Recensie: London Calling zaterdag Paradiso
13 mei 2014, 09:33 | Jeroen
Na een wat moeizame start was het vrijdag toch nog een geslaagde avond. De zaterdag beloofde veel goeds. Onze fotograaf was weer op de been en we hadden er zin in.
We waren vroeg binnen en besloten na binnenkomst naar boven te gaan. We dachten daar Telegram te treffen. Grappig genoeg hadden we verkeerd op het schema gekeken en speelde ze in de grote zaal. Onverrichte zaken weer naar beneden dus.
Telegram
De Engels-Walese band speelt een soort psychedelische glamrock met punk invloeden. Ze zien er dan ook te gek uit. Mods meet hipsters. Gitarist Matt Wood, met foute snor, ziet eruit als Ben Stiller in Dodgeball. Maar ook de overige bandleden Matt Saunders (gitaar/zang), Oli Paget Moon (bass/zang) en Jordan Cook (drum) zijn een mix van heden en verleden. De nummers klinken helaas allemaal vrijwel hetzelfde en hebben geen onderscheidend vermogen. Niets nieuws onder de zon. Wel zeggen ze erg blij te zijn in Amsterdam te mogen spelen. De uitspraak is meteen het meest enthousiaste moment van het hele optreden.
The Bohicas
In de kleine zaal speelt de Britse band The Bohicas. Stoere Britse gasten. Zwarte leren jassen en de attitude to match. Lekkere snelle punkrock. Letterlijk. Ze spelen nummer van maximaal 2 à 3 minuten. In de drie kwartier die ze spelen past het hele oeuvre. De zanger is de katalysator van de vierkoppige band. Een stoere gast die er duidelijk een show van wil maken. En dat doet ‘ie goed. Tussen de nummers door weet hij het publiek goed te bespelen en ook tijdens de nummers voert hij de spanning op. De muziek doet ergens denken aan Arctic Monkeys. Niet dat de nummers dezelfde kwaliteit hebben, toch maken ze met het show element een hoop goed.
Childhood
Er is weinig te melden over de volgende band die we zagen. Childhood staat in de grote zaal, maar liever had ik The Bohicas hier gezien. De nummers zijn gezapig en het lijkt of ze voor het eerst op een podium staan. Ze zijn dan ook nog piepjong. Als het nou muzikaal nog goed was of de zang, die wegvalt in de muziek. Nee, het valt van het eerste tot het laatste nummer erg tegen. Jammer.
Desperate Journalist
Als we ons begeven naar de kleine zaal balen we dat we voor Childhood beneden zijn gebleven. De zaal is propvol en er is geen gaatje meer te bespeuren waardoor we iets kunnen zien. We gaan op het eerste balkon zitten om ze op het scherm te bekijken. Omdat de grote zaal ook flink vol is en rumoerig krijgen we te weinig mee van de band. Wat we zien, maar vooral wat we (nog net) horen lijkt wel de erg moeite waard.
Royal Blood
Dan Royal Blood. Als binnenkomer wordt het nummer 99 problems van Jay Z gedraait. De zaal is propvol, tot en met het tweede balkon. Met recht, want wat komen gaat is het hoogtepunt van de avond. Mike Kerr en Ben Thatcher zijn weliswaar met zijn tweeën, maar produceren het geluid een volwaardige band. Kerr speelt basgitaar. Hoe hij dit doet weet ik niet maar het klinkt retestrak. De nummers klinken als Queens of the Stone Age vs. Rage Against the Machine. Al snel vormen er hier en daar moshpits. Het duurt niet lang voor dit een grote moshpit vormt. Ze hebben duidelijk veel plezier op het podium en dit geeft af op het publiek en andersom. Luidkeels meezingen zit er nog niet in met deze vorig jaar gevormde band waarvan het eerste album nog moet verschijnen, maar het voelt wel zo. Na elk nummer volgt een hard gejuich en dat is verdiend. Wat een heerlijke band en dito optreden.
Wild Cub
Even uitpuffen en door naar Wild Cub. Ondanks het knallende concert van Royal Blood, valt het niet direct tegen. Lekkere ritmische huppelnummers met een vleugje punk, maar net geen ska die vaak doen denken aan bijvoorbeeld Foals. Zanger Keegan DeWitt heeft een zware vorm van ADHD te pakken. Hij springt, danst, zingt, ramt op een stel drums en speelt gitaar. Niet dat hij het alleen doet. Hij heeft nog een volledige band om zich heen. Die lijkt hij niet nodig te hebben. Niets is minder waar. Als hij de band de ruimte geeft en zijn ding laat doen, kan dit een lekker festival bandje worden.
Arthur Beatrice
Een zoete zangeres in het midden van het podium. Ella Girardot vormt het hoogtepunt van het optreden. Niet haar zang, maar een dans die ze ergens halverwege doet. Ze draait zich om richting de drummer en doet een zeer sensuele dans voor ons. Prachtig. De liedjes zijn niet heel boeiend en degene die dat wel zijn worden gezongen door gitarist Orlando Leopard. We besluiten bijna om nog voor het eind van de set te vertrekken, maar ik weet de fotograaf te overtuigen tot het laatste nummer te blijven. Gelukkig maar, want Grand Union is een heerlijk nummer.
Het was een lekker avondje bij London Calling met als absoluut hoogtepunt de heren van Royal Blood. Hopelijk stuiten we ergens in de zomer bij een festival nog een keer op ze.
