Recensie: Best Kept Secret - zaterdag
21 juni 2015, 20:13 | Jeroen
De derde editie en we zijn er ook dit jaar weer bij. Best Kept Secret groeit elk jaar richting een groot festival als Pinkpop. De entree van het terrein geldt als graadmeter. Was er het eerste jaar nog een doorgang in het bos met een tafeltje en vorig jaar zowaar een hek, zo is er nu een toegangspoort met dranghekken en een groot logo erop. Wat een beetje tegenvalt is de wandeling naar het festivalterrein. Toch een goede twintig minuten lopen.
Of monsters and men
Het veld staat vol voor het optreden van de band uit Reykjavík. Weinig geïnspireerd spelen ze hun nummers. Ook het geluid lijkt niet heel goed afgestemd op de zang van Nanna en Ragnar. Toch heeft het publiek zin in de band. Na de hit Little Talks in 2012 vroeg ik mij af of het een blijvertje zou zijn. Na een jaar of drie en twee albums verder lijken ze goed op weg. Als ze toe zijn aan het laatste nummer vraag ik me af of ze blij zijn of dat ze nog een poging willen, aangezien ze nu pas wat los lijken te komen.
Death cab for cutie
Een afgeladen Two verwelkomt de band. Het klinkt goed, toch lijkt ook dit optreden niet op wat je op een festival verwacht. De set loopt niet lekker. Het publiek op de eerste rijen doen lekker mee, verder naar buiten is het enthousiasme minder. Ryan (van de band Ride) wordt erbij geroepen. Hij is speciaal voor de band. Dan lijken ze ineens het te pakken te hebben. Ze hadden blijkbaar een spark van buitenaf nodig om de sfeer en het publiek te voelen. Jammer dat het volgende nummer gelijk het laatste is. Voor de liefhebbers een goed optreden, mij hebben ze niet overtuigd.
Balthazar
Toen ik ze een jaar of wat geleden zag was het allemaal wat timide. Nu staat er een band. Muzikaal volwassen en een mainstage waardig. De vele Belgen zorgen voor de sfeer. Meerstemmig vangt mij sowieso en de mannen en vrouwen van Balthazar weten hoe het moet. Het nummer voor het bekende 15th floor is ondanks de minder bekende naam het hoogtepunt. Dan komt 15th, veel herkenning, weinig spannends. Het succes en de oefening van het vaak spelen werpt zijn vruchten af. Het swingt, net als het publiek. Raise your hands up doet het altijd goed. Iedereen biertje in de lucht.
. balthazarband</a> heeft net onder luid applaus hun optreden op <a href="https://twitter.com/BKSfestival">BKSfestival afgesloten. ♥️ #BKS15 pic.twitter.com/DNKd4VMKGq
— Studio Brussel (@stubru) 20 juni 2015Ride
Heel netjes deze voor mij nieuwe band. Misschien wat te voorzichtig, toch is het muzikaal is het lekker weg dromen. Echt contact is er niet en toch voelt iedereen de vibe. De jaren tachtig herleven met Ride. Op het Best Kept Secret een secret ingrediënt. Ze danken Death Cab for Cutie. De bands hebben een band (hmm, ja klopt toch). Elk nummer begint lekker, hoe langer het duurt hoe beter het blijft kleven. Oud Oasis gitarist Andy Bell speelt mee, zou hij Noal straks opvangen? Je ziet duidelijk aan Andy dat de jaren met Oasis zijn tol heeft geëist. Wanneer het op een nummer van Oasis lijkt bloeit hij op en speelt hij alsof hij terug is bij de Gallaghers.
The Vaccines
De gitaren zijn mee! Het klikt gewaagder dan op de albums. Het lijkt zelfs of de arrangementen van het oude repertoire in een nieuw jasje zijn gestoken. Het lijkt de band nieuw elan te geven. Zelfs de oude hitjes klinken beter. Het optreden kent ups en downs. Het nummer Gimme A Sign lijkt zo uit de EO jongerendag geplukt. En dan weer een knaller. Tot ver achterin springt men mee. Thinking About You slaat goed aan, iedereen heeft er zin in. Een aardappel lijkt de hoofdrol te hebben. Hij vliegt door de lucht en wie hem vangt is in extase. Het hoppen op de klanken van de muziek heb ik eerder mee gemaakt bij Manu Chao concerten. Het blijkt een echt feestje te worden met The Vaccines, iets dat ik niet had verwacht.
Noel Gallagher’s High Flying Birds
Noel begint met die nummers die hij samen met zijn Birds gemaakt heeft. Fade Away is het eerste Oasis nummer. Een nummer waar je niet gelijk aan denkt bij de band en daarom erg leuk om een keer live te horen. De set vervolgt met weer een Birds nummer. Niet vervelend uiteraard, aangezien het album van de band uit 2011 erg lekker weg luistert. Toch is het moeilijk om Noel los te zien van Oasis. Hoewel de nummers op zich echt goed klinken, wacht iedereen op bijvoorbeeld Champagne Supernova. Het nummer van het tweede album van Oasis What’s the Story Morning Glory? is een van mijn favoriete nummers. Noel schreef het net als (bijna) alle nummers zelf en ook zonder zijn broer Liam doet het oude tijden herleven. Na een heel aantal Birds nummers volgt Digby’s Dinner van het eerste en beste album Definitely Maybe en sluit Masterplan de set af. Nog een persoonlijke favoriet. Ik, en zoals ik om mij heen merk, vele met mij, gaan tevreden huiswaarts.
