Albumrecensie: The Wooden Sky - Let's Be Ready

5 augustus 2015, 10:37 | Jeroen

Voorafgaand aan het opnemen van het vierde album Let’s Be Ready vroeg The Wooden Sky uit Toronto zich af of ze moesten stoppen of doorgaan? Gelukkig voor ons besloten ze door te gaan! Let’s Be Ready is eindlijst materiaal geworden. In thuisland Canada verscheen het album al in 2014 en belandde het terecht o.a. op de 4e plek van The Huffington Post best of 2014 lijst.

Let’s Be Ready verscheen iets meer dan twee weken geleden in onze lage landen, maar is te goed om onbesproken te laten passeren, dus bij deze alsnog een verlate beschouwing op ZUBB:

Tijdens het uitvoerige optreden merkte de band dat de nummers zich steeds verder ontwikkelden, het eindresultaat van die ontwikkeling is vastgelegd op dit album. Dit gebeurde vooral in de thuisstudio van frontman Gavin Gardiner. Hierbij was het doel niet om perfect te klinken, maar authentiek. Het rauwe randje van een live optreden moest behouden blijven en dat is gelukt.

Het album opent ijzersterk met Saturday Night, een uptempo rock plaat met folk invloeden. De stem van Gardiner kraakt en schuurt, soms doet hij denken aan een jonge Adam Duritz (Counting Crows). De gitaarpartijen zijn vol, dynamisch en liggen ruimtelijk over de drums en bas heen. Muzikaal doet deze opener ook wel denken aan The War On Drugs. Het nummer dat volgt, Our Hearts Were Young, zelfs nog meer. De positieve, maar toch licht melancholische terugblik op kalverliefde in combinatie met uitgesponnen gitaren levert een aantal kippenvelmomenten op. Zeker als Gardiner, onder begeleiding van een aanhoudende come on, come on, zingt let your freak flag fly for me, sing a brand new melody, it’s what they all come here to see, but it’s all the same to me. Vervolgens nemen de gitaren het over en de jam die volgt had eigenlijk nog een paar minuten langer mogen duren.

Het album schakelt even een versnelling terug voor Baby Hold On, een ontspannen, maar geen lome ballade, die aan het einde nog even zijn tanden laat zien. Iets dat ook bij andere, wat rustigere nummers vaker gebeurt, waardoor het rauwe (live) randje inderdaad behouden wordt. Luister maar eens naar bijvoorbeeld Shake For Me. Het tempo neemt met de nummers die volgen steeds weer toe en af. De band weet dan ook een goede balans te vinden tussen de nummers, waardoor het album als geheel niet gaat vervelen en echt overeind blijft.

De energie die The Wooden Sky heeft weten vast te leggen op dit album is aanstekelijk. Dat de band al langere tijd actief is, overigens zonder in Europa door te breken, is ook echt te horen aan de hoge kwaliteit van de nummers. Het is dan ook jammer dat dit album (nog) niet de exposure heeft gekregen die deze band verdient.