Recensie: The Staves in Rotown
14 augustus 2013, 19:30 | Jeroen
Gisteravond stonden The Staves in de Rotown in Rotterdam. De zaal was vanaf het podium gezien vol, maar achterin was nog wat plek. De gezusters Staveley-Taylor, Emily, Jessica en Camilla, winnen steeds meer zieltjes, vanavond wederom.
Iets meer dan twee jaar geleden zag ik deze band voor het eerst tijdens Walk The Line festival. Toen speelde ze vooral nieuw materiaal, werk van de eerste EP Facing West en het eind vorig jaar verschenen album Dead & Born & Grown. Die avond waren het alleen de drie zussen die op het podium stonden en de zaal moeiteloos muisstil kregen, gister was de set up duidelijk uitgebreider.
Het optreden start ingetogen en sferisch met Gone Tomorrow en van de EP Mexico het nummer Icarus. Maar tussen deze nummers moeten eerst wat technische problemen verholpen. Dit duurt wat lang, waardoor ze zich verplicht voelen wat small talk te maken. In de backstage ruimte van Rotown is een running joke om allemaal bandnamen met ham en andere varken-gerelateerde dingen te op de muren te schrijven, denk aan Pearl Ham, uit het publiek wordt Rihamma voorgesteld. Als Icarus start is het Camilla in the lead. Ondersteund door de hemelse samenzang met haar zussen.
Daarna komen een drummer en bassist erbij op podium voor Pay Us No Mind en en In The Long Run. De drums zijn vooraan erg overweldigend en -heersend. Dit zou absoluut goed werken als ze in een ruimere zaal staan waar de versterking meer zijn werk moet doen, nu kwam het niet echt goed tot zijn recht.
Voorafgaand aan In The Long Run verteld Camilla dat ze de afgelopen twee jaar wel veel in de UK en de VS zijn geweest. Te weinig in het vasteland van Europa. De afgelopen twee weken hebben ze met veel plezier op veel festivals gestaan. Emily valt haar bij: Er zitten nou eenmaal niet meer dagen in een jaar. Als de reactie van het publiek uitblijft, grapt Jessica er achteraan: “Yay!” en volgt er alsnog gelach. In The Long Run wordt gebracht met veel concentratie en intensiteit, een genot om naar te luisteren.
Jessica verteld daarna dat het een verademing is om weer in een zaal te staan waar er naar de muziek geluisterd wordt. Op festivals is de omgeving toch wel erg luidruchtig. “Zien we jullie ook allemaal op Lowlands dit weekend?” vraagt ze en grapt: “Daar doen we wel een heeel ander optreden met dansers en t-shirt kanonnen!”
Facing West toont maar weer eens aan dat een ukelele voldoende is om een vol nummer te schrijven. De uitvoering van Mexico is foutloos en erg indrukwekkend. Met glansrollen voor de gelaagde samenzang van de drie zussen.
Als je de stemmen van de zussen goed beluisterd merk je op dat ze sowieso erg dicht bij elkaar liggen, maar Jessica zingt met iets meer bluesy rock gevoel. Camilla zingt het zuiverste, met Feist-achtige lange uithalen. Tenslotte is het Emily die vooral ondersteunt en een enkele keer naar de voorgrond komt.
Het nieuwe nummer Blood I Bled ondersteunt door paukenslagen over gaat (zo vertellen ze vooraf) over iemand die ze gezamenlijk haten. Als iemand juicht, grappen ze: “Yay for hatred!” Als haat zulke mooie nummers oplevert, kan ik me daar bij aansluiten.
Ze bundelen rond de microfoon voor Wisely & Slow, een nummer dat zo op de soundtrack van O Brother, Where Art Thou? zou kunnen staan. Het nummer schakelt halverwege om, het tempo versnelt en drums en bas vallen bij. De teksten geven te denken over dankbaarheid en familie. Met wat onderhuidse frustratie.
Ondanks veel grapjes is de concentratie van de gezichten van de dames af te lezen. Pas tegen het einde van de set als er een luid en lang applaus losbarst zie je de dames echt opgelucht glimlachen. Ze geven nog een buiging met de band en komen weer snel terug op het podium. Ze spelen de titeltrack van hun album Dead & Born & Grown. Het is het eerste nummer dat ze ooit geschreven hebben en heeft nog niets van zijn charme in hoeven boeten.
Na een eerste kennismaking twee jaar terug was ik vooral benieuwd hoe de progressie van de band zou zijn. Muzikaal is het nog steeds Jessica die het voortouw heeft, maar Jessica en Camilla leveren wel steeds meer bijdragen met o.a. ukele, elektrische gitaar, toetsen en drum. De samenzang is nog als vanouds, maar dat valt te verwachten bij drie zussen die al hun hele leven samen hebben kunnen oefenen. De presentatie laat nog wel wat te wensen over. Er hangt een lichte spanning op het podium en de interactie met het publiek slaat nog niet echt aan. Maar als liefhebber van integere muziek is dit een absolute aanrader om live te ervaren. En dat kan nog vrijdag aanstaande vrijdag om 14:45 in de Lima op Lowlands.
Setlist
