Albumrecensie: Alt-J - This Is All Yours
19 september 2014, 09:17 | Jeroen
Het Britse indietronica trio dat in 2012, toen nog als kwartet, wereldwijd de muziekcritici met het album An Awesome Wave eensgezind maakte en een bejubeld werd is terug! Het nieuwe album This is all Yours komt op 22 september uit. Toen Alt-J debuteerde met An Awesome Wave buitelde de muziekminnende pers over elkaar heen om veren bij de, toen nog, vier heren in donkere plekken te duwen. We zijn nu twee jaar verder en er ligt een tweede album. De eerste plaat bevatte o.a. de knallers Tessellate, Breezeblocks en Dissolve Me, maar ook als geheel was het album indrukwekkend. Kunnen de mannen uit Leeds dit opnieuw?
Bij een eerste luisterbeurt is het antwoord een heel stellig NEE. Het album lijkt een stuk rustiger, ingetogen. Minder Radiohead (freaky beats) en meer Bon Iver (kopstem op lome klanken), maar het album groeit met iedere luisterbeurt. Waar je met de eerste album nog compleet verrast werd door hun, toen nog, unieke en complexe sound, weet je nu wat je ongeveer te wachten staat.
Intro
Het album start met een enorm veelbelovend intro, duister vervormde zang en samples, een brekende beat en perfect getimede rustmomenten. En dat 4:39 lang. Als het gewoon een naam gekregen had, had het als volwaardig nummer meegeteld.
Ok, dan moet het nu gaan komen. Maar dat doet het niet. Arrival In Nara sleept ruim 4 minuten voort zonder spannend te worden. Het wordt opgevolgd door Nara, zijn we dan nu echt aangekomen? Nee. Het wordt een stuk aangenamer en tegen het einde begint het steeds interessanter te worden, maar de hoge verwachting maakt al plaats voor lichte teleurstelling.
Geile teksten
Every Other Freckle groeit met iedere luisterbeurt. Het staat bol van grappige en slinkse geile teksten en muzikaal klikt, tikt en freakt het aardig. Na 18 minuten in This Is All Yours een eerste volwaardige opvolger van de hits die Alt-J twee jaar terug zo plotsklaps op de kaart zette. En nu doorzetten. Ook het daaropvolgende Left Hand Free, wat al eerder te beluisteren was, klinkt erg lekker. Het had zo in een ‘Coen Brothers’ film gepast en klinkt nét wat anders dan je van deze groep gewend bent. Een nummer dat met iedere luisterbeurt voller en boeiender wordt. En nu doorzetten!
Helaas gebeurt dat niet.. Garden Of England is een muzikaal intermezzo dat aanvoelt als filler. Wellicht iets om voorafgaand aan een live show af te spelen, of tijdens de encore break, maar zo midden in een album een vreemde keuze. Choice Kingdom is uit hetzelfde hout gesneden, bevat wel zang, maar landt ook na tien keer luisteren niet. Daarna is Hunger Of The Pine een enorme verademing! Deze was ook al eerder te horen en hier is niets op af te dingen. Een pracht van een nummer, dan aanzwelt, tekstueel en qua intonatie lekker passief agressief klinkt. Ook de tweede vrouwelijk zangpartij past als het laatste puzzelstukje perfect in deze ontspannen, maar intense compositie.
Hoogtepunt
Hierna zijn Warm Foothills en Bloodflood Pt II nog als hoogtepunt aan te merken, maar echt verrassend wordt het niet meer. Leaving Nara daargelaten, wederom een loom tempo, maar de dub geïnspireerde samples tillen het nog naar een hoger niveau.
Lost Alt-J de hoge verwachtingen in? Ze leveren zeker geen matig album af. Het bevat voor de liefhebbers een mooie verzamelingen prachtige momenten en een aantal nummers die het niveau van de hoge hoogtepunten van het voorgaande album aantikken, maar een muzikaal oorgasme blijft, zoals dat twee jaar geleden plaatsvond, vooralsnog uit. Daarvoor zijn de afstanden tussen de pieken net iets te ver van elkaar verwijderd.
