Verslag: Walk The Line zaterdag
18 mei 2011, 23:22 | Jeroen
The Staves
Al vroeg op de avond staan The Staves (foto boven) in het Nutshuis. Het klinkt alsof Feist drie keer gecloned is. Integer, mooi, gevoelig. Doodse stilte gedurende het hele optreden in het Nutshuis voor de schoonheid van deze drie zussen. Je kan een muntje horen vallen achter in de zaal bij de bar. De sferische samenzang geeft regelmatig kippenvel. De zussen geven aan veelal nieuw werk te spelen, waarbij we ze de foutjes moeten vergeven. Het is ze vergeven. We zijn verliefd.
Wallis Bird
De Ierse zangeres wist de Zwarte Ruiter goed mee te krijgen, ze stond solo op het podium. De sfeer is erg goed in het café. Absoluut een welkome aanvulling op het festivalprogramma, maar het kan niet tippen aan de rust en schoonheid die we hiervoor hebben ervaren.
Akron/Family
Halverwege het optreden binnenlopen op een Pink Floyd achtige soundscape, gevolgd door een grootse muzikale ervaring die timide en zacht eindigt. Hier blijven we even staan! Virtuoos, behaard, bebaard trailer trash. Ruw stevig onderscheidend op alle frequenties. Experimenteel zonder vaag te klinken en dat is knap. Het is een flinke dosis rock, met vette breaks en ruimte voor drumsolo’s. Het heeft iets ouderwets, maar tegelijkertijd toch ook niet. Vergelijkingen komen voorbij als een stevige versie van My Morning Jacket of een minder gladde versie van Kings Of Leon.
Kiss Kiss Kiss
De Deense band heeft een leuke podium performance. De lichte synthpop die op hun debuut release ‘The Birds’ is goed, maar echt geweldig was het optreden niet. Het was een ietwat rommelige uitvoering van de leuke pop singles die de band heeft uitgebracht. De zenuwen waren redelijk goed van een aantal bandleden af te lezen en dat was best sneu voor de band die op zo’n leuk festival speelt. Wellicht was dit een verkeerde gok om deze band te programmeren. De muziek is goed en de band is een ervaring rijker. Jammer dat het optreden niet beter uit de verf kwam.
The Olympic Symphonium
Hulde aan Canada! Deze band die een mix van country, folk, pop singer-songwriter maakt speelde matig volle Rootz. De band bestaande uit multi-instrumentalisten afkomstig uit New Brunswick Canada. Dit was een optreden voor de echte muziek liefhebber. Het publiek stond letterlijk vooraan, veel plek voor de fotograaf was er niet meer. Samen met wat flightcases vulde dit de Rootz alsof het een openbare repetities was met heel goed geluid. Wellicht kan de Rootz hier wat van opsteken. De indie-folk liedjes worden versierd door een randje drama. Samen met de slide guitar is hun muziek melodische verworven tussen pop en country invloeden.
PVT
Deze drie koppige band formatie uit Londen en Sydney brengen experimentele elektronische rock ten gehore. Wat wel opviel is dat er vele quasi elektronische band tijdens ‘Walk the Line’ ten tonele verschenen. Wat natuurlijk een hele goede ontwikkeling is. De mix tussen rock en elektronica weten de mannen goed neer te zetten. 80’s geluid als Bowie en Depeche Mode, leegte en vette live drums brachten dit tot een interessant optreden. Soms alleen niet even pakkend zoals verwacht van Pivot, zoals de band eigenlijk heet.
GaBlé
Deze Franse band stond ‘s middags al even op het podium op de Grote Markt en wist toen al te overtuigen. ‘s Avond staan ze voor de tweede keer op het podium, deze keer in de Supermarkt. De tent is afgeladen, zelfs boven is het dringen om een glimp op te vangen van de band. Opnieuw gaat het publiek helemaal uit zijn dak. De band speelt met een uiterst divers instrumentarium, de liedjes starten klein en timide en gaan langzaam richting groots en bombastisch. Het drietal zal deze dag ongetwijfeld als succesvol herinneren, de reacties waren in ieder geval uiterst enthousiast. Het zou daarom ook niet vreemd zijn als we deze band op zomerfestivals terug gaan zien.
