Albumrecensie: The Orwells - Disgraceland
20 juni 2014, 10:30 | Jeroen
Begin deze maand verscheen de plaat Disgraceland van de Amerikaanse rockband The Orwells. Het is de tweede plaat van de uit Elmhurst (een voorstad van Chicago), Illinois afkomstige band. Nadat in de zomer van 2012 hun debuutplaat Remember When uitgebracht werd, hebben de heren het afgelopen jaar twee EP’s (Other Voices en Who Needs You) en een handvol singles uitgebracht. Na de releases is het nu dus weer tijd voor een volwaardig album. Die is er nu in de vorm van Disgraceland, een plaat waar liefst drie producers aan hebben meegewerkt op verschillende nummers: Dave Sitek (TV on the Radio), Chris Coady (Beach House, Yeah Yeah Yeahs en Grizzly Bear) en Jim Abbiss, die nog heeft geproduceerd op het debuutalbum Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not van Arctic Monkeys.
Disgraceland opent met Southern Comfort, één van de vele singles die op het album staat, die in het afgelopen jaar al los is uitgebracht. Het is een simpel liedje, dat lekker in het gehoord ligt en mede door het enthousiaste refrein je direct bij de strot pakt en niet meer los laat. En dat in niet eens drie minuten tijd. Southern Comfort zet gelijk de toon.
In razend tempo volgt het ene na het andere lekkere liedje elkaar op. De eerder op single verschenen The Righteous One en Dirty Sheets volgen na de albumopener en geven gelijk een vuig en scheurend geluid weer. Dirty Sheets duurt nog geen eens tweeëneenhalve minuut en is daarmee het kortste liedje van de plaat.
Het hoogtepunt van de plaat is het felle Who Needs You, welke ook al eerder op single verscheen. Het doet erg aan de hoogtijddagen van The Strokes van begin jaren ’00 denken. Who Needs You klinkt namelijk erg catchy en de energie spat er vanaf.
Begin dit jaar deden ze de single bij de Late Show with David Letterman en omdat Letterman zo enthousiast was, vroeg hij of de band door wilde spelen. Fysiek was dit echter onmogelijk, omdat alle snaren van de gitaar gebroken waren. De huisband onderleiding van Paul Shaffer zet daarna Who Needs You nogmaals in, wat hilarische taferelen opleverde.
Ook Let It Burn en Gonna Get Down zijn lekkere liedjes van rond de drie minuten en bij die laatste gaat het tempo zelfs een beetje naar beneden, maar blijft het wel onmiskenmaar Amerikaans klinken. Het geluid van Jim Morrison’s The Doors is bij The Orwells nooit verweg.
Disgraceland is een heerlijk ongecompliceerd album, waar je geen hoogstaande, moeilijke muziek met allemaal lagen over elkaar moet verwachten. De nieuwe plaat van The Orwells is een lekkere (garage)rockplaat geworden, met aanstekelijke liedjes die allemaal rond de drie minuten per stuk klokken en allemaal stuk voor stuk niet te moeilijk zijn en doen.
Nog nooit gaf The Orwells een optreden in Nederland, maar gelukkig komt daar eind augustus van dit jaar verandering in. Maandag 25 augustus staat de band in Bitterzoet in Amsterdam en een dag later op festival Noorderzon in Groningen.
