Albumrecensie: The War On Drugs - Lost In The Dream
19 maart 2014, 20:39 | Jeroen
Soms heb je van die bandnamen die voorbij komen en in je hoofd blijven hangen. Te vaak wordt daar dan helaas niets mee gedaan. Simpelweg omdat je niet continu naar (nieuwe) albums kunt luisteren. Je wilt het wel, maar als je fulltime werkt, studeert of simpelweg andere tijdsbestedingen hebt, is dat toch erg lastig. Mede daardoor had ik nog nooit eerder naar The War On Drugs geluisterd. Achteraf tot mijn spijt. Want onlangs ben ik pas naar ze gaan luisteren, omdat mijn nieuwsgierigheid weer werd aangewakkerd. Wie noemt immers zijn band The War On Drugs? Geniaal. Je moet er maar opkomen.
In de zomer van 2008 verschijnt het debuutalbum Wagonwheel Blues. Het is een album met liedjes die gedurende de zes jaar daarvoor zijn geschreven door Adam Granduciel en Kurt Vile. Drie jaar later verschijnt, wederom in de zomer, het volgende album van The War On Drugs: Slave Ambient. Dit is tevens het laatste album waar nog enkele noten van medeoprichter Kurt Vile op te horen zijn. Vile vertrok namelijk al eerder, na de release van de eerste plaat. Het nummer Brothers op Slave Ambient zou gaan over de hechte band tussen Granduciel en Vile. Het is tevens één van de muzikale hoogtepunten van de band.
Ondertussen is Granduciel samen met bassist Dave Hartley nog het enige originele bandlid. Vile heeft reeds een verdienstelijke solocarrière en eerder stapten de drummers Kyle Lloyd en Charlie Hall al uit de band. Tegenwoordig drumt Patrick Berkery en bespeelt Robbie Bennett sinds 2010 de keyboards, piano en gitaar in The War On Drugs. De gerechtvaardige vraag is dan ook op The War On Drugs de hoge verwachtingen kan blijven inlossen met de derde plaat Lost In The Dream, welke gisteren is verschenen via het Secretly Canadian label.
De vraag kan met een volmondige Ja beantwoord worden. The War On Drugs levert met Lost In The Dream een werkelijk geweldig album af waar de kwaliteit van afdruipt. De band weet een geheel eigen sound neer weten te zetten en dat is knap. Deze sound was al enigszins te horen op de briljante single Red Eyes, maar is op de hele plaat nog meer hoorbaar.
Natuurlijk hoor je invloeden van landgenoten als Bruce Springsteen en Bob Dylan (vooral op Eyes In The Wind) en door de lange gitaarpartijen waan je je af en toe terug in de jaren ’80, waar Dire Straits nogal groot was. Met dien verstande dat The War On Drugs wél goed klinkt en nergens je nekharen rechtop doet laten staan. Sterker nog, Lost In The Dream is een verademing.
Suffering en Disappearing zijn werkelijk prachtige liedjes, die beiden boven de zes minuten klokken. Voor korte en bondige tracks moet je dan ook niet bij The War On Drugs zijn. Enkel het instrumentale en aparte The Haunting Idle (drie minuten) en titeltrack Lost In The Dream (vier minuten) blijven met hun tijdsduur binnen de marges van de radio.
The War On Drugs levert met Lost In The Dream een schitterende, dromerige plaat af, die het ‘s avonds perfect doet in de auto. Het kan bijna niet anders dan dat met deze plaat het grotere publiek bereikt gaat worden. Als The Boxer Rebelion (vorig jaar) door kan breken, waarom The War On Drugs dan niet dit jaar. De kwaliteit is meer dan ruimschoots aanwezig en de single is geweldig. Met een beetje geluk moet het daarmee lukken in 2014.
Zaterdag 24 mei staat The War On Drugs op Le Guess Who? in Utrecht. De nieuwe plaat is oa. hier te downloaden en hier fysiek verkrijgbaar.
