Recensie: Go Go Berlin in Q-Factory
29 maart 2016, 14:04 | Jeroen
De Deense band Go Go Berlin bracht in 2013 hun debuutalbum New Gold uit. Een aardig album, maar het miste een eigen identiteit. Ze hebben in de tussentijd heel veel opgetreden, ze stonden in ons land o.a. op Eurosonic Noorderslag, Dauwpop en als voorprogramma van Kensington. Een maand geleden was daar de “moeilijke tweede” met de naam Electric Lives. Een bijzonder sterke en evenwichtige plaat, waarbij de muzikale ontwikkeling van de vriendengroep duidelijk hoorbaar is. Dat de band zijn inspiratie haalt bij legendarische bands zoals Led Zeppelin, maar ook kijkt naar meer hedendaagse als The Strokes en Kings of Leon is op het album te horen. Zodra de mannen het podium betreden en inpluggen wordt dat nog duidelijker.
Er verschijnen vijf langharige, scruffy, magere mannen op het podium. “Good evening Amsterdam!” klinkt het enthousiast vanaf het podium en de band zet het stevige gitaarriff in van Kill Me First. De kleine zaal van de Q-Factory stroomt langzaam weer vol. De meeste bezoekers waren naar de bar buiten de zaal gelopen. De zaal vult zich aardig, maar is verre van vol. Het nummer heeft op twee derde een muzikaal intermezzo dat ze live goed uitbouwen. Zanger Christian Vium ontfermd zich over het publiek “Please everbody put your hands together. Let me see what u got!”, het publiek reageert wat aarzelend, maar er komt een reactie. De backing vocals van het nummer klinken erg goed live, een onderdeel dat op het album een tikkeltje irritant overkomt.
Christian Vium ontpopt zich als een echt podiumdier en voordat Darkness wordt ingezet gaat hij verder: “Let’s have a party! Put your hands together like this!” De zaal is maar voor de helft gevuld, maar staat te dansen. Vium ziet zijn toehoorders erg graag met de handen in de lucht en vraagt dit nog een derde en vierde keer tijdens dit tweede nummer. Hij heeft er duidelijk zin en als de zaal niet uit zijn dak gaat, doet hij het zelf wel. Electric Lives brengt de zaal in beweging, zeker het grootse en zware intermezzo met huilende gitaar en stevige drums. Klassieke rock helden worden geëerd en de muziek wordt extra aangezet door de geweldige lichtshow. Dat Go Go Berlin speelt alsof ze voor een vol dampend stadion spelen in plaats van voor een half gevulde kleine zaal redelijk achteraf in Amsterdam Oost, spreekt alleen maar voor ze.
Het geluid is de hele avond hard, maar zuiver. Met nummers zoals Kids en Starlight (beide van het nieuwe album) heeft de groep voor een live optreden goud in handen. Het klinkt als een meer radio vriendelijke versie van dikke rock, gebracht met een portie extreem enthousiasme. Het opjutten van het publiek, ondanks de beste bedoelingen, slaat soms wel een beetje door. Zo wordt wel heel vaak gevraagd of de handjes in de lucht mogen. Echter zie ik liever een frontman als Viam die het publiek mee probeert te krijgen, dan iemand die naar zijn schoenen staart.
Tijdens Castles Made Of Sand, een rustiger nummer, zodat de aan zijn arm geblesseerde bassist even op krachten kan komen, worden de geluidsproblemen (er zijn geen roadies deze tour) creatief overwonnen en gaat de show gewoon door “Give it up for live music!” Als ze Maybe tomorrow, een van de meest aanstekelijke nummers van het nieuwe album, inzetten zijn de technische problemen verholpen. De gitarist pakt z’n momentje en trakteert de zaal op een geweldige solo.
Het hoogtepunt van de set zit toch wel aan het einde bij het nummer Raise Your Head, waarin ze een tag stoppen om David Bowie te eren. Zo komen in sneltreinvaart Let’s Dance en Heroes voorbij, tot groot genoegen van het publiek. Na de tag pakken ze heel professioneel hun eigen nummer weer op, sluiten sterk af en vragen het publiek of ze nog 1 liedje willen? Dan moeten jullie wel minimaal twee stappen richting het podium nemen… De lampen dimmen verder en tijdens de toegift spelen ze ook nog een stukje van Justice’s F.R.I.E.N.D.S. om het feestje helemaal compleet te maken.
Na afloop komt de band bij de merch staan, maakt praatjes met de fans, gaat op de foto en signeren wat er wordt gekocht of is meegenomen van huis. Gewoon heel normaal, vriendelijk en nuchter. Het is leuk om te zien hoe toegankelijk en vriendelijk deze band is. Als ik een feestje zou geven zou ik deze band graag in huis halen om flink te knallen. Als ik een festival zou organiseren zou ik deze troef prime time inzetten.
Setlist
1. Kill Me First
2. Darkness
3. Electric Lives
4. Famous Till The End
5. On The Run
6. Waste Of Trying / Rest For the Restless
7. Kids
8. Starlight
9. Castles Made Of Sand
10. Maybe Tomorrow
11. Raise Your Head
12. All Mine / Shoot The What
Fotografie: Sebastiaan van Denzel | Sebastiaan Photography voor ZUBB Magazine © 2016
