Voldoende mogelijkheden om live vals te zingen
16 januari 2011, 22:47 | Jeroen
Na twee niet lovende recensies doorgenomen te hebben van ‘Rituals’ en twee tenenkrommende optredens gezien te hebben in de zomer van 2010, was ik toch best benieuwd wat ‘White Lies’ uit London deze keer afgeleverd hebben. Over hooggespannen verwachtingen na het debuut kan ik niet meepraten, want op “To Lose My Life” uit 2009 was ik al vrij snel uitgekeken.
Wat me eigenlijk vooral opvalt is dat 1) het album muzikaal erg goed in elkaar steekt 2) de zang van Harry McVeigh creëert ook hier weer voldoende mogelijkheden om live vals te zingen.
Vooral de live ervaring is bij mij blijven hangen waarbij de zang enorm zwaar weegt op mijn algemene indruk van de band. McVeigh mist zo vaak noten en kan zinnen bijna niet afmaken, waardoor er een vorm van empathie ontstond voor de overige bandleden. Hopelijk ligt de oorzaak hiervan vooral in een ambitieus en langdurig tourschema en niet aan zijn werkelijke zangkwaliteit, maar ik vrees van niet.
Het album luistert in zijn geheel prima weg en ik kan me best voorstellen dat er mensen zijn die het enorm kunnen waarderen. De kwaliteiten van producent Alan Moulder (produceerde eerder werk van oa Depeche Mode, The Killers, Nine Inch Nails) hebben zijn sporen nagelaten. Echter de zware monotome zang, die ik van bijvoorbeeld The National’s Matt Berninger enorm kan waarderen, doet mij niets. Vergelijkingen met andere bands ga ik niet maken, omdat het mijns inziens een overheersende trend is waar het lege jaren 80 geluid terug te horen is bij enorm veel bands, White Lies is hierin geen uitzondering.
De muziek heeft een flinke electronica injectie gekregen ten opzichte van het album uit 2009, waardoor ik dit album meer kan waarderen, maar niet goed genoeg vind om aan mijn collectie toe te voegen. Daarvoor zijn er te veel bands en artiesten die wel iets onderscheidends afleveren. Ik verwacht ook niet dat White Lies een lange toekomst is beschoren en vraag me af of ze de HMH kunnen uitverkopen.
