Recensie: London Calling vrijdag Paradiso
11 mei 2014, 11:36 | Jeroen
Gisteravond in Paradiso de derde dag van het London Calling Festival. Hoe de eerste dag was lees je hier.
London Calling in Paradiso
Onze fotograaf was geveld met een blessure. Vandaar geen uitgebreid fotoverslag. We hopen dat hij vandaag weer op de been is zodat we morgen een verslag inclusief foto’s kunnen maken. Als we binnen komen is het niet erg druk, lijkt het. We gaan naar boven om onze jassen op te hangen en in de kleine zaal een biertje te pakken en de band Kins te checken.
Bij de jassen is het nog rustig. De kleine zaal is propvol. Tot buiten het zaaltje en aan de bar is het hutje mutje. De grote zaal is vrijwel leeg. Het programma is verdeeld over de twee zalen van Paradiso. De bands spelen om en om. Dus wanneer de band in de grote zaal speelt is het prima vertoeven. De optredens in de kleine zaal zijn een ander verhaal. Er hangt een scherm in de grote zaal waarop wat er in de kleine zaal speelt te zien is.
The Trouble with Templeton
The Trouble with Templeton is een van onze tips en speelt na de Kins in de grote zaal. We besluiten daar het biertje te drinken en Kins op het scherm te volgen. Leuk bandje. De zanger heeft een goede stem en muzikaal klinkt het ook lekker. We zien maar de helft van het optreden en op een scherm in een rumoerige zaal dus echt iets zeggen over het optreden is lastig.
Na een kwartiertje komen er wat bandleden van TTWT om een soundcheck te doen. Best grappig zo’n soundcheck met op de achtergrond Kins.
De band uit Australië speelt midden op de avond, maar het lijkt de eerste band te zijn. Het publiek is schaars en nog net zo rumoerig als voor het optreden. Het lijkt of iedereen net binnenkomt en er nog een cd-tje opstaat. Het is aan de band om het publiek voor zich te winnen. De vraag is of deze onbekende band dit voor elkaar krijgt.
Ze slagen hier af en toe in. De nummers lijken erg op elkaar, maar bij Heavy Lifting en Soldiers lijkt er toch iets te gebeuren met het publiek. Jammer genoeg zakt het te vaak in om echt te vermaken. Het publiek heeft het vanaf het begin goed in geschat. Goede achtergrond muziek, meer niet.
Folly and the Hunter
Vlak voor het eind van het optreden snel naar boven voor het optreden van Folly and the Hunter een van onze andere tips. De Canadese band knalt niet, maar lekker klinkt het wel. Zoete zachte folky nummers. Tussen de teksten door klinken de Ierse heuvels inclusief diepe trom. Het nummer Moth in the Porchlight illustreert dit het best. Het blijft allemaal erg zoet, maar dat doet niet af aan het plezier dat het publiek duidelijk beleeft aan dit optreden. Of de band een blijvertje is moet de toekomst uitwijzen, dit optreden was in ieder geval een prima opwarmer voor meer.
Teleman
In de grote zaal aangekomen het optreden van Teleman. Nooit van gehoord, maar aangezien je door de programmering alles kunt zien sluiten wij aan (bij de bar welteverstaan). Een echt Britse band. Het nummer Cristina is wat dromerig en niet echt spannend. Toch kan ik het niet helpen met mijn hoofd mee te knikken en dat blijft eigenlijk de hele set zo. Het is niet per se goed of slecht, niet spannend of saai. Het luistert lekker weg en tegen het eind gaat het zelfs een beetje swingen. Het orgelspel zorgt voor de nodige afwisseling in de verder standaard deuntjes. Geen optreden dat ik over een jaar mij zal herinneren.
Hospitality
Een aardig bandje uit Brooklyn. Leuke nummertjes. En toch al de beste band van de avond tot nu toe. Dat zegt heel wat. Met korte en snelle nummers als Friends of Friends in de propvolle kleine zaal lijkt de avond dan echt te beginnen. Last Words en Rockets and Jets zijn sterke nummers die ervoor kunnen zorgen dat we na de zomer vol festivals, meer van deze band gaan horen.
Wolf Alice & Jungle
We wandelen rustig naar beneden en stuiten op Wolf Alice. De zaal is lekker vol. Een goede set om toevallig op te stuiten. Grunch is back met een vleugje elektronica. De zaal is na opwarmer Hospitality toe aan meer. En dat biedt Wolf Alice. We worden teruggeworpen naar de jaren negentig en we hebben er zin in. Zelf een miskleun hier en daar vergeven we. De cover Wicked Games mag een hoogtepunt genoemd worden.
We besluiten niet met de massa mee naar boven te gaan richting Menace Beach. Op het scherm is het ook prima te volgen. Dat denken blijkbaar meer mensen. De zaal blijft vol.
Het optreden van de avond moet de band Jungle worden. De band is goed gehypet door 3voor12 en consorten. De zaal is nog voor het optreden van top tot teen gevuld. Toch wel leuk voor een vrij onbekende band die net komt kijken. We hebben Alt J nog vers in het geheugen, de vorig jaar zo gehypete band. Dit is niet veel anders. Lekker ritmisch en elektronisch swingen op nummers als The Heat en Busy Earning’. Muzikaal is het echt heerlijk, oogjes dicht en waan je tussen de sterren. Op het podium doen de bandleden dansjes mee. Jammer dat er weinig ruimte is voor ons om te dansen. Een mooie afsluiter van een toch wat matte avond op London Calling. Gelukkig maakte de laatste bands indruk en verlaten we on a high note Paradiso. Tot morgen!
