Albumrecensie: Wolf Alice - My Love is Cool
23 juni 2015, 10:20 | Jeroen
Wolf Alice bestaat uit Ellie Rowsell, Joel Amey, Joff Oddie en Theo Ellis uit Noord-Londen en wordt gelabeld met folk en grunge. Deze eigenzinnige band bracht eerst een aantal EP’s uit, voordat My Love is Cool deze week eindelijk verscheen.
Mijn eerste kennismaking met Wolf Alice waren live beelden van Glastonbury 2014. Ellie spreekt het publiek toe voordat ze beginnen: “Hello, this is very scary, if we break down in tears it’s because this is a dream come true and we are very nervous!” Een ontwapenende en eerlijke bekentenis van een beginnend bandje voorafgaand aan een optreden op een megafestival.
De band zet je met de start van het album op het verkeerde been. Ze starten heel mysterieus en dromerig met Turn To Dust, ze vervolgen poppy en vrolijk met Bros. Your Loves Whore komt een beetje in de buurt van het geluid wat je verwacht bij deze band, als je zoals mij bekend bent met een live show.
Vanaf You’re a Germ worden de gitaareffecten aangetikt en stuwen de drums op flink tempo een rockplaat aan. Hier ligt wat mij betreft de kracht van Wolf Alice, flinke wisselingen binnen een nummer in refrein en couplet, lieflijke zang en geschreeuw. Ook Lisbon volgt dit recept. Met Silk zakt het tempo weer in en Freazy lijkt op het eerdergenoemde vrolijke Bros.
Pas bij het achtste nummer Giant Peach verrast de band weer door flink de gitaren te laten klinken. Als ze dit doen, doet het denken aan authentiek ’90s geluid, fuzzy gitaren, catchy riffs en boze zang. Ook afsluiter Fluffy staat als een huis, alleen moet je dan eerst voorbij Swallowtail en Soapy Water die niet zouden misstaan op een Beach House album.
De enorme variatie op My Love is Cool is zowel een plus- als minpunt. De band lijkt niet voor een geluid te kunnen kiezen, dus doen ze alles maar. Dit laat de veelzijdigheid zien, maar in een album is een lijn wel prettig, waardoor dit album niet helemaal aan de hoge verwachtingen voldoet.
