Interview: John Bramwell van I Am Kloot

21 januari 2013, 17:05 | Jeroen

We spraken voorafgaand aan het optreden van I Am Kloot op Crossing Border met zanger John Bramwell. We stelden vragen over het vandaag verschenen nieuwe en voorlaatste album, zijn manier van schrijven en de altijd aanwezige melancholie in zijn muziek.

Eerste keer op Crossing Border Festival?
Nee, de eerste keer was 2001 of 2002? Maar zo lang geleden lijkt het niet. We zouden hier wel vaker willen zijn.

Helaas is het meestal geen mooi weer.
We komen uit Manchester (lachend), we vragen ons nog wel eens af of het zomer of winter is, dat is daar moeilijk te zeggen.

Het vorige album Sky At Night heeft als thema de nacht. Is dat iets waar jullie vooraf over nagedacht hadden?
Tegen de tijd dat we het vierde nummer opnamen vroeg Andy of ze allemaal over de nacht gingen en dat gingen ze inderdaad! Insomnia, astrologie, astronomie, de maan, alleen misschien alleen I Still Do niet, maar die heeft wel een beetje slaapliedje-achtige kwaliteit. Het was niet opzettelijk en toen dat eenmaal duidelijk was, was het direct ook duidelijk dat we die richting op gingen. De titel komt van een gelijknamig langlopend BBC programma, gepresenteerd door de excentrieke Sir Patrick Moore. Hij heeft zelfs een voice Over gedaan voor onze live optredens. Hij heeft een erg onderscheidende stem.

Is er eenzelfde soort thema gekozen voor het album Let it All In dat binnenkort verschijnt?
Ik schrijf nummers niet in die manier of volgorde. Ik schrijf al nummers sinds ik tien jaar oud ben. Ik ben continu aan het schrijven en soms passen ze niet bij het album waar we op dat moment aan werken, maar bij een volgende groep nummers wel. Zoals op dit album het nummer Masquerade. De melodie heb ik bedacht toen ik dertien jaar oud was, maar ik had nooit tekst die er bij paste en was de melodie nooit vergeten. Door het per ongeluk te spelen op een gitaar gestemd met een open tuning, welke een vriend me recent had geleerd, kwam de melodie weer naar voren. Het is moeilijk te begrijpen hoe nummers samenkomen. Een twee of drie nummers die we tijdens deze sessies hebben opgenomen pastte ook weer niet in het geheel. Ze waren goed maar they broke the spell of it.

Dus dit maal geen algemeen thema?
Ik schrijf schrijf over mezelf en wat er voor me ligt. Ik put veel uit mijn eigen leven, ik mix mijn alledaagse leven met het kosmische. Bijvoorbeeld als ik voor de aanrecht sta in mijn keuken en nadenk over leven op de maan, wat in een van de liedjes is verwerkt. Ik stond de afwas te doen en keek naar de maan en vroeg me af hoe vaak ik nog de afwas zou moeten doen? Over Let It All In, het moge duidelijk zijn dat we al een tijd bestaan en niet meer de jongste zijn. Let It All In is als een soort van relaxed optimisme.

Het album is opnieuw geproduceerd met Guy en Craig (van Elbow), zoals het voorgaande album. Wat is jullie connectie met hun?
Zestien jaar geleden werkte Pete en ik in een club genaamd Night & Day, een kleine muziekzaal en Guy en Pete Turner werkte in een zelfde soort plek genaamd The Road House, welke dicht bij elkaar lagen. We zijn toen bevriend geraakt. I Am Kloot bestond toen geeneens, Elbow was net geformeerd. Ik was toen een songwriter en tourde wat, meestal kleine zalen met dichters als John Cooper Clarke. Ik begon net een beetje een reputatie te krijgen.

Was dat met de naam Johnny Dangerously?
(Begint hard te lachen.) Dat was vanwege een ongeluk, die naam was eigenlijk een grap. Ik liep een podium op, struikelde en viel er weer van af. Toen ik weer op het podium klom, was mijn gitaar gebroken en het publiek uitzinnig. Ik kreeg een staande ovatie zonder een noot te spelen. Iemand noemde me toen Johnny Dangerously als grap en voor ik het wist bleef de naam plakken. Als ik daar nu op terugkijk had ik in moeten grijpen. Toen schreef ik heel veel was ik nog op zoek hoe ik met muziek aan de slag wilde gaan, dus de naam deed me ook niet zo veel.

