Recensie: The Joy Formidable in Rotown
7 maart 2011, 09:33 | Jeroen
Gisteravond was de Rotown goed gevuld, maar niet uitverkocht. Op het programma stond ‘The Joy Formidable’. Dit trio uit Wales heeft net de eerste langspeler ‘The Big Roar’ uit en wist de zaal eager for more achter te laten.
De band die afgelopen jaar nog 10.000 maal zelf, met hulp van familie en vrienden, de artwork voor de EP ‘A Balloon Called Moaning’ vouwde en in voorprogramma’s stond van onder andere ‘Editors’, ‘Passion Pit’ en ‘Temper Trap’ en op festivals als Glastonbury, Reading en Leeds, speelde gisteravond voor de tweede keer in Rotterdam.
Zonder voorprogramma betreedt de band iets voor 10 uur het podium. Er is een onheilspellende sample te horen van wat belletjes en daarna zet de band flink stevig in en stopt niet meer tot het podium verlaten wordt.
Gedurende het uur dat volgt verslapt het optreden geen moment. De drummer speelt hard en strak en zou niet misstaan hebben in een metal band. De bassist speelt bevlogen en geeft een geweldige tweede zang. De zangeres en gitariste klinkt integer, gepassioneerd en weet het geheel bijzonder goed te leiden, terwijl ze de muur van geluid van galmende gitaarpartij voorziet.
De interactie tussen de bandleden spreekt boekdelen. Ze hebben er zin in, zijn gegroeid sinds het laatste optreden bijna een jaar geleden. Ze zijn blij om weer terug te zijn op deze plek en weten hun enthousiasme met gemak over te brengen op het publiek.
Bij aanvang is de publieksreactie nog wat lauw, maar na ongeveer drie nummers is dat ook voorbij. Een overweldigende bak aan geluid, zuivere zang en een goed ingespeelde band laten de nummers vol overtuiging en bravoure uit de speakers van de Rotown knallen.
De vergelijking die vaak getrokken wordt met de ‘Blood Red Shoes’ gaat wel enigszins op, mannelijke en vrouwelijke zang, puntige muziek, maar het drietal weet zich met gemak te onderscheiden van hun genregenoot. Het geluid is voller en meer gevarieerd en de presentatie naar het publiek is veel energieker en toegankelijker, ondanks de soms onaardse staar van de zangeres.
Als de set wordt afgesloten met een gerekte uitvoering van de single ‘Whirring’ laat de Rotown horen echt nog geen genoeg te hebben gehoord. De encore bestaat uit nog maar één nummer ‘I Don’t Want To See You Like This’. Dat na een mooi ingetogen rustmoment met herhalende zang het publiek meegeeft dat: “This is the past right here / I choose to leave it here” en vervolgens genadeloos hard wordt uitgespeeld en dan is het echt afgelopen.
Het applaus van het publiek laat duidelijk horen dat er nog wel langer gespeeld mag worden, maar de band komt niet terug. Er ontstaat een rij voor de merchandise en het is duidelijk dat we de komende tijd nog veel van deze band mogen gaan verwachten.
Na afloop kreeg ZUBB de gelegenheid een exclusief back stage interview met de band te doen, hierover volgt snel meer!
