Albumrecensie: Bon Iver - Bon Iver
14 juni 2011, 13:18 | Jeroen
Het was een moment om even de tijd voor te nemen: De opvolger van ‘For Emma Forever Ago’, een album van Justin Vernon uit 2007. Wie het verhaal van dit album niet kent, een samenvatting: Het lukt hem maar niet door te breken, Justin trok zich terug in een blokhut in de bossen en kwam maanden later (na de ‘mooie’ winter = Bon Hiver) met dit album terug. Om nog even in het verleden te blijven, dit pareltje uit 2007 is wat mij betreft het beste album van dat jaar en heeft ondertussen een plekje gekregen in mijn persoonlijke top 10 albums van alle tijden.
Het was daarom ook met enige spanning dat ik plaats nam in de trein naar Antwerpen en dit album voor het eerst luisterde, op repeat. We zijn nu een paar dagen verder en ik heb bijna nog naar iets anders geluisterd. Ik had van tevoren was kritische noten opgevangen in blurbs en subkoppen dus had mijn verwachtingen omlaag afgestemd, maar wat blijkt? Geheel ten onrechte.
Nee het is geen herhalingsoefening, maar een ontdekkingstocht die diverse richtingen opgaat. Niet altijd even succesvol, maar wel fijn om naar te luisteren.
Het album opent sterk met Perth. Het geluid van Bon Iver zoals we dat al kennen. Rustig, ingetogen, gelaagd, met hier en daar een spannende drum en zijn opvallende stemgeluid. Minnesota, WI (alweer een plaatsnaam, zoals er meer op dit album voorkomen) komt een stevig eind aan een nummer dat stilletjes start rond het reffrein waarin de zin ‘Never Gonna Break’ de kern vormt. Bij Holocene wordt het echt dromerig, lichte zang over een zachte roffel en bijna meditatief klinkende gitaargeluiden afgewisseld met wat vreemd klinkende instrumenten, die nog het meest aan een soort klarinetten doen denken.
Alles wat volgt zweeft hier letterlijk een beetje tussenin. Het is dromerig, licht melancholisch en bijzonder ontspannend om naar te luisteren. Eigenlijk slaat allen Beth / Rest de plank enigszins mis. De afsluiter is wel heel erg cheezy en zou niet misstaan hebben in een Dirty Dancing achtige film, maar goed fout kan ook soms erg lekker zijn.
Bon Iver weet met dit self titled album een waardige opvolger af te leveren voor het sterke debuut uit 2007, waarbij zelfs na tientallen luisterbeurten telkens weer wat nieuws opvalt. Ik kijk in ieder geval erg uit naar het optreden deze herfst in de Vredenburg in Utrecht.