Om terug te komen bij Guy en Craig, we werkte dezelfde tijden en raakten bevriend. ze zijn naar meer I Am Kloot optredens geweest dan wie dan ook sinds 1999. Ze zijn erg getalenteerd en ideaal als producenten. Ze kijken niet op de klok. Guy is erg opgewekt en vrolijk en Craig kan urenlang heel geconcentreerd naar muziek luisteren.

Op Sky At Night luister is de muziek rustiger geworden. Is dat alleen vanwege het thema van de nacht, of is er wellicht ook iets anders?
We zijn bijna continu op tournee geweest voor negen jaar, met als uitzondering om de studio in te gaan. Ieder jaar wel een of een paar keer Europa rond. Voor ons was optreden een manier van bestaan. Anderhalf, twee jaar geleden was de eerste keer dat we echt een tijd thuisbleven. Dat was eigenlijk de eerst keer dat we even stilstonden en een tijd in Manchester doorbrachten met vrienden en familie. Ik was gewend geraakt aan ‘s nachts wakker zijn en dat was my quiet time thuis, waardoor het ook een wat meer vredig album is geworden. Ik schreef bewust zonder bekommeringen, niet in mijn teksten, maar op een persoonlijke manier, (zoekt naar woorden), ik ben blij dat het zo geworden is.

Er is altijd een vorm van melancholie in jullie muziek. Hoe komt dat?
Ik schreef altijd op mineur tonen, ik heb geen idee waarom, die tonen kwamen gewoon tot me terwijl ik aan het rijden of lopen was. De laatste drie jaar ben ik meer en meer in major gaan schrijven. Ik werd altijd aangetrokken door het emotionele, melodieuze in muziek en dan vooral in mineur.

Tijdens optredens maak je vaak grappige, gevatte opmerkingen en krijg ik de indruk dat je een heel opgewekt mens bent. Tot de muziek weer start en er weer een sadness te horen is..
Dat heb ik al van kinds af aan. Ik was wel een beetje een loner . Ik heb absoluut geen slechte jeugd gehad, maar (zoekt lang naar woorden) ik draag geen instabiel verdriet met me mee. Ik weet niet waarom. Onze muziek is vrij intens en ik denk dat een hoop mensen wel iets soortgelijks bij zich dragen, alleen ik schrijf er over. Het is geen continu iets dat ik bij me draag. Muziek kan herinneringen en emoties oproepen en dat trekt me juist aan tijdens het schrijven. Nummers als Proof en Over My Shoulder zijn de zeldzame uitzonderingen op de regel, die zijn een stuk vrolijker.

Masquerade en Some Better Day van het nieuwe album Let It All In zijn wellicht de meest catchy tunes die ik geschreven heb. Ik vroeg me serieus af hoe vaak je deze nummers kan horen, ze zijn wel heel toegankelijk. Ik heb veel tijd aan de tekst van Some Better Day besteed, juist om het een beetje uit die enorm vrolijke optimistische vibe te krijgen. Ik hou niet van komedie in muziek, ik vind niet dat het werkt.

Tijdens live optredens praat je vaak heel laag tussen de nummers door. Anders dan wij nu praten, hoe komt dat?
Het zingen strained mijn stem een beetje, daarbij probeer ik expres zo ontspannen en zacht mogelijk te praten en nu ben ik me daar helemaal bewust van. Bedankt! Sowieso begrijp ik niet zo goed waarom mensen luid in een microfoon praten, je hebt enorme versterking, dus dat is nergens voor nodig.

Een geschikte stem voor een radioprogramma in de nachturen. Ooit een aanbod gehad?
Dat lijkt me wel geweldig! Nee helaas heb ik daar nooit een aanbod voor gehad.

Is Peter (de bassist) al gestopt met roken?
Op het podium wel! Tegenwoordig speel ik een paar nummers solo zodat hij backstage kan paffen.

Vanaf vandaag ligt het nieuwe album Let It All In in de winkels. I Am Kloot is dit voorjaar live te zien:
9 maart: Muziekgieterij Festival (Maastricht)
10 maart: Where The Wild Things Are Festival (Zeewolde)
12 maart: Paradiso



Share |

Gerelateerde artikelen