Recensie: Walk The Line vrijdagavond
15 mei 2012, 09:19 | Jeroen
De aftrap deze vrijdagavond is voor de Haagse band A Cure For Gravity in de Zwarte Ruiter. Een aanstekelijk mix van pop, indie en electronica die met heel veel energie wordt gebracht. Naast dat zanger Remy Rond bewegelijk en licht theatraal zijn teksten ten gehore brengt, is het de opgewekte en over het podium stuiterende bassist Wouter Romeijnders die erg opvalt. Ondanks het vroege tijdstip speelt de band vol overgave en weten ze het publiek al vroeg in beweging te brengen, vooral tijdens de tweede helft van het optreden. Het optreden wordt afgesloten met de zanger in het publiek, de bassist die overal opklimt en een flinke gitaarsolo van Sebastiaan van Denzel. Een geslaagd optreden voor de band en een leuke start van de avond!
Rams’ Pocket Radio, die eerder dit jaar als voorprogramma van Snow Patrol optraden, is voorzien van een energieke zanger, pianist en componist Peter McCauley. Deze sympathieke knul, weet ook voor zo goed als lege grote zaal van het Paard van Troje de aandacht te trekken. De band heeft geen moeite grote podium te vullen. De piano wordt virtuoos virtuoos bespeeld en ook de andere muzikanten spelen sterk. Richting het einde van de set wordt de veelzijdigheid van de band zichtbaar en wordt er leuk gevarieerd in tempo in de set. Tegen het einde is de zaal ook al behoorlijk gevuld en krijgen ze na afloop nog een verdient applaus.
In de Supermarkt betreedt Willy Moon en zijn band het podium wat aan de late kant. Iets waarvan hij aangeeft dat ze dan maar een beetje vaart moeten maken in de set. Eerst maar eens wat tekst over wat er te zien is: Willy Moon is een lange knul in wit maatpak, dun stropdasje en vette kuif, stijlvol en zelfverzekerd. Naast hem een aantrekkelijke gitariste in zwarte catsuit, zwart lang haar en sexy uitstraling. De dame achter de drums is schaars gekleed en ramt op haar drums als Animal uit de Muppet Show. Het gezelschap is tenslotte voorzien van een Hip Hop stijl DJ die dikke beats en samples over het geheel plaats. De muziek is veelzijdig en leent van allerlei stromingen, roots, blues, rock ‘n roll, hip hop, om er maar een paar te noemen. Moon danst zoals die ene gekke oom dat ooit op de verjaardag van je moeder deed na een malt biertje of twee te veel. De muziek is upbeat en uiterst dansbaar, dit gecombineerd met een leuk aangekleed gezelschap is een goed recept voor een succesvolle toekomst.
Drive Like Maria is als laatste band aan het programma toegevoegd en er was blijkbaar alleen nog maar plek op het podium in het Paardcafé. Waar het dringen is om een plekje te bemachtigen. De band had dan ook veel beter tot zijn recht gekomen op een groter podium, anderzijds is het wel leuk om zo’n getalenteerde band in een intieme setting te zien. Het wordt een explosief en strak optreden van de Nederlands / Belgische band, waarvan die vrijdag het tweede, sterke en zelf-getitelde album is verschenen, waarvan veel werk wordt gespeeld. Aan het einde van het optreden hebben zowel band als publiek er nog geen genoeg van en mogen ze tot drie keer toe nog een extra nummer spelen.
Moss laat hun psychedelische gitaar riffs door de grote zaal van het Paard van Troje galmen vanaf een uur of negen. Deze oorspronkelijk Amsterdamse Indie band is sinds 2003 actief en is hard op weg de beste band van Nederland te worden. Het geheel is lekker melodieus en het publiek geniet zichtbaar en vooral hoorbaar mee! Het nieuwe album van de band Ornaments is sinds begin van het jaar uit. Bij de nieuwe nummers ligt de nadruk meer op elektronica en synthesizers. Het is lekker druk in de zaal. Niet te druk zodat het ook vooraan waar wij staan goed te doen is. Zoals altijd verliest zanger Marien Dorleijn zijn bril wanneer hij een van zijn gitaarsolo’s de zaal in knalt. We krijgen een goede mix van nieuwe en oude nummers voorgeschoteld, waarbij het slot nummer Silent Hill van maar liefst 12 minuten een absoluut hoogtepunt is! Deze mannen weten een perfect in elkaar passend geheel aan klanken de zaal in de smeden en gaan van goed naar beter en wie weet naar ongekende hoogten in de toekomst.