Jonathan Jeremiah
In een volle grote zaal van het Paard van Troje was het publiek ietwat onrustig. Er werd veel gepraat tijdens het optreden. Daarnaast was het geluid niet optimaal, viel een aantal keren de microfoon uit en kraakte er van alles. Jonathan die ondersteund werd door een contra bassist, een cellist en twee violisten creëerde een bijzondere sfeer. Een mooie set songs die door Jonathan goed werden gebracht, waardoor hij veel aandacht had van het publiek. Alhoewel het hier en daar ietwat traag bleek, zat er genoeg romantiek in de show. Het wat oudere publiek kon dit zeker waarden en na elke song reageerde men met luid applaus. Het was misschien net iets progressiever geweest en swingender als er live drums aan de bezetting waren toegevoegd.
The Phantom Band
De nodige indie rock mag natuurlijk ook niet ontbreken tijdens ‘Walk The Line’. The Phantom band uit Glasgow, Schotland laat zien dat ze erg veel plezier hebben in het optreden. Tijdens de show wordt er zo nu en dan wat bier toegeschoven en proosten ze met het publiek. De band speelt strakke rock met hier en daar wat experimentele sounds en synthesizer sounds. Sommige liedjes hebben een elektronische basis en worden al snel opgevuld door redelijk wat dik gitaarwerk. Wat opviel is dat een van de gitaristen constant met zijn rug naar het publiek stond in een hoekje achter de bassist. Zonder al te veel aanwezig te zijn door een performance bracht deze muzikant veel goede licks, die ondersteunend waren tijdens de show. Niet heel bijzonder, wel interessant qua sound en stijl.
Pop Up Animal Kids
Een dikke tien aan de organisatie van Walk The Line om ook Haagse trots te programmeren. In een rustig Café de Zwarte Ruiter speelde de gekleurde band een mooie set. Het rockte aardig, maar ging niet echt helemaal los. Het was misschien interessanter geweest als deze band in de kleine zaal van Paard van Troje had gestaan. Veel aanstekelijke gitaarpartijen die je aan gitaargod Hendrix doen denken. Met een flinke basis drums en toetsen stap je soms even terug in de tijd. Een energieke band die zeker mee kan komen met de andere grote namen die er op het festival stonden.
Cold War Kids
Echt heel erg objectief kan ik hier geen recensie over schrijven. Bijna ieder nummer kan ik meezingen. Met een stuk toegankelijker laatste album heeft de band uit Long Beach, Californië zich flink op de radiogolven weten te spelen en dat is aan de drukte te merken. Het was leuk om te zien dat het Paard helemaal afgeladen was. Vooral vooraan bij het podium kon je zien dat er werd genoten van het laatste werk van Cold War Kids. Desondanks wordt er toch ook flink wat materiaal van de voorgaande twee albums gespeeld. Een gouden zet van de organisatie om deze band te programmeren.
DJ Marc Pollen
DJ producer Marc Pollen stond op het balkon in de DJ booth in de grote zaal van het Paard van Troje. Deze nog redelijk onbekende DJ stond toch voor een hoop bezoekers zijn eigen producties aan elkaar te mixen. Het is natuurlijk ook niet niks om, tussen The Crystal Fighters en The Subs te mogen draaien. Het publiek was enthousiast en werd goed opgewarmd en omarmde de energie. Melodieuze tracks met pakkende house grooves. Opvallend was dat Pollen zijn live show ondersteunde met een live zang van Remy Rond (A Cure For Gravity).
Crystal Fighters
Het optreden van the Crystal Fighters zullen we bij ZUBB niet snel vergeten. De harde, psychedelische mix van licht en geluid is perfect geplaatst zo aan op eind van het festival. Deze Engels / Spaans talige band weet hoe ze een feestje moeten bouwen. De mix van zowel akoestische als elektrische gitaren, synths, traditionele Baskische instrumenten en ritmische bas doen het Paard op haar benen schudden. Al bij opkomst maakt de zanger Sebastian een hyper neurotische indruk en krijgt de zaal meteen achter zich door zijn opzwepende taalgebruik. De nummers zijn niet “moeilijk” en doen denken aan een meer instrumentale Prodigy mix. Het publiek smult ervan en tijdens het gehele concert springen mensen naar harte lust van het podium. Er zitten vele stijlen in hun performance en appearance. Crystal Fighters is een bas gedreven wonk-funk met beats, gekenmerkt door een vroegere jaren ’80 geluid, Spaanse punk en experimentele elektronica. Zo excentriek en onnavolgbaar als hierboven uitgelegd, is deze band.
The Subs
Op onze ZUBB Facebook pagina kun je nog meer foto’s van het Walk The Line festival 2011 bekijken. Nu op naar andere leuke festivals waar je hoogstwaarschijnlijk vele artiesten weer zult gaan zien. Nu een jaartje wachten op de Walk The Line 2012.
Fotografie: Yumi, Tim en Motjekèke
Tekst: Emiel en Sebastiaan
