Recensie: White Denim in Melkweg

18 mei 2014, 12:41 | Jeroen

Wat een geluk hebben we dat een band als White Denim ons land met redelijk grote regelmaat aandoet. White Denim is namelijk zonder twijfel één van de beste live bands van het moment. Afgelopen vrijdag waren ze er weer. Dit keer stonden ze in de Oude Zaal van de Melkweg.

Aan The Silverfaces de taak om het publiek op te warmen. Dit piepjonge bandje, bestaande uit twee heren en twee dames, is een zeer aangename verrassing. De band speelt vol passie rauwe rock die aan de sixties en seventies doet denken inclusief lange solo’s. Ook Jack White is niet ver weg, de zanger heeft zelfs qua uiterlijk wel wat van hem weg. Hopelijk is het niet lang wachten op hun debuut.

Dan is het de beurt aan White Denim. Geconcentreerd trappen ze af met Pretty Green, de single van hun laatste album Corsicana Lemonade dat geproduceerd werd door Jeff Tweedy van Wilco. Het volgende nummer Corsicana Lemonade gaat naadloos over in River to Consider. Iets wat de heren wel vaker doen. Twee of drie nummers aan elkaar vast knopen, een beetje uitrekken tot een kleine jam met een paar extra solo’s en doen alsof er niks aan de hand is.

James Petralli laat met het nummer Come Back horen niet alleen een geweldige gitarist te zijn maar ook een goede zanger met een prettige soulvolle en ietwat rauwe stem. Het publiek is al vanaf het eerste nummer behoorlijk enthousiast en wordt dat met het inzetten van het instrumentale At The Farm alleen maar meer. Geweldig om een band te zien waar iedereen zo goed op elkaar is ingespeeld en virtuoos is op zijn instrument. De heren laten het lijken of het de eenvoudigste zaak van de wereld is wat ze doen. De drummer zit grotendeels rustig achter de drumkit, de bassist en gitarist Austin Jenkins staan geconcentreerd te spelen. Enkel James Petralli trekt geregeld wat grimassen tijdens het soleren.

Na een rustpunt in de set (Street Joy) wordt At Night in Dreams ingezet dat gelijk overgaat in Mirrored and Reverse. En vanaf hier is er geen houden meer aan. De band swingt en het publiek gaat er helemaal in op. Het applaus tussen de nummers wordt steeds harder en langer. Shake Shake Shake, I Start to Run, Bess St. er zijn te veel hoogtepunten om op te noemen. Na een uur en drie kwartier spelen is zit het er helaas weer op. Ondanks het aanhoudende applaus komt de band niet meer terug en sluiten de gordijnen. White Denim stelt live niet vaak teleur en ook deze keer was het weer genieten. Een unieke band.