Recensie: Antemasque in Melkweg
6 oktober 2014, 07:07 | Jeroen
Afgelopen vrijdag gingen we weer eens naar de Melkweg. In de Oude Zaal stond Antemasque op het affiche met Le Butcherettes als voorprogramma. Een niet onlogische combinatie aangezien de zangeres/gitariste van Le Butcherettes, Teri Gender Bender, eerder met Omar Rodríguez-Lopéz samenwerkte in Bosnian Rainbows. Daarnaast zijn de albums van Le Butcherettes ook uitgebracht op het platenlabel van Omar.
Le Butcherettes
De zaal is zo goed als vol als Le Butcherettes het publiek mag opwarmen. Het publiek reageert enthousiast op de licht experimentele garagerock van het trio. Het zijn allemaal up-tempo nummers die ten gehore worden gebracht waarbij Teri de ene keer een gitaar ter hand neemt om vervolgens op een keyboard de ene na de andere vette groove de zaal in te slingeren. Teri windt het publiek makkelijk om haar vinger met haar charisma en gekke dancemoves. Ze heeft helemaal geen varkenskoppen nodig om de aandacht op zich te vestigen. Ook de drumster en bassist verdienen een applaus, aan het einde van de show mogen ze even helemaal los gaan. Je zou het bijna jammer vinden dat ze plaats moeten maken voor Antemasque. Maar de missie is geslaagd, het publiek is opgewarmd en klaar voor Antemasque.
Antemasque
Antemasque bestaat uit Omar Rodríguez-Lopéz en Cedric Bixler Zavala (beiden uit The Mars Volta), Dave Elitch op drums en Marfred Rodríguez-Lopéz op basgitaar. Er is nog geen officiële release van het debuutalbum maar eerder werd aangekondigd dat dit ergens in oktober zou moeten gebeuren.
De vier mannen komen het podium oplopen waarna Cedric meteen zegt: “Thank you, this is our encore!” Verder verklapte Cedric dat Dave Elitch eigenlijk Buckethead (Brian Carroll) is en maakte hij nog wat grapjes. Maar naast de grapjes van Cedric toverde ook de muziek een lach op ons gezicht. Wat maken deze mannen toch altijd verschrikkelijk goede muziek samen.
Ze starten de set met In The Lurch. Een superenergiek nummer met een kronkelende riff van Omar. Momento Mori en 4AM volgen en die twee nummers zou je op dezelfde manier als In The Lurch kunnen omschrijven. De energie van de nummers zie je helaas niet terug bij de bandleden, enkel Dave Elitch gaat goed tekeer al heb ik zelfs hem weleens veel harder om zijn drumstel zien meppen (zoek maar eens op YouTube op Dave Elitch drumcam Goliath).
Na I Got No Remorse, met vette riff en sterk drumwerk, volgt het opmerkelijk poppy klinkende 50,000 Kilowatts. Dit is wat je voor Antemasque begrippen een rustpuntje zou kunnen noemen. Tot zover een prima optreden maar helaas niet het vuurwerk dat je zou verwachten bij een reünie van Omar en Cedric, wellicht is de pauze van twee jaar te kort geweest om het vuur weer fel te doen oplaaien. Pas ruim over de helft van de show tijdens Domino Rain lijkt Cedric los te komen en zien we de bekende wilde bewegingen en trucjes met de microfoon. Meteen wordt er vanuit het publiek geroepen om One Armed Scissor (van het legendarische At the Drive-In, ook een band van Omar en Cedric) waar helaas geen gehoor aan wordt gegeven.
vuurwerk
Het nummer Providence is het absolute hoogtepunt van de avond. Het rustige middenstuk van het nummer wordt uitgerekt tot een lange jam met een werkelijk fenomenale gitaarsolo van Omar en bezwerende klanktapijten. Het publiek juicht, fluit, klapt en wil meer. Dat krijgt het ook in de vorm van People Forget waarin Omar zich weer even lekker kan laten gaan. Zo zien we deze man toch het liefst, als een tovenaar op zijn gitaar. Dan een opmerkelijk moment, de band loopt van het podium af (Omar geeft eerst iedereen op de eerste rij nog een hand) en de lichten in de zaal blijven uit. Iedereen verwacht een encore maar na een paar minuten gaan de lichten aan en blijkt het toch echt over te zijn. Muzikaal was het zeker een sterk optreden, goede nummers, goed gespeeld en op het eind hebben we nog wat echt vuurwerk gekregen. Iets meer dan een uur spelen is wel zo voorbij maar we komen de volgende keer gewoon weer.
