Recensie: Brother & Bones in Bitterzoet
25 februari 2014, 13:51 | Jeroen
Net iets voor negen uur is iedere vierkante meter door 4 paar voeten of meer bezet en terwijl Death By Diamonds and Pearls van Band of Skulls speelt, betreedt Brother & Bones het podium van de uitverkochte Bitterzoet.
Soms kan het hard gaan, bij het verschijnen van de ZUBB BuZz iets meer dan een week voor dit optreden waren er voor all drie de Nederlandse optredens nog kaarten verkrijgbaar, maar uiteindelijk zijn ze allemaal uitverkocht. Zo ook het optreden maandagavond 24 februari.
De formatie rond zanger Rich Thomas opent sterk met Raining Stone. Het nummer dat rustig start, maar halverwege al uitmondt in een flinke tour de force landt goed in de afgeladen zaal. De band straalt overtuiging uit en middels een soundscape van elektrische gitaar en drums, vloeit het optreden door in Long Way To Go, wederom een nummer dat gestaag naar een climax toe werkt. De afwisseling van bombast met sferische intermezzo’s slaat goed aan. Thomas zingt zuiver en laat krachtige uithalen horen. Vanuit verschillende hoeken van de zaal wordt nu al de tekst uit volle borst meegezongen. Aan enthousiasme voor en op het podium geen tekort.
Als Thomas voor het eerst het publiek aanspreekt komt het over als een wat verplicht nummertje. Ze zijn terecht en oprecht blij dat bij hun eerste headline tour alles optredens zijn uitverkocht. Ook in één van hun favoriete steden: Amsterdam. Ze zijn overigens niet de enige Britten die naar de hoofdstad van de lage landen zijn afgereisd, een groep losgeslagen landgenoten heeft zich inmiddels prominent midden in de zaal gepositioneerd.
Ready to do some singing Amsterdam? Its easy! Een groot deel van het publiek heeft daar wel zin in en ondanks dat er toch een hoop mensen gesprekken blijven voeren, wordt ook For All We Know flink meegezongen. Zodra het rustige Gold and Silver wordt ingezet reguleert de zaal zichzelf, worden de praters gemaand om stil te zijn en even later is zowaar de hele Bitterzoet voor het eerst vrij van ruis. Het blijkt een slimme zet van de band om op deze manier ook de aandacht op het podium te vestigen van de laatste mensen die dat nog niet hadden gedaan. Het nummer blijkt een opmars te zijn naar hun hit To Be Alive. Het nummer wordt dik aangezet, goed ontvangen en brengt de kleine zaal al vroeg in de set in een euforische stemming.
De set zit goed in elkaar. De nummers van de EP To Be Alive lijken tot dusver het beste te landen. Maar misschien is het omdat ik deze vaker geluisterd heb dan de eerder verschenen nummers, het album is immers nog niet verschenen. Maar ze hebben niet stil gezeten en hebben al wat nieuw materiaal af. Dat willen ze in de tweede helft van de set dan ook graag laten horen, een uitgesproken publieksreactie blijft vooralsnog uit.
Flinke paukenslagen roepen non-verbaal om een reactie vanuit het publiek dat dan ook snel de handen in de lucht steekt om het ritme mee te klappen. Niet een paar zonderlingen, maar iedereen die binnen mijn gezichtsveld valt doet mee. De drums jagen het tempo nog verder op. Dit beproefde recept vinden we ook terug in de nieuwe nummers die volgen, bombastische momenten die stilvallen om plek te maken voor zang en huilende gitaarpartijen.
Bij monde van zanger Rich Thomas bedankt de band opnieuw het publiek voor het komen op een maandagavond. Als de aankondiging volgt dat het laatste nummer gespeeld gaat worden, wordt met luide teleurgestelde klanken duidelijk gemaakt dat het publiek er nog geen genoeg van heeft. I See Red sluit de set op passende wijze af, waarbij alle muzikanten een momentje hebben om te schijnen en enkele passages van het nummer uit alle kelen op het podium komt.
Na het ritueel waarbij het podium wordt verlaten om even later weer terug te komen voor de encore, komen alleen Thomas en gitarist James Willard terug. Thomas verteld dat ze vaak een nummer van The Black Crows spelen bij de soundchecks. Er is één iemand in het publiek die klapt, tot komisch genoegen van de band. Als ze vragen of iemand vanochtend naar 3FM heeft geluisterd, waar ze het nummer ook speelde, volgt wel een massale respons. 3FM wordt nog even hartelijk bedankt voor de exposure de laatste maanden. Ze spelen een semi akoestische versie van She Talks To Angels, waarbij een doodse stilte opvalt tijdens de kalme stukken van het nummer. Langzaam aan begint het weer rumoerig te worden, maar zodra het nummer na een paar minuten op gang komt, wordt de zaal weer stil. Er worden nog twee stevige platen gespeeld voordat de band definitief het podium verlaat, om even later hoogstpersoonlijk nog wat muziekdragers aan de deur te slijten.
Voor een relatief jonge band, met slechts twee EP’s op zak, spelen ze enorm geroutineerd en dat op de meest positieve manier. Het optreden start indrukwekkend, zakt daarna even iets in, maar gaat na het rustige Gold and Silver weer op volle kracht vooruit. Muzikaal is de band beïnvloed door een hoop momenteel succesvolle bands, waardoor ze iets inleveren aan originaliteit, maar dat maken ze ruimschoots goed door een strakke live show neer te zetten. Als de exposure zoals recent van 3FM zich verder voortzet, mede mogelijk gemaakt door hun radiovriendelijke, maar toch rockende geluid, kan deze band het nog wel eens verder gaan schoppen dan de bands die hun stijl geïnspireerd hebben.
Fotografie: © ZUBB Magazine | Emiel Nederpel