Na Moss staat ernaast in de stampvolle kleine zaal de rock ‘n roll band Pulled Apart By Horses uit Leeds. De band zorgt voor een energiek, heftig knallend (met hoofdletter K) optreden in de afgeladen zaal. Het viertal stuitert en springt over het podium en vuurt een spervuur van luide gitaargeoriënteerde muziekstijlen de zaal in. Even later blijkt ook nog eens dat ze zich backstage iets te veel rond de goed gevulde koelkasten hebben opgehouden: zanger Tom Hudson moet er zelfs van over zijn nek gaan op het podium, nadat gitarist James Brown al een wonderbaarlijke sprong vanaf de entree van de backstage naar het podium heeft overleefd. De zang laat wel wat te wensen over, maar de rauwheid compenseert dat grotendeels wel.
De headliner van de vrijdagavond (en misschien heel Walk The Line) is toch wel de Bombay Bicycle Club. De Engelse indie rock- en folkgroep uit Crouch End, London staat in een volgepakte grote zaal van het Paard van Troje. Het vooral jonge, maar zeer enthousiaste publiek onthaald de band met een luid gejuich. De bandleden zijn echte Britten met skinny jeans en lange geruite sokken met Clarks eronder. Ze staan vanavond op het podium met een 6 koppige band, bestaande uit het vaste viertal Jack Steadman (zang, gitaar), Jamie MacColl (gitaar), Ed Nash (basgitaar), Suren de Saram (drums) en daarnaast dus twee gast bandleden. Een dame die de achtergrond vocals verzorgt en een synthesizer/tweede gitarist, waarvan ik de namen nergens kan vinden. Het openingsnummer How Can You Swallow So Much Sleep is gelijk de nieuwe single van het derde album A Different Kind of Fix en aan het meezingen van het publiek is te merken dat er veel liefhebbers zijn. Maar liefst 9 van de 13 tracks van dit album worden gespeeld. De overige 10 nummers zijn een mix van oude en nooit uitgebrachte nummers. Met 19 nummers een flinke set dus! Het publiek is vanaf het eerste tot het laatste nummer laaiend enthousiast. Het gaat van meeklappen en -zingen tot aan voluit gillende meisjes! Hoogtepunt is het nummer Ivy and Gold, waarbij het publiek compleet los gaat, het nummer is een mix van folk en stevige rock. Daarnaast is Shuffle een heel aanstekelijk nummer dat lekker wegdanst! De heren geven een strakke show weg onder de inspirerende leiding van het genie van de band en leadzanger Jack Steadman.
In de Supermarkt start het snordragende Belgische duo Teddiedrum enthousiast met de hit Miami. Wat ook direct voor een dansbare en gezellige sfeer zorgt in de langzaam steeds voller stromende zaal. De sterk op de jaren ’80 leunende stijl van de twee heren, achter twee synthesizers/keyboards, die wordt aangedikt met opzwepende beats slaat erg goed aan. Als verder op in de set ook nog de andere bescheiden hit Odd Lovers voorbij komt is het feestje compleet. Onze complimenten voor de programmeur die deze act deze al uitermate geslaagde avond laat afsluiten en de Walk The Line organisatie die een perfecte eerste dag van de derde editie mogelijk hebben gemaakt, met een goede sfeer en veel nieuwe, vooral hele leuke bands en artiesten.
Foto’s: Wim Geuzendam & Tim van den Bosch
Tekst: Jeroen & Emiel
