet vanavond het massaal toegestroomde publiek niet in beweging te krijgen. Ondanks dat de Schouwburg niet mijn favoriete concertlocatie is, had ik bij nader inzien toch graag gebleven om toch maar Lykke Li daar te zien. Dit was zonde van mijn tijd en (vanavond onbeschermde) gehoor.
Blij James Blake gezien te hebben, maar enigszins teleurgesteld over het moeizame schakelen tussen optredens (wat mede een festival juist leuk maakt) keren wij huiswaarts om de volgende dag (met fotograaf) een langere dag Motel Mozaïque tegemoet te gaan.
