Albumrecensie: Cloud Nothings - Here and Nowhere Else
27 maart 2014, 15:51 | Jeroen
Gisteren verscheen het derde album van Cloud Nothings, een lo-fi indierock band uit Cleveland. Zanger en gitarist Dylan Baldi begon ooit als one-man band vanuit de kelder van zijn ouderlijk huis. De muziek werd opgemerkt door een platenmaatschappij en al snel werd de EP Turning On uitgebracht. Toen er ook optredens werden geboekt was Baldi genoodzaakt een echte band samen te stellen. Inmiddels is Cloud Nothings een volwaardige band van vier man sterk.
De echte doorbraak kwam in 2012 met het uitstekend ontvangen album Attack On Memory dat een stuk ruiger en feller klinkt dan het debuut. Ook bij ZUBB bleef Attack On Memory niet onopgemerkt, het nummer Wasted Days eindigde in de mixtape met onze favoriete nummers van 2012. Sindsdien heeft de band veel opgetreden en werd onder andere Lowlands aangedaan.
Here And Nowhere Else gaat verder waar Attack On Memory ophield al klinkt de band op sommige momenten feller en agressiever dan ooit. Het album, dat net boven de 30 minuten klokt, bevat acht sterke liedjes waar de energie vanaf spat. Ondanks het hoge tempo, de tempowisselingen binnen de nummers en Baldi die soms de longen uit zijn lijf schreeuwt, zijn de nummers verdomde catchy.
Op Psychic Trauma gaat Baldi voor het eerst helemaal los, en hij niet alleen want de drummer kan er ook wat van. Op de daaropvolgende nummers gaat de band telkens tot het uiterste. Vooral No Thoughts is hier een goed voorbeeld van. “You don’t really seem to care and I don’t really talk about it” schreeuwt Baldi, die de lyrics twee dagen voor het opnemen van de nummers heeft geschreven.
Giving Into Seeing is een wat donkerder nummer en Pattern Walks is met zijn zeven minuten veruit het langste nummer. De basis van het nummer is een prettige distorted basgitaar waar de gitaren omheen zwieren. Het lijkt in één lijn te liggen met de overige nummers maar het middenstuk onderscheidt het nummer van de overige nummers. Na het tweede refrein houdt de band even in om vervolgens de beukende drums in te zetten en op te bouwen naar een climax. Geen Wasted Days 2 maar zeker een geslaagd nummer. Er wordt rustig afgesloten met I’m Not Part Of Me. Zo kun je als luisteraar een beetje bijkomen.
Door de lo-fi productie, het hoge tempo en de schreeuwzang die af en toe de kop op steekt zal dit album niet voor iedereen weggelegd zijn. Ik vind het geweldig en luister het nu al dagen non-stop. De gedroomde opvolger van Attack On Memory.
Cloud Nothings speelt maandag 19 mei in de oude zaal van de Melkweg.
