Albumrecensie: Marilyn Manson - Born Villain
21 mei 2012, 14:01 | Jeroen
We hebben er even op moeten wachten, maar eindelijk is daar dan in de vorm van Born Villain Marilyn Manson’s opvolger van The High End Of Low uit 2009. Een album dat toentertijd goed in de smaak viel en door velen werd bestempeld als het beste Manson werk sinds Holy Wood (In The Shadow Of The Valley Of Death uit 2000.
De nieuwe plaat heeft net als debuutalbum Portrait Of An American Family 13 liedjes. Een aantal dat je vaker bij Marilyn Manson zou verwachten, maar de praktijk leert dat er meestal meer liedjes op een Manson album staan. Uitzondering op de regel is het in 2007 uitgebrachte en tegenvallende Eat Me, Drink Me, waar slechts 11 liedjes op stonden.
Openingsnummer van Born Villain is Hey Cruel World…, waarnaar ook de huidige tournee naar vernoemd is. Een liedje met een rustige opbouw, maar explodeert in het refrein waarin Marilyn Manson zijn frustratie de wereld in schreeuwt.
Frustratie is iets wat we meer horen op het album, al valt het erg mee in verhouding met zijn vorige LP’s. Anders dan de voorgangers heeft Brian Warner getracht het album niet al te persoonlijk te maken. Iets wat bij vooral voorganger The High End Of Low nadrukkelijk wel het geval was, na de zoveelste mislukte romance.
Dat het geheel minder persoonlijk is, betekent in dit geval niet dat het een minder sterk album is. Born Villain is namelijk erg gevarieerd en weet toch weer die kenmerkende Marilyn Manson-sfeer te posteren. Een geluid dat zich kenmerkt door zware gitaren, een heftige bass, maar ook melodieuze (en vooral lage) piano’s denderen langs je trommelvlies.
Het hardste liedje van allemaal is Murderers Are Getting Prettier Every Day, waarin je duidelijk de positieve invloeden hoort van succesalbum Antichrist Superstar (1996). Al heeft de track ook iets weg van Celebrity Deathmatch Astonishing Panorama Of The End Times.
Het album is vooral tot stand gekomen door het werk van de tandem ‘Manson-Twiggy-Vrenna’. Waar op te merken is dat Manson vooral lyricist is en de sinds enkele jaren weer aan boord zijnde Twiggy Ramirez en de alweer vertrokken Chris Vrenna de muziek verzorgen.
Een groot gemis is echter de vorig jaar na 15 jaar trouwe dienst opgestapte drummer Ginger Fish. Bij veel tracks zijn de drums prima in orde, maar bij de liedjes waar de drumcomputer is ingezet, wordt Ginger pas écht meer dan node gemist.
Het middelste gedeelte van de CD is veruit het sterkst met liedjes als Slo-Mo-Tion, The Gardener, The Flowers of Evil en Children of Cain. Een ander hoogtepunt vormt zich in title track Born Villain. Welke met bijna z’n vijfenhalve minuut ook gelijk het langste liedje van de plaat is.
Bonustrack You’re So Vain met Johnny Depp is een leuk toevoeging, maar komt bij lange na niet in de buurt van Eurythmics cover en doorbraak single Sweet Dreams (Are Made of This) van Smells Like Children uit 1995.
Live is het er de afgelopen jaren allemaal niet beter op geworden, maar een album afleveren om de honger van de fans mee te stillen, lijkt Marilyn Manson vooralsnog te lukken.
