Albumrecensie: Arcade Fire - Reflektor
31 oktober 2013, 18:27 | Jeroen
Exemplarisch voor de populariteit van Arcade Fire waren de reacties op social media na het winnen van een Grammy Award voor beste album in 2011. In die categorie had de groep uit Canada concurrentie van onder andere Katy Perry, Eminem en Lady Gaga. Veel mainstream popliefhebbers waren, op zijn zachtst gezegd, verbaasd over de winnaar. Ten onrechte, want The Suburbs, het derde album van de groep, is een meesterwerk en met afstand het beste album van 2011. Het album stond onder andere in Amerika en Engeland op nummer 1. In Nederland verkozen muziekjournalisten The Suburbs tot het album van het jaar. Anno 2013 heeft Arcade Fire flink aan populariteit gewonnen. Zal het langverwachte Reflektor hetzelfde lot wachten als zijn voorganger?
Ander geluid
Met een intensieve marketingcampagne werd het vierde album van het zevental uit Montreal aangekondigd. In diverse wereldsteden werd er mysterieuze graffiti op muren geplaatst met tekst: Reflektor. De marketingcampagne (met o.a. een interactieve videoclip van Reflektor) maakte duidelijk dat de band rond het echtpaar Will Butler en Régine Chassange een nieuwe weg wilde inslaan. Reflektor grijpt terug naar de Haïtiaanse roots van Chassange. De geschiedenis van Haïti werd al eerder bezongen op het debuutalbum Funeral. Op Reflektor wordt er een beroep gedaan op de muzikale invloeden die het land voort heeft gebracht. Chassange zelf noemt het ‘voodoo rhythms’.
James Murphy, de ex-frontman van LCD Soundsystem, is de producer van Reflektor. De samenwerking tussen Murphy en de band stond al langer op de planning, maar pas voor het opnemen van het album hadden ze beide tijd. Reflektor is geen LCD Soundsystem rip off geworden. Murphy staat bekend om een dansbare kruisbestuiving van postpunk en dance, maar dat is slechts een enkele keer terug te horen. Zijn invloed het duidelijkst te horen aan de baslijn in We Exist (die vaag doet denken aan Micheal Jacksons Billy Jean) en aan It’s Never Over (Orpheus). Dit nummer had net zo goed op de laatste plaat van LCD Soundsystem kunnen staan.
Orpheus en Eurydice
De inspiratie voor Reflektor haalde Butler (de voornaamste liedjesschrijver van de band) uit Black Orpheus, een film uit 1959. Enkele dagen voor het verschijnen van Reflektor was het gehele album al te beluisteren op YouTube. Reflektor vormde de soundtrack voor Black Orpheus. De film speelt zich af tijdens het Braziliaans carnaval. Je ziet in het begin van de film alleen maar blije en dansende mensen, maar halverwege de film slaat de sfeer om. Er wordt –analoog aan de Griekse mythe- dan alleen nog maar gedanst om Eurydice weer tot leven te roepen. Helaas lukt het Orpheus niet om zijn grote liefde tot leven te roepen, ondanks de hulp van, jawel, een soort Haïtiaanse voodoo.
Mythisch, zo zou je Reflektor ook wel kunnen omschrijven. Reflektor betekent terugkijken. En terugkijken mocht Orpheus (samen Eurydice afgebeeld op de albumhoes) nou net niet in de mythe. Orpheus had de afspraak met Hades dat hij op de terugtocht naar de aarde niet om zou kijken. Orpheus deed dit wel en verloor hierdoor Eurydice. Door dit verlies werd Orpheus een zuur man, ver van de geweldige zanger die hij eigenlijk was. Deze mythe staat centraal op Reflektor.
Gegroeid
Muzikaal gezien is Arcade Fire gigantisch gegroeid. Het palet van invloeden is uitgebreid en laat zich kleuren door de Haïtiaanse invloeden. De dubritmes in Flashbulb Eyes en Here Comes The Night Time zijn hier het beste voorbeeld van. De postpunk/glamrock van Joan Of Arc klinkt het meest als de ‘oude’ Arcade Fire. De beste nummers zijn het briljante We Exist en de geheide publiekslieveling You Already Know. Single Reflektor (met een subtiele bijdrage van David Bowie) is misschien nog wel het minste van alle nummers op het geweldige eerste deel. En dat zegt wel iets over het niveau van de rest.
Het tweede deel is wat moeilijker om doorheen te komen. Here Comes The Night Part II kabbelt rustig voort en is de opmaat voor een aantal langere nummers. Het kost wat meer tijd om het trio Awful Sound (Oh Eurodiye), It’s Never Over (Oh Orpheus) en Porno te doorgronden. Toch toont het trio uiteindelijk hun schoonheid. Ook het uitbundige Afterlife duurt bijna zes minuten, maar door het luchtige karakter van het liedje voelt dit niet zo. Het tweede deel eindigt rustig en heel sfeervol met Supersymmetry en naamloze geheime track.
Reflektor betekent terugkijken. Over een aantal jaar kijken we terug op 2013 en weten we dat Arcade Fire definitief doorgebroken is als stadionband. En dat ze met Reflektor weer het beste album van dat jaar hebben afgeleverd.
