Recensie: Novastar in Bostheater Amsterdam
13 augustus 2014, 22:45 | Jeroen
Het was afgelopen zondag een regenachtige zomerdag, maar aan het einde van de middag stopte het met met regenen in Amsterdamse Bos. In deze bijzondere omgeving stonden deze zomer een aantal dagen met toepasselijke muziek gepland. Eerder stonden hier Angus & Julia Stone, Milow en Bo Saris al. Zondag 10 augustus speelde Novastar.
Stef Classens
Voorafgaand aan de hoofdact stonden er twee voorprogramma’s. Aan de jonge Stef Classens de eer om de spits af te bijten. Stef stond al eerder in het voorprogramma van Dotan, Niels Geusenbroek en Nielson en was te zien bij de beste singesrongwriter. We hebben de tweede helft van het optreden gezien. De interactie met het publiek, tijdens het stemmen van z’n gitaar, is nog wat ongemakkelijk, voor zowel Stef als het publiek. Hij speelde een leuke uitvoering van guilty pleasure I Save The Day en verzocht het publiek om mee te zingen, maar dat was op dat moment tapas of een hamburger aan het verorberen. Het applaus is gemeend nadat hij zijn set eindigt met She Will Help. Een mooie stem, een tikkeltje drama, maar nog wat weinig dynamiek in de halve set die we meekrijgen.
Rosi Golan
Daarna is het de beurt aan Rosi Golan om het publiek verder op te warmen. Dat lukt de in New York woonachtige Israëlische aardig met haar lieflijke zang en vrolijke praatjes. Brandon, de gitarist die haar onderstuent, is jarig en het publiek feliciteert hem met een lang zal die leven met drie luide hoera’s. Tijdens haar set komt het nummer Paint in Gold live erg goed uit de verf. De akoestische sfeer van de muziek past goed bij de dag. Rosi is blij dat we gekomen zijn ondanks de regenachtige dag en wij zijn ook blij dat Rosi is langsgekomen als voorprogramma.
Novastar
Klokslag 9 uur is het tijd voor het hoofdprogramma. Joost Zweegers, de man achter Novastar, komt op in een wijde broek die op een trainingsbroek lijkt en Nike Air Max eronder, erg ontspannen ogend. Er valt dat moment nog wat miezer uit de hemel, maar dat mag de pret niet drukken.
Inside Outside, de titeltrack van het nieuwe album, zorgt al gelijk voor kippenvel. Wat weet deze man met zijn stem te betoveren. Het nummer start met alleen zijn zang en gitaar, maar al snel valt de band in en wordt het muzikale intermezzo op de Spaanse gitaar nog wat extra opgerekt. Het nummer eindigt met een steeds weer herhaalde en bezwerende baby I held on too long. Ook Faith in You krijgt deze avond een aangepaste live uitvoering, met Zweegers als zanger, gitarist en dirigent. De band oogt ook uiterst ontspannen en speelt geconcentreerd, maar zichtbaar met plezier. So Softly, zo verteld Joost, past goed bij het Amsterdamse Bos, zeker als je met je juffrouw ergens in het bos ligt.
zielvol
Mars Needs Woman is het eerste nummer dat gespeeld wordt, dat niet afkomstig is van het dit jaar verschenen album. Ieder nummer is tot dusver gespeeld zoals het op het moment beleefd lijkt te worden in de ruimte die Novastar heet en klinkt anders dan op de platen. Een absolute meerwaarde bij Novastar optredens, de emotierijke teksten en de zielvolle uitvoering.
Als de schemering inzet stapt Zweegers achter de piano, die al de hele dag buiten in het natte weer heeft gestaan, en vraagt zich luidop af of deze nog wel goed klinkt. When the Lights go Down on the Broken Hearted wordt ingezet, het mooiste nummer van Another Lonely Soul uit 2006. Iets meer hoog, iets meer volume. Het nummer krijgt, net als de meeste nummers ervoor een alternatieve uitvoering, jazzy, met anders getimede zang en breaks. Om de beurt komen alle muzikanten individueel aan bod om op de voorgrond te treden. De band maakt op hun beurt weer ruimte voor de zang. Die vaak extra wordt aangevuld met oh no no’s of yea yea yeah’s.
bronstig?
Veel nummers van het ingetogen Inside Ouside komen live (nog) beter uit de verf. Het wordt steeds donkerder en daar speelt de regie goed op in. Zweegers staat regelmatig even alleen in de spot, terwijl hij de laatste zinnen herhaald en er een dikke galm op de zang is gezet. Zijn jullie koud, warm, dorstig, bronstig? wordt aan het publiek gevraagd. De reactie is onder andere een luide yel, Zweegers haakt er op in: Deze is voor het bronstige koppel daar, ahooooeeee (lees hier het geluid van een huilende wolf) en een mooie versie Silvery Rain volgt.
Where did we go wrong?
Muzikaal lijkt het een sessie in de oefenruimte van vier vrienden. Er is ruimte voor het experiment, meestal gedirigeerd door de frontman, maar dat stoort zeker niet. Wat wel wat vreemd overkwam was dat Lost & Blown Away na een sferische solo werd afgebroken omdat er een enthousiaste schreeuw uit het publiek klonk. Als Zweegers daar op reageert met: Jij komt zeker voor where did we go wrong? Nou die komt later wel. Waarna hij van achter zijn piano stapt, hint op dat hij een ander nummer gaat spelen en dat ook doet: Een prachtige, opzwepende en bevlogen uitvoering van Because. Het nummer loopt direct, alsnog, over in Lost & Blown Away, welke voorzien wordt van een piano solo improvisatie, tegen een solorende gitaar in, uitstekend uitgevoerd!
Na een beetje in het water gevallen cover van Rain I Dont Mind van The Beatles, de zang was niet bepaald zuiver, volgt de al aangekondigde setsuiter Wrong. Amsterdam mist de queue dat er meegezongen mag worden. Nou dan doe ik het wel alleen! meldt Zweegers, waarna hij op zijn piano springt, het publiek opjut en even later nogmaals de queue geeft. De band valt stil en het publiek krijgt een herkansing om mee te zingen. Deze keer vallen ze wel in en ook het ritme wordt meegeklapt. Als het nummer afloopt volgt er een staande ovatie. Komiek Zweegers wijst op z’n klok als het applaus lang aanhoudt en gebaard dat er ook nog naar huis gereden moet worden, rare lui lijkt hij te denken met een knipoog. Nog eentje dan! seconden later gevolgd door: Eerst een mooie dan een meezinger?
Nog eentje dan?!
Zweegers gaat nog even goed zitten voor Tunnel Vision. De meezinger die niet meegezongen wordt, The Best Is Yet to Come, wordt ingeleid met de tekst: Deze is 14 jaar oud maar ik geloof er nog steeds in,
soms. Het werd een magische uitvoering, solo achter de piano, na de prachtige zin: (it) takes a lot of time to see, you need less to become more. Na weer een staande ovatie kijkt Zweegers om zich heen en vraagt zich af: Ik sta hier alleen? Waar is m’n band? Hij zet Never Back Down alleen in en als even later de gitarist aansluit krijgt hij ook een luid applaus.
Novastar, de enthousiaste frontman en zijn uitstekende begeleiding, liet deze avond veel van het nieuwe album horen, afgewisseld met enkele favorieten van de drie voorgangers. Een meeslepende magische mix waarmee Novastar het voltallige publiek hypnotiseert en wederom voor zich weet te winnen.
