Albumrecensie: Protomartyr - Under Color Of Official Right
25 juli 2014, 10:28 | Jeroen
In 2008 wordt in het Ameri- kaanse Detroit door gitarist Greg Ahee, bassist Scott Davidson en drummer Alex Leonard de punkband Butt Babies opgericht. De drie heren treden op in barretjes en kelders en oefenen in im- mense, leegstaande industrie- hallen. Nadat later Joe Casey zich bij de band voegt, is het ontstaan van Protomartyr een feit. Met Dreads 85 84 en Colpi Proibiti worden enkele singles uitgebracht en in 2012 volgt een volwaardige album in de vorm van debuutplaat No Passion All Technique. Omdat de eerste persing van de LP snel uitverkocht raakt en de band veel op tournee gaat, weten ze de pers in hun thuisland goed te bereiken die steeds meer over hun gaat schrijven. Nu is daar dan het vervolg met album #2.
Begin april verscheen via het Hardly Art-label het tweede Protomartyr album Under Color Of Official Right. Een plaat die een ouderwetse bandsamenstelling laat horen: bass, drum, gitaar en zang. Er komt verder ook niets om de hoek kijken. Geen keyboards, violen of wat voor effecten dan ook. Dit klinkt allemaal erg minimalistisch en dat is het ook. But it’s a good thing!
Bij de rustig opbouwende opener Maidenhead maak je gelijk kennis met de bariton zangstem van Casey. Deze klinkt soms wat monotoon en Casey wil ook nog wel eens mompelen, maar dit irriteert nergens. Het is namelijk heel erg kenmerkend voor het geluid van Protomartyr.
Ondanks dat ze een eigen geluid hebben, doet de band vaak wel aan andere bands denken. Ain’t So Simple komt met zijn typische Joy Division-geluid rechtstreeks uit eind jaren ’70 en bij Son of Dis kan je aan geen enkele andere band denken dan aan The Sex Pistols.
Maar ook het geluid van deze tijd is aanwezig, want de riff van Trust Me Billy had zo op één van de eerste platen van Interpol kunnen staan. Ook de enige single van Under Color Of Official Right, Come & See, die met zijn bijna vier minuten verreweg het langste nummer op de plaat is, klinkt erg hedendaags. Mede door de lage zang, is het net alsof je een nummer van het eerste album van White Lies hoort. Van toen ze nog goed waren, zeg maar.
Het hoogtepunt van de plaat is het twee minuten durende Tarpeian Rock. Op een bijna Henry Rollins achtige manier strooit Casey met termen die hij liever kwijt dan rijk is: “Let them be shot by gravity: upper-class smugglers, Texas in miniature, shot counters, credit-card-users, angry cat eaters, most bands ever, savvy bartenders. Throw them, throw them off!”
Under Color Of Official Right is een opvallende plaat geworden die 14 nummers in iets meer dan een half uur er doorheen knalt. De (Garage) Post-Punk van Protomartyr klinkt soms als een rommelige jam (het één minuut durende Pagans bijvoorbeeld), om het nummer daarna (What the Wall Said) weer retestrak te klinken. De plaat is oa. te downloaden via iTunes en fysiek te bestellen via 45toeren.
Zaterdag 9 augustus staat Protomartyr tijdens hun eerste Europese tournee ooit in De Nieuwe Anita in Amsterdam. Een dag later staat de band in de Tilburgse Extase. Voor beiden optreden zijn nog kaarten verkrijgbaar voor respectievelijk €8,- en €5,-.
